Lesbók Morgunblaðsins - 07.04.1957, Síða 12

116
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Smásagan:
Borg á sjávarbotni
(Eftir HARRY E. RIESENBERG,
liðsforingja).
HVERGI í heimi liggja sokkin skip
jafn þétt á sjávarbotni eins og á
milli hinna fögru eya í Karibahafi. Og
enn einu sinni var eg á leið þangað
á skútu minni og stefndi til Kingston
Harbour á Jamaica.
1 hvert skipti sem ég lít út yfir
borðstokkinn og horfi niður í blátt
hafið, er sem kökkur komi upp í háls-
inn á mér við tilhugsunina um það,
að mér muni auðnast að finna þama
auðæfin, er hafa svo lengi legið á
sjávarbotni. Og enn einu sinni fór
eg að athuga hvar líklegasti staður-
inn væri að finna það skip, sem eg
leitaði sérstaklega. Eg hafði í hönd-
um gamalt kort, komið frá Spáni, og
líklega eina kortið sem sýnir þá staði,
þar sem skipin sukku. Skipið, sem
eg var að leita að, er ekki nefnt með
nafni, en það er sagt að það haíi
komið að vestan og verið á leið til
Spánar. Aðfaranótt 4. apríl 1683 hafi
það sokkið á átján faðma dýpi, og
með því hafi farið mikil auðæfi í gulli
og silfri. — —
Það var áliðið dags er við komum
til Kingston Harbour og vörpuðum
þar akkerum. Á skipinu með mér voru
fimin Indíánar. Eg skildi þá eftir um
borð, en reri sjálfur í land til þess
að sinna ýmsum erindum, svo að eg
gæti hafið leitina snemma næsta dag.
Þcgar eg hafði íengið afgreiðslu í
tollbúðinni, var komið myrkur, Hafn-
arskrifstofan var lokuð, en ljósgeisla
lagði út með hurð á skýli varðmanns-
ins. Eg klöngraðist þangað og barði
nð öyrum. Aldraður Svertingi, en ern
að sjá, kom fram í dymar og kallaði
út í myrkrið á hinni einkennilegu
Jamaica-ensku:
— Hvað er yður á höndum?
Eg sagði honum að eg þyrfti að fá
tvo duglega og áreiðanlega menn mér
til aðstoðar um borð í skipi mínu í
nokkra daga.
— Hvað hafið þér með höndum?
spuröi hann.
— Rannsóknir, sagði eg, t. d. að
kafa .. ..
— Og hvar er skipið yðar? spurði
hann.
Eg benti suður á bóginn.
—Skip yðar er þá í vestanverðri
víkinni, sagði hann. Er það þar sem
þér ætlið að kafa?
— Já, héma suðvestur af höfn-
innL
Gamli maðurinn lirissti ullarhaus-
inn og leit einkennilega til mín.
— Hafið þér aldrei heyrt getið um
klukkuna, herra minn?
— Klukku — hvaða klukku? spurði
eg.
— Klukkuna í dómkirkjunni í Port
Royal. Eruð þér ókunnugur á þess-
um slóðum, herra minn. — Svo lækk-
aði hann róminn: Klukkan hringir
niðri í djúpinu, og það eru iUir andar
sem hringja henni.
Honum var ekki rótt, hjátrúin var
honum í merg runnin og fór eins og
kalt vatn milli skinns og hörunds á
honum. Þá áttaði eg mig á því, að
eg tnundi nú einmitt vera á þeim
stað, þar sem sjóræningjamir höfðust
við fyrir tveimur öldum, lifðu illa
og fóru þó enn ver. Því að Kingston
er reist einmitt á þeim stað þar sem
leifarnar voru af Port Royal, þessari
Babylon sjóræningjanna, er hlaut þau
örlög, er hún hafði unnið til, og alls
kyns kynjasögur hafa verið sagðar
um kynslóð fram af kynslóð.
— Hverjum þeim, sem raskar friði
undirdjúpanna hér og heyrir hljóm
klukkunnar, er bani búinn, mælti
gamli maðurinn enn og hopaði ofur-
lítið lengra inn í skýli sitt og rang-
hvolfdi í sér augunum. Klukkuhljóm-
urinn boðar alltaf dauða, herra minn,
alveg eins og hann gerði áður en
Port Royal sökk í sjó.
Eg gerðist óþolinmóður.
— Við skulum sleppa klukkunni,
sagði eg. Mig vantar tvo menn, og
eg skal greiða þeim hátt kaup.
— Eg hefi nú verið hér á bryggj-
unni i 20 ár, herra minn, sagði gamli
m&ðurinn enn, og á þessuin 20 árum
hefi eg aldrei vitað til þess að nokk-
ur innfæddur maður færi út í vestur
hluta víkurinnar. Ef þér ætlið að
kafa þar, þá verðið þér að vera
einn.
Og um leið skellti hann hurðinni
í lás við nefið á mér.
Mér var gramt í geði, en það var
ehki um neitt annað að gera fyrir
mig en að fara um borð. Og þegar
eg var þangað kominn virti eg skip-
verja mína enn einu sinni fyrir mér,
og þóttist svo vita, að ef ekkert sér-
stakt kæmi fyrir, þá mundu þeir geta
aðstoðað mig við köfunina. Eg varð
að treysta á þá, eg átti ekki annars
úrkosta.
Snemma næsta dag heldum við þang-
að sem eg taldi líklegast að hefja
leitina. Við mældum dýpið með hand-
færi. Þar var grunnt, svo að við
fórum fram og aftur, þar til snögg-
lega dýpkaði. Þar ákvað eg að reyna.
— Varaðu þig á hákörlunum, það
er krökt af þeim héma, sagði einn af
piltum mínum. Hvað eigum við að
gera ef þeir koma?
— Ekkert, sagði eg, ekkert nema
því aðeins að eg gefi ykkur merki,
en þá skuluð þið draga mig upp undir
eins og reyna að fæla hákarlinn burt.
Svo getið þið látið mig sökkva aftur.
Þegar eg hafði gengið úr skugga um
að loftdælan var í lagi og piltarnir
vissu upp á hár hvað þeim bar að gera,
þá fór eg í kafarabúninginn, reyrði
hann að mér og hafði hákarlahnif við
beltið. Piltarnir reimuðu að mér
skóna og settu á mig blýið, sem átti
að halda mér niðri. Svo skyggndist
einn þeirra út fyrir borðstokkinn.
— Hér er allt í lagi, sagði hann,
engii hákarlar sýnilegir og engir fisk-
ar, er þeir kynni að elta.
Svo setti hann á mig hjálminn og
festi hann. Svo klappaði hann á hjálm-
inn merkið um að allt væri í lagi.
Þá fór eg fyrir borð. Brátt fór sjón-
glerið í kaf og þá var eins og skyggði
fyrir sól. Skömmu seinna fann eg
sandbotn undir fótum. Þarna var eg
aleirrn, umluktur ómælandi hafinu.
Smátt og smátt vöndust augu mín
dimmunni og eg sá ýmsa liti, fagur-
bláa. rósrauða og bleika. Hér var eins
og ýmsar kynjaverur dönsuðu viki-
vaka innan um hvíta og greinótta
kóialla.
Eg hóf nú leit. Blýsóluðu skómir
mínir sukku djúpt niður í lausan sand,
«óa steyttu á kóröllum og lifandi