Lesbók Morgunblaðsins - 10.03.1957, Page 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
147
við þær. Þær liggja þvert hvor á
aðra, og húsin, sem eru úr timbri,
eru máluð hvít, græn eða rauð.
Það er svo sem ekki neinn glæsi-
svipur á bænum, og hann er lélegri
en lélegustu norsk þorp. Latínu-
skólinn er þó stórt hús og myndar-
legt, og þar sem hann stendur hátt,
ber hann ægishjálm yfir höfuðborg
íslands.
Kirkjan er líka myndarlegt hús,
og þótt ekki sé neinn sérstakur
byggingarstíll' á henni, er hún
traustleg og reisuleg bæði ytra og
innra. í skrúðhúsinu er geymdur
gamall útsaumaður skrúði. En
merkasti gripurinn þar er skímar-
laug Thorvaldsens, sem hann gaf
landi feðra sinna.
Daginn eftir fór eg til bóksala
og ætlaði að kaupa kort af land-
inu. Hann bauðst þá til þess að
fara með mér í bókhlöðu Bók-
menntafélagsins og þar gæti eg svo
valið úr. Við gengum svo að kirkj-
unni, og þar sem hann var organ-
isti þar, hélt eg að hann ætlaði að
sýna mér orgelið. „Þessa leið, Sir“,
sagði þessi lærisveinn Caxtons og
Hándels og lagði á stað upp í turn-
stigann og mér fannst birta þar
af eldrauðu nefi hans og mikla
ljósa hárinu. „Nú, hann er mont-
inn af klukkunum, þær eru sjálf-
sagt sjálegar“, hugsaði eg með mér.
Uppi á pallinum gekk hann um
dyr inn í kirkjuloftið. Og þetta
var þá bókhlaða Bókmenntafélags-
ins.
En það var einsog fleiri félög
hefði bækistöð sína hér, því að
þarna var laxanet og allskonar
amboð.
Morguninn eftir reyndi mjög á
þolinmæði mína. Meðan eg var enn
kvalinn í öllum beinum eftir að
hafa reynt að sofa á glerhörðum
bekknum, er barið að dyrum. Inn
kom maður, sem kallaði sig kaup-
mann, og spurði hvort eg þyrfti
ekki að skifta enskum peningum.
Ferðakoffort (Metcalfe)
Bauðst hann til að losa mig við
gullpeninga mína með því gengi
sem á þeim væri í Kaupmanna-
höfn og taka ekki nema 5% í
ómakslaun. Varla var hann kom-
inn út úr dyrunum þegar annar
kom og bauð mér sýnu verri kjör.
Hvað — og sá þriðji! Hvað á þetta
lengi að ganga?
Blóðsugurnar höfðu fengið nasa-
þef af því að hér væri bráð, og eg
losna ekki við þetta ráp með öðru
móti en því að fara út á götu. En
ekki var eg fyr kominn út en mér
var borðinn hestur. Þetta var lag-
legasta skepna, mósóttur með
krossmön eftir baki og niður á
bóga. „Eg kaupi hann“, sagði eg.
Hann kostaði tæplega 5 sterlings-
pund. En varla hafði eg afhent
gjaldið þegar aldur hans hækkaði
úr 8 vetrum í 15 vetur. En eg
huggaði mig við það, að þetta væri
ekki annað en illkvitnisleg aðdrótt-
un keppinauts, sem eg hafði ekki
viljað kaupa hest af. Eftir nokkra
stund hafði eg keypt annan hest,
leirljósan, ágæta skepnu, og svo
tók eg tvo á leigu. Hnakk fékk eg
leigðan fyrir lítið hjá óhreinum
karli, sem helzt virtist vera skó-
smiður, en var víst einhver mekt-
armaður.
Óþarfi er að taka fram að til-
hneigingin til viðskifta kom fram
á öllum sviðum. Mig langaði því
til þess að komast sem skjótast út
á landið, þar sem sagt er að betur
sé farið með ferðamenn.---------
Á sunnudaginn fór eg í kirkju.
Þar voru um 150 kirkjugestir og
sungu vel og óhikað. Ræðan var
veraldlegs efnis, og yfirleitt varð
eg að segja að Bragi, goð orðlist-
arinnar, leggur ekki íslenzkum
prestum orð á tungu. En því mið-
ur verð eg að játa, að eg gaf meiri
gætur að þremur ungum stúlkum
í næsta bekk fyrir framan mig,
heldur en að ræðunni. Þær voru
með svartar húfur úr silki á höfði
og hvítar slæður yfir. Yfir enninu
voru húfurnar útflúraðar með
gylltum stjömum, sem voru á
stærð við baldursbrá, og annað
málmskraut báru þær víðar á sér.
Treyur þeirra voru baldíraðar með
silfri. Þær höfðu gula hanzka og
fóru þeir ekki vel við þennan
grímuleiksbúning, sem að mínu
áliti stendur langt að baki hinum
venjulega þjóðbúningi. Höfundur
þessa búnings er Sigurður Guð-
mundsson, listamaður staðarins
og nafnkunnasti fornleifafræðing-
ur. Það var auðséð að fólki varð
starsýnt á þessar stúlkur, og að þær
voru sér þess vel meðvitandi.
Eftir að hafa farið víða um
landið, segir hann:
Hefði eg aðeins komið til Reykja-
víkur, er eg hræddur um að eg
hefði ekki farið heim með jafn
góðar minningar um þjóðina, enda
þótt margir ágætir menn sé til í
Reykjavík.
Meira.
Ungur síðhærður listamaður kom til
músík-útgefanda og var með blaða-
stranga imdir hendinni.
— Hvað get eg gert fyrir yður?
spurði útgefandi.
— Eg ætlaði að vita hvort þér mynd-
uð vilja gefa þetta út — én það er e£
til vill bezt að eg syngi það fyrir yður
f'TSt.
— Já, syngið þér, sagði útgefandi og
listemaðurinn hóf upp rödd sína og
söng. Þegar söngnum var lokið sagði
útgefandi ekki neitt.
— Jæja, hvað fæ eg fyrir þetta?
spurði listamaðurinn.
— Eg veit það ekki, eg er útgef-
andi en ekki sakadómari.