Lesbók Morgunblaðsins - 17.03.1957, Page 12
168
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Þingholtin 1873 (Angus Smith).
var áður kölluð Old Reekie. Og
enn rýkur hér eftir þúsund ár.
En enginn hefir flutt hitann inn
í bæinn, vegna þess að tvær mílui
eru þar á milli, og enginn hefi
byggt þvottahús hér.
Við heimsóttum Jón Ámason
latínuskólanum. Þar nema ungi
menn, sem ætla að fara til háskól
ans í Kaupmannahöfn. Þeir eru
klæddir eins og þýzkir og norræn-
ir stúdentar. Það er furðulegt,
hvað húsakynni eru lík í Þýzka-
landi, Danmörk, Svíþjóð, Noregi
og íslandi. Þar tekur víst hver eftir
öðrum. Stofurnar eru líkar kenn-
arastofum í Þýzkalandi og kenn-
ararnir eru eins og þýzkir prófess-
orar; en skólastofurnar eru eins og
í skozkum sveitarskólum — hall-
fleytt borð, löðrandi í blekslettum
og útkrotuð. Þarna er einn svefn-
salur fyrir 30 nemendur. Rúmin
voru dökkleit og ógirnileg. Hjá
skólanum er sérstakt bókasafns-
hús. Það er gjöf frá Thomas Kel-
sall í Lancashire. Meira fengum
við ekki að heyra um hann.
Uppi á kirkjulofti er annað bóka-
safn og lesstofa. Þar var enginn
að lesa. Þarna geymir Jón Árna-
son handritasafn sitt, 220 bindi og
vill gjarna selja það til Englands.
Þar er líka forngripasafnið og
heldur fáskrúðugt. Meira hlýtur
að finnast á íslandi. Hver veit
nema þar finnist steinvopn, sem
sanna að þar hafi verið byggð áð-
ur en Ingólfur Arnarson kom?
Búðirnar, einar tólf, voru fullar
af fólki allan daginn fram á kvöld.
Á vetrum kemur þar enginn.
Við keyptum nokkra silfurgripi,
því að ísland er frægt fyrir þá.
Tveir silfursmiðir eru í Reykja-
vík, en þeir höfðu fátt að selja.
Víravirkið þeirra minnir mjög á
silfursmíð í Marokko og öðrum
Miðjarðarhafslöndum.
Við gengum um bæinn og skoð-
uðum gistihúsið, eða veitingahús-
ið. Það er lítið og þar eru lítil
þægindi. Þar gengum við upp snar-
brattan stiga og koraum upp í snot-
urt herbergi með tveimur glugg-
um. Annar var opinn og sólin skein
inn og þarna var óþægilega heitt.
Þarna hittum við mann frá Yorks-
hire, sem sagðist hafa keypt húsið
og ætla að stækka það vegna ferða-
manna. Og hann sagðist ætla að
hafa þar 100 hesta handa þeim. ■
(Sem stendur verða bæarmenn að
hýsa gesti).
Ekki getum við tekið undir það,
sem sagt hefir verið að íslendingar
sé drykkfelldir. Við sáum engan
betlara og engan ölvaðan mann á
götum Reykjavíkur.
Eitt kvöldið rerum við þrír út
fyrir Örfirisey að fiska og fengum
þar 130 fiska á rúmri klukkustund.
Þeir voru ekki stórir né verðmæt-
ir; aðallega upsi og marhnútur, en
þó fallegir þaraþyrsklingar innan
um. Þar sáum við stóran sel hvað
eftir annað. Honum hefir víst fund-
izt eins og okkur, að hér væri góð
veiði.
Á sunnudag fórum við öll í
kirkju. Þar fór fram lútersk guðs-
þjónusta, en siðir virðast allir
eldri en þeir, sem eg hefi kynnzt
í Þýzkalandi. Prestur syngur og
tónar lengstum og stundum er eins
og hann syngi einsöng fyrir alt-
arinu.
Meira.
Skraddari hafði fengið sér sauma-
stofu, en í sömu göíu voru tveir skradd-
arar fyrir. Annar þeirra auglýsti í
glugga sínum: Bezti skraddari í borg-
inni. Hinn hafði tekið af skarið og
auglýsti: Bezti skraddari í heiminum!
Sá nýkomni dó þó ekki ráðalaus. Hann
auglýsti í búðarglugga sínum: Bezti
skraddarinn í þessari götu.