Lesbók Morgunblaðsins - 17.03.1957, Blaðsíða 2

158
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Mikil viðbrigði eru það fyrir
mann, sem alizt hefir upp á íslandi
að koma til Nigeríu. Þar ber fyrst
og fremst að nefna loftslagið, en
það er þó ólíkt í hinum ýmsu hlut-
um landsins. í strandhéruðunum,
sem nefnast Vesturland og Austur-
land eru hitar miklir, en þó sér
þar sjaldan til sólar, því að loft
er oftast skýað. Þess vegna er lofts-
lagið ákaflega rakt, og þola hvítir
menn það illa. Vegna hitanna
ganga hvítir menn aðeins í einni
skyrtu og stuttbuxum og bogar þó
af þeim svitinn svo að þeir verða
að hafa skyrtuskifti oft á dag.
Menn hengja þá blautu skyrturn-
ar upp inni hjá sér til að þurrka
þær, en þrátt fyrir það að ekkert
gler er þar í gluggum og því alltaf
ofurlítill súgur, þá er loftið svo
rakt að skyrtumar eru ekki þurr-
ar fyrr en eftir sólarhring. Þykir
því hvítum mönnum ekkert sæld-
arbrauð að vinna þarna. Enskir
bankamenn, sem þangað fara, fá
því mjög hátt kaup og þurfa ekKi
að vinna nema 18 mánuði í senn.
Þá er þeim gefið fjögurra mánaða
frí og halda þeir fullum launum
þann tíma. Með öðrum kjörum
fengist menn ekki til þess að vera
þama.
En svo bætast við ýmsar aðrar
plágur, og er skordýraplágan allra
verst. í borgunum eru götur frem-
ur sóðalegar á okkar mælikvarða.
Þar eru opin ræsi og í þau er
fleygt öllu sorpi og úrgangi. í
þetta safnast svo ódæma ósköp af
allskonar flugum, pöddum og
stærri skorkvikindum, en yfir
þessu er fuglager mikið, því að
fuglarnir lifa kóngalífi á þessum
kvikindum. Þar er sífelld útrým-
ingar barátta. Skordýrin eta allt
sem ætilegt er í sorpinu og fuglarn-
ir eta svo aftur skorkvikindin. Þess
vegna eru fuglarnir friðhelgir
þarna, og telja Svertingjar þá sína
þörfustu þjóna því að þeir hreinsi
svo vel göturnar.
Hér er dagur og nótt nokkurn
veginn jafn löng og er varla hægt
að tala um rökkur. Dagurinn
kemur allt í einu, og nóttin skellur
á um leið og sól sezt. En þá er ekki
gaman að vera úti, því að um leið
og dimmir kemur ný plága til sög-
unnar. Þá fer malaríu-flugan á
kreik og loftið verður þykkt af
henni. Og hún bítur svo að maður
hefir engan frið. Þurfi hvítur mað-
ur að fara út eftir að dimmir, verð-'
ur hann að smokka sér úr stutt-
buxunum og fara í skósíðar buxur
til þess að verja fótleggina fyrir
flugnabiti. Nóg er að fá þennan
stefnivarg á hendur og úlfliði og
í andlitið. Eg hafði látið bólusetja
mig við malaríu og tók auk þess
inn kínin á hverjum degi, svo að
eg sýktist ekki af biti flugunnar.
En úlfliðirnir á mér voru eitt flat-
særi af biti þeirra og vildi það ekki
gróa meðan eg var þar syðra. En
undir eins og eg kom til Norður-
álfunnar og hafði verið fáa daga í
Ítalíu, batnaði þetta af sjálfu sér.
Hér sagði betra loftslag til sín.
Norður í landi, t. d. í Kano, er
miklu heitara heldur en niður við
ströndina. Þar kemur ekki dropi
úr lofti tímunum saman, alltaf er
heiðríkt og sólarhitinn svo steikj-
andi, að ekki er úti verandi um
miðjan daginn. í miðju landinu
er háslétta og þar er bezt að vera,
enda flykkjast hvítir menn þangað
meðan heitast er.
Sunnar í landinu eru voldugir
frumskógar og eru þar tré af ótal
tegundum. Um þessa frumskóga
liggja sums staðar bílvegir svo
breiðir, að fjórir bílar geta ekið
samhliða. En hátt yfir manni ná
greinar trjánna saman, svo það er
eins og maður aki þama eftir
svimháum laufgöngum. Á seinni
árum eru Nigeríumenn farnir að
flytja út timbur og ganga þá í skóg-
ana þar sem auðveldast er að kom-
ast að því að fella trén og draga
þau að ánum, sem fleyta þeim nið-
ur að ströndum. Er þá ekki verið
að velja milli viðartegunda og má
sjá í flekunum dýran við og ódýr-
an í einni bendu. Mikið er þarna
um mahogny og það er svo ódýrt
að menn byggja jafnvel lélega
geymsluskúra úr því.