Lesbók Morgunblaðsins - 17.03.1957, Síða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
171
um hafði hann franska leikfimiskó, og
var maðurinn þó ekki fimleikalegur.
Þrennar dyr eru á höllinni út í garð-
inn og við hverjar þeirra hengu nokkr-
ir af þjónum konungs. Þeir hreyfðu
sig ekki nema er tilefni gafst, eins og
t. d. þegar hans hátign fleygði sígar-
ettubút á gólfið, eða ræskti sig og
skirpti í allar áttir. Þá hlupu þjón-
amir til og tóku þetta upp — hrákana
líKa — og neru þessu inn í lófa sína,
til þess að enginn óhlutvandur maður
gæti náð í það og notað til geminga
gegn konunginum. Okkur þótti furðu
legt að mennirnir skyldu láta sér slíkt
sæma, því að Mossis eru mjög vandir
að virðingu sinni. Þeir hafa það orð á
sér að vera stærilátir og herskáir, og
óttuðust þá allir þjóðflokkar á því
landsvæði, sem nú er kallað Haute
Volta.
Moro Nabo svaraði okkur ekki nema
einsatkvæðisorðum og yppti öxlum
hvað eftir annað til að sýna hve mjög
honum leiddist. En allt í einu stökk
hann á fætur, eins og byssubrendur,
gaf snöggar skipanir bæði til hægri
og vinstri og flýtti sér svo út í garð-
inn.
Vörubíll hafði komið að hliði hall-
argarðsins. Og nú var auðséð, að eftir
honum hafði Moro Nabo beðið með
óþreyu. Bílstjórinn og þjónar konungs
hjálpuðust nú að því að ná stórum
og þungum kassa af bílnum. Og síðan
réðust þjónarnir á kassann, með öll-
um þeim verkfærum, sem þeir gátu
hönd á fest, og tóku að rífa hann sund-
ur. Eftir 10—15 mínútur var kassinn
fallinn í fjalir og kom þá innan úr
honiun grænn peningaskápur úr
steypustáli. Allir ráku upp fagnaðar-
óp þegar þetta sýnishorn franskrar
menningar barst þeim svona upp í
hendurnar, og breitt bros kom á varir
konungs.
Auðvitað var samtalstímanum, sem
okkur hafði verið lofað, snögglega lok-
ið með komu peningaskápsins. En áður
en við færum var Moro Nabo svo göf-
uglyndur að segja að við mættum vera
viðstaddir næst þegar hann færi í stríð,
en það yrði á föstudagsmorgun klukk-
an nákvæmlega 7,30 — því að hann
færi í stríð á hverjum einasta föstu-
degi, allan ársins hring á þessum tíma.
Franska stjómin leggur að sjálfsögðu
mikið kapp á að friður haldist í
frönsku nýlendunum, og Mossis hafa
því lent í hreinustu vandræðum að
geta fullnægt bardagaþrá sinni. Til
þess nú að svala hemaðarandanum,
hefir Moro Nabo fundið upp á því að
fara í stríð á hverjum föstudegi. Það
er ekki langvarandi stríð, því að það
stendur í nákvæmlega 8 mínútur, og
engu blóði er út hellt, nema ef ein-
hver trumbuslagarinn skyldi rispa sig
á ryðguðum nagla á trumbu sinni.
Við komum snemma á föstudags-
morgun á ákveðinn stað fyrir utan
leirmúrana, er umkringja höll kon-
ungs. Þrír hljóðfæraleikarar hölluðust
þar upp að múrnum. Tveir þeirra voru
með flautur úr klofnum nautshornum,
en sá þriðji var með nokkurs konar
fiðlu, gerða úr graskeri og með strengj-
um úr geitagömum. Skammt þaðan
sátu fjórir menn úr lífverði konungs
og höfðu skrautlegar byssur um hné
sér. Dauðaþögn var þarna, nema hvað
einstaka sinnum heyrðust skrækir í
páfagaukum, er höfðust við í stóru
mango-tré.
Skyndilega færðist líf í mennina.
Það heyrðist urga í draghurð, og út
um leynidyr á múrnum kom hans
hátign konungurinn og hafði yfir sér
gríðarmikinn feld úr dökkbláu flaueli.
Þá hvein í flautunum og trumbumar
drundu, en konungurinn gekk að
hrúgu úr antilópuskinnum og settist
á hana. Umhverfis hann þyrptust svo
aðdáendur er horfðu á hann með til-
beiðslusviþ.
Konungur gaf nú einhverja skipan
hárri rödd og þá gekk fram þræll og
leiddi á eftir sér hest með skrautleg-
um reiðtýgjum og rauðum og gylltum
borðum.
Nær samtímis gekk hópur aldraðra
manna fram fyrir konung. Þeir
hneigðu sig í duftið fyrir honum, og
skoruðu á hann að íara nú ekki í stríð,
báðu hann blessaðan að hlífa þjóðinni
við blóðsúthellingum. Konungur reis
þá á fætur í allri sinni magt og miklu
veldi — og það sópar að honum, því
að hann vegur um 300 pund — og helt
þarna yfir þeim þrumandi ræðu.
Hann brigslaði þeim um lydduskap og
að þeir hefði engan skilning á hug-
rekki sínu og herstjómar hæfileik-
um.
Þegar hann hafði rutt þessu úr sér,
settist hann, en hesturinn var teymdur
fram og aftur fyrir framan áhorfend-
ur. Áður fyrr var það venja konungs
að stíga á bak og spretta úr spori, en
nú er hann orðinn of þungur til þess
að geta það.
Nú kallaði hann aðra skipun og líf-
verðir hans hleyptu af byssunum upp
í loftið, en við það urðu páfagauk-
amir svo hræddir að þeir flugu á
burt með miklum skrækjum og óða-
goti. Bergmálið af þessari skothríð
var naumast þagnað, þegar kvað við
önnur skotþruma á bak við strákoí-
ar.a, þar sem þjónustulið konungs býr.
Þama voru „óvinirnir" og svöruðu nú
skotliríð konungsmanna.
Næstu mínúturnar var látiaus skot-