Lesbók Morgunblaðsins - 17.03.1957, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
187
Skólav&rð&n 1868.
ágætlega. í kirkjunni sé ekkert
markvert nema skírnarlaug Thor-
valdsens. Kirkjan sé orðin hrörleg,
enda þótt hún sé ekki gömul.
Hann segir að borgin sé björt og
viðkunnanleg, vel skipulögð og
mættu margir í öðrum löndum
öfunda „betri stéttina“ hér af
húsakynnum hennar og lifnaðar-
háttum. Gestrisna sé svo mikil að
ferðamenn gangi hús úr húsi, þurfi
ekki nein meðmæli og sé alls
staðar velkomnir. Um greind
standi Reykvíkingar íbúum ann-
arra höfuðborga fyllilega á sporði.
Hann segir að það hafi ekki verið
siður að konur sætu til borðs með
karlmönnum í heimahúsum, en
hafi beðið þeirra í annarri stofu
og þangað hafi þeir svo komið að
máltíð lokinni og þakkað þeim
með handabandi fyrir matinn.
Hann kom oft í bókasafnið, sem
þá var geymt á kirkjuloftinu (þar
var forngripasafnið einnig), en
segist hafa haft lítið gagn af bók-
unum, því að þær hafi flestar ver-
ið á íslenzku. „Þetta mál er ekki
afspringur neins annars máls í
veröldinni, en danska, norska og
sænska eru afbrigði af því.“ Hann
segist fyrst hafa séð í íslenzku
blaði, að Stanley hefði fundið
Livingstone.
Kaffi var oftast borið á borð, aa
hjá Jens Sigurðssyni reKtor báru
dæturnar fram „dásamlegan
rjóma“ (það hefir líklega verið
rjómaskyr) og þar með gaml&r og
þungar silfurskeiðar.
Hann ætlaði með skipinu „Jón
Sigurðsson“ til Noregs, en leizt
ekki á það og leigði sér 26 lesta
bát í Reykjavík og sigjdi á hon-
um til Noregs. Segir hann í dag-
bók sinni að hann kveðji ísland
með sáruna söknuði.
R. ANGUS SMITH kom hingað á
skemmtiferðaskipi 1873. Hann er
hissa á því að hér skuli vera söxnu
siðir og annars staðar. Enski veit-
ingamaðurinn, sem hann getur
um, veit William Askam, sem þá
hafði key.pt hótelið af Jörgensen.
Ekki voru Reykvíkingar að hafa
orð á því að Kelsall hefði gefið
latínuskólanum bókasafn og bók-
hlöðu í viðurkenningarskyni fyr-
ir bókmenntir íslendinga.
Ströndin er ólík því, sem er hjá
okkur, þar sem eru skínandi hvítir
kvartsmolar, kalksteinn og ljós
sandur. Hér er allt svart, svart
hraun, svört möl og svartur sand-
ur í fjörunni.
Skammt frá fjörunni voru versl-
unarhúsin. Þau eru snotur og ný-
máluð. Búðirnar snúa fram að
götu. Yfirleitt er norskur svipur
á húsunum, þótt langt só uú síö-
an löndin voru aðskilin. Þeim *vip-
ar til myndarinnar af gamla skál-
anum í Njáluþýðingu Dasents,
enda var sú mynd gerð af Reýk-
víkingi.
*
Frú Hjaltalín kom um borð og
við fórum með henni til frænda
hennar, Stephensens. Annar er
lögfræðingur, hinn mjög gjörfuleg-
ur sveitarprestur. Frúin í húsinu
kunni ekki ensku, en allir karl-
mennirnir töluðu ensku vel. Þetta
kom okkur þægilega á óvart. Okk-
ur hafði verið sagt, að við yrðum
að tala latínu. Dufferin lávarður
hafði orðið að halda ræður sínar
á latínu, og Symington skrifaðist
á við kunningja sína á latínu, eft-
ir að hann kom úr íslandsförinni.
Nú er allt breytt. Menn, sem áður
skrifuðu latínu, skrifa nú á ensku.
Frú Stephensen færði okkur kaffi
og ágætt sætabrauð, og okkur þótti
þetta miklu betri góðgerðir en vín
eða viský; þó var kaffið of sterkt.
Okkur þótti það merkilegt að
þarna voru allir siðir eins og hjá
okkur. Fyrir eitthvað 30 árum kom
nafnfrægur þýzkur prófessor til
íslands. Kona nokkur framreiddi
kaffi og hún vár vel að sér í bók-
menntum. Hún ræddi um Virgil
og Homer, en varð það þá á, að
hella kaffinu utan hjá bollanum
ofan á borðið. En hún gerði sér
hægt um vik, strauk kaffið með
fingrunum ofan í bollann og rétti
hann svo að prófessornum. Tím-
arnir eru breyttir. Virgil er ekki
lengur umræðuefni, latína er
sjaldan töluð og borðsiðir eru orðn-
ir eins og í stórborgum álfunnar.
Þeir Stephensensbræður fóru
með okkur inn í laugamar. Þar
hittum við nokkrar þvottakonur.
Það er ekki að furða þótt fólk noti
heita vatnið, þar sem lítið er um
eldsneyti. Það var vegna reyksins
upp af laugum þessum að bærinn
fekk nafn sitt og var látinn heita
Reykjavík, alveg eins og Edinborg