Lesbók Morgunblaðsins - 17.03.1957, Síða 4

160
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
M;.ður kurlar skreiðina niður í pottinn.
byrðis, þótt ferðamenn verði þess
ekki varir. Þeim virðist Svertingj-
ar yfirleitt mjög rólyndir. Þeir
reykja ekki mikið og drekka ekki
sterka drykki, og aldrei sá eg þar
ölvaðan mann. En hjátrúarfullir
eru þeir og trúgjarnir úr hófi
fram, og rak eg mig á það nokkr-
ur sinnum. Þeir trúa öllu, sem
hvítur maður segir, ef þeir þekkja
hann eða hafa haft góðar spurnir
af honum. En ef þeir verða þess
varir að einhver hefir sagt þeim
ósatt, eða prettað þá, þá trúa þeir
þeim manni aldrei framar.
Svertingjar eru gleðskaparmenn
og hafa sérstaklega gaman að
dansi. Er þá ýmist dansað í ein-
hverjum skála, eða undir beru lofti.
Eg kom stundum á dansleik hjá
þeim og virtust mér flestir dans-
arnir vera af evrópskum uppruna.
Þó voru þar dansar, sem eg botn-
aði ekkert í, og hafa það líklega
verið þjóðdansar. Fyrir dansinum
leika ágætar hljómsveitir og er
atundum einn hvítur maður í
þeim.
Þá er að minnast á viðskipti okk-
ar við Nigeríu, skreiðarsöluna
þangað.
Eg tel að hægt sé að selja skreið
þangað jafnt og þétt allt árið, en
sendingar mega ekki vera stórar.
Kaupmenn verða að hafa undan að
selja, því að ekki geymist skreið-
in jafn vel þar eins og hér. Þrjá
seínustu mánuði ársins er þó illt
að selja skreið til Lagos, því að á
þeim tíma veiða þeir sjálfir mikið
af smáfiski í net, og er hann seld-
ur nýr á markaðnum. Til Lagos
fer heldur ekki nema svo sem
þriðjungur skreiðarinnflutnings-
ins, og aðallega smáfiskur. En
stóri fiskurinn fer til Austurlands-
ins og inn í land. Ástæðan til þessa
er sú, að konurnar í Lagos vilja
ekki kaupa meira en rétt í matinn,
og til þess nægir þeim einn smá-
fiskur. Inni í landi höggva kon-
urnar hæfilega mikið af fiskinum
í eina máltíð, en hengja hinn bút-
inn upp í kofa sínum og geyma.
Sölufyrirkomulagið er þannig,
að innflytjendur láta flytja fiskinn
í geymsluhús, eða skúrbyggingar
eða geyma hann þar. Þangað koma
svo þeir sem selja fisk á markaðs-
torgum og kaupa nokkra pakka.
Síðan selja'þeir fiskinn í smásölu
á torginu og er hver fiskur verð-
lagður. í Lagos er verðið 9—10
pence og upp í 1—2 shillinga, eftir
stærð fisksins. En inni í landi er
verðið 3—5 shillings, enda er þar
seldur stærri fiskur og svo hafa
lagst á hann flutningsgjöld.
Matreiðslan á fiskinum er mjög
ólík því, sem við eigum að venjast.
Aldrei er fiskurinn þveginn áður
en hann er látinn í pottinn, og ekki
er hann heldur lagður í bleyti.
Hann er sagaður og höggvinn sund-
ur í smábita og síðan er allt soðið
í mauk, fiskur, roð og bein, svo að
enginn verður úrgangurinn. Pott-
urinn, sem soðið er í, stendur alltaf
fyrir utan kofadyrnar, og er látið
krauma og vella í honum í tvær
klukkustundir að minnsta kosti,
þangað til úr þessu er orðinn
þykkur grautur eða stappa. Út í
hana bæta konurnar ótal tegund-
um af kryddi og ávöxtum, og er
kryddið svo sterkt að þess gætir
alls ekki þótt fiskurinn hafi verið
maltur eða úldinn. Svo er þetta
látið kólna og síðan etið með fingr-
unum. Eg snæddi stundum þenn-
an mat með þeim, en fekk þá alltaf
hhífapör. Að vísu þótti mér mat-
reiðslan ekki sem allra snyrtileg-
ust, en eg taldi það skyldu mína
að láta sem ekkert væri, því að
það hefði vakið óþarfa grunsemdir,
ef eg hefði ekki viljað borða þann
fisk, sem eg var að selja þeim.
Það er næsta ótrúlegt hvað alls-
konar hleypidómar geta spillt fyr-
ir markaði meðal Svertingja. Áður
en eg' kom til Nigeríu hafði ein-
hver óhlutvandur maður fundið
upp á að ljúga því, að fiskarnir
væri með mannshaus þegar þeir
kæmi úr sjónum. Kom hann þess-
ari flugu í munn Svertingja, svo
að margir þeirra sögðu mér að þeir
væri alveg hættir að eta skreið af
þessari ástæðu. Þeim hefir víst
iundizt að þeir gerðust mannætur
með því! Það þýddi ekkert að ætla
sér að sannfæra þá með orðum um
að þetta væri vitleysa. En svo vel
ft