Lesbók Morgunblaðsins - 07.04.1957, Blaðsíða 4

208
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
því aftur, cnda ekki greiðfært. Höf-
um við þá sennilega gengið upp
á við í fyrjtu til að forðast Gjögr-
in. Þe'gar við komumst út úr Kap-
elluhrauninu í Hellnahraunið, fór-
um við að falla ofan í sprungur og
gjótur. Veltmnst við nú fram og
aftur um hraunið, gátum ekki
haldið ákveðinni stefnu sakir veð-
urofsans og landslagsins, fórum oft
ýmist imdan veðrinu eða á móti
því. Leiðin var mjög torsótt, land-
ið erfitt yfirferðar og alltaf einhver
okkar að falla ofan í sprungur og
hverfa og alltaf vorum við að telja
hópinn til að vita hvort nokkurn
vantaði. Tókum við nú það ráð, að
binda okkur saman með treflunum.
Einn okkar missti böggul ofan í
sprungu og vorum við lengi að
finna hann. —Hvíldarlaust var
haldið áfram móti hríðarveðrinu.
Við hröktumst um hraunið án þess
að vita í raun réttri hvað við vor-
um að fara eða hvað tímanum leið.
Vorum við famir að efast um að
við værum á leið til sjávar, því að
okkur fannst leiðin of löng til þess
að svo gæti verið. En skyndilega
föllum við fram af hárri snjó-
hengju. Brá okkur heldur óþægi-
lega við fallið, en vorum þó fegnir
að komast í nokkurt skjól fyrir
mesta veðrinu og settumst niður
til að hvíla okkur, því að mjög var
af okkur dregið eftir langa og
erfiða göngu. Vildu nú sumir láta
fyrirberast þarna, ef ske kynni að
veðrinu slotaði eitthvað áður en
langt um liði. Ekki gátum við gert
okkur neina grein fyrir því, hvar
við vorum staddir, því að ekki var
unnt að átta sig á neinu og snjó-
inn skóf fram af hengjunni og þyrl-
aðist upp allt í kringiun okkur.
Sennilega höfum við fallið fram af
háum sjávarbakka, skammt vestan
við Hvaleyri, en sandur og möl
mun hafa verið undir bakkanum.
Nú kom einhver auga á spýtu,
sem stóð upp úr snjónura rétt hjá
okkur, og færðist þá nýtt líf í alla,
því að nú þóttumst við vera farnir
að nálgast bæi. Brutumst við nú
upp úr jarðfallinu og héldum enn
áfram. Veðrið var hið sama og áð-
ur og snjónum kyngdi stöðugt nið-
ur. Við héldum á móti veðrinu
sem fyrr og þokuðumst áfram í
náttmyrkrinu og hríðinni, þreyttir
og svangir og vissum ekkert hvað
tímanum leið. Eftir nokkurt þóf
féllum við skyndilega fram af lág-
um hól eða hæð og sáum allt í
einu, okkur til mikillar ánægju,
ljós rétt fyrir framan okkur. Geng-
um við nú á ljósið og kvöddum
dyra og reyndist það vera Vestur-
kot, yzti bærinn á Hvaleyri, sem
við vorum komnir að. Höfðum við
oltið þar fram af fjóshaugnum.
Urðum við þeirri stund fegnastir,
að vera komnir til byggða. Það
mun hafa orðið okkur til lífs, að
við fórum ekki fram hjá Vestur-
koti, því að annars hefðum við að
öllum líkindum gengið fram af
Hvaleyrarhöfða, sem er um 10
metra hátt þverhnýpt bjarg í sjó
fram og ekki nema um þrjú
hundruð metra vegalengd frá Vest-
urkoti. Ætlun okkar var að kom-
ast að Hvaleyrarbænum; en vegna
stórhríðarinnar og veðurofsans
sáum við ekki bæinn og fórum því
fram hjá honum.
í Vesturkoti bjuggu þá hin ágætu
hjón, Valgerður Jensdóttir frá Hóli
í Hvammssveit, systir Bjarna í Ás-
garði og Friðjóns læknis, og Jón
Jónasson frá Skógum á Fellsströnd,
skólastjóri barnaskóla Hafnarfjarð-
ar. Jón var á fótum er okkur bar
að garði, mun hafa setið við skrift-
ir. Tóku þau hjón okkur tveim
höndum. Vorum við illa til reika
og uppgefnir. Fengum við afbragðs
góðar viðtökur, heita mjólk og mat.
Þegar við komum að Vesturkoti
mun hafa verið liðið að miðnætti,
og höfðum við þá verið á sjötta
klukkutíma á leiðinni frá Hrauna-
bæjunum, en sú leið mun venju-
lega hafa verið farin á um fjörutíu
mínútum.
Við munum hafa hvílt okkur
um tvær klukkustundir, en að þeim
tíma liðnum þökkuðum við gest-
gjöfum okkar ágætar viðtökur,
kvöddum hjónin í Vesturkoti og
lögðum saddir og hressir af stað
til Hafnarfjarðar.
Meðan við stóðum við í Vestur-
koti hafði veðrið batnað mjög.
Var nú komið logn og heiður,
bjartur alstimdur himinn með
leiftrandi norðurljósum. Voru það
mikil viðbrigði frá því, sem á und-
an var gengið. Varð ég hugfanginn
af hinni dásamlegu fegurð nætur-
himinsins, hinum köldu tindrandi
himinljósum, er geisluðu birtu
sinni niður á snævi þakta jörðina.
En svo var fannfergi mikið að það
tók okkur um tvær stundir að
komast þessa stuttu leið til Hafn-
arfjarðar, en þangað komum við
á fjórða tímanum um nóttina. Síð-
ast óðum við krapann yfir ósinn,
sem er sunnan við gömlu Flens-
borgarhúsin, töldum það hægara
heldur en að brjótast í gegnum
fönnina fyrir ofan. Þótt við vær-
um þreyttir eftir ferðalagið, varð
okkur ekki meint af volkinu, en
ávallt hefir ferðalag þetta verið
mér mjög minnisstætt. Sagt var að
þennan dag hefðu menn villst á
leiðinni milli Reykjavíkur og Hafn-
arfjarðar og flóabáturinn komst
ekki leiðar sinnar. Og víst er um
það, að Vetur konungur hefir oft
einnnig reynzt hinum vélknúnu
farartækjum nútímans þungur í
skauti á þessari nú fjölförnustu
leið landsins, og svo hefir það ver-
ið á þessum vetri, sem nú er að
líða En mjög ólíku er saman að
jafna að ferðast um landið nú og
var fyrir hálfri öld.
Þrír þessara ferðafélaga, þeir
Helgi, Þórður og Jón, eru nú látn-
ir. Helgi andaðist ungur vestur í
<
t
4