Lesbók Morgunblaðsins - 07.04.1957, Blaðsíða 14
S18
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
og ungur bóndi. Um hann kvað
hún þetta:
Ungur, glaður, ótrauður,
eisu-vaðalslundur,
brims um traðir bát hleður
Bjamastaða Eiríkur.
Þriðji bóndinn og formaðurinn
var Ámi Árnason. Hann var einn-
ig hreppstjóri í sveitinni. Um hann
er þessi vísa:
Ofnis-fitj a-yggurinn,
Ámi í Þorkelsgerði,
storð á flytur stórhöppin,
stiltur, vitur hreppstjórinn.
Um Björn Eyjólfsson smið og
formann í Herdísarvík kvað hún
þetta:
Biöm vel frækinn freyrinn mækis
föngin sækir rik.
Frón á hnýsu firðum vísar
frá Herdísarvík.
Gengur þorinn gæfusporin
gæða fonnaður.
Lista-smiður laufaviður
líka sniðugur.
Þegar mannskaðinn mikli varð
í Þorlákshöfn, er Ólafur frá Dísa-
stöðum drukknaði ásamt öllum
mönnum sínum, var Þórhanna
byrjuð að yrkja formannavísur um
formennina þar. Hafði hún ort
tvær, þegar mannskaðinn varð, en
lét þá niður falla skáldskapinn.
Þessar tvær formannavísur fara
hér eftir:
Þó að risi bára blá,
brögnum vísa þorir,
djúpan hnýsu-álinn á
Ólafur Dísastöðum frá.
Jón um traðir lúðulands
lætur vaða knörinn;
drýgir hraður dyggðafans,
dótturmaður hreppstjórans*)
Auk þessara formannavísna fara
*)Jón var tengdasonur Jóns Áma-
sonar dbrm. í Þorlákshöfn,
hér á eftir fáeinar aðrar vísvir eftir
Þórhönnu Rósu:
Bóndi nokkur bjó á næsta bæ við
Þórhönnu, er Kristján hét Oddsson.
Um hann kvað hún:
Kristján snotur brjótur brands
býr á sloti ríkismanns;
— Barkarkot er bærinn hans —
björg vel notar sjós og lands.
Um dótturson sinn kvað Þór-
hanna:
Lukku — fríður, lista von —
lundur skíða hljóttu;
hlaðinn prýði hárs á kvon
Hannes fríði Guðlaugsson.
Um uppáhalds hest sinn kvað
hún þetta:
Þokkasaman þekki ég hest
þrátt í gamanvési;
kvikur, taminn kló.ra bezt
krafta ramur Blesi,
Og enn kvað hún: •
Beizla-höður ljóð ég laga
— láðs um stöðul fjömgur. —
Betur söðull honum hagar
heldur en böðuls reiðingur.
Þórhanna átti fyrir mann Guð-
mund nokkum, en ekki man ég
hverra manna hann var. Eitt sinn
fluttu þau búferlum frá Hliði á
Álftanesi suður að Lambhaga í
Hraunum og var farið sjóveg. Á
leiðinni kvað hún þessa vísu:
Geymir stýrið Guðmundur,
gætir segla Erlendur,
í austurrúmi Ólafur
og hann Frímann Sigurður.
Ólafur og Frímann Sigurður
voru synir þeirra, en Elendur var
háseti Guðmundar.
Þórhanna Rósa flutti eitt sinn
búferlum með dóttur sinni —
Guðrúnu Guðmundsdóttur, sem
hún var hjá — að afskekktum bæ,
•r Hlíð hét. Hafði hún mikið óyndi
þar og flutti þaðan eftir árið og
þá á sama bæ, er hún var á áður.
Þegar hún fór frá Hlíð og bærinn
hvarf sjónum hennar, kvað hún
þessa vísu:
Engan kviða brjóstið ber,
böl og stríðið þverrað er,
náðartíðin nálgast fer, —
nú er Hlíðin horfin mér.
Guðrún dóttir Þórhönnu Rósu
líktist móður sinni mjög að mann-
kostum og átti sér fáa líka að gæð-
um bæði við menn og málleys-
ingja.
Vandrœða brúðkaup
ÞESSI saga stendur í dönsku blaði:
Fj-rir skömmu kvæntist Johannes
Dyibye-Skovsted málari í Odense
hjúkrunarkonu frá Grenaa, og varð
það sögulegt brúðkaup. Presturinn
sem átti að gefa þau saman, var gam-
all vinur brúðarinnar, uppgjafaprestur
84 ára að aldri. Brúðhjónin komu of
seint til kirkjunnar, vegna þess að bíll
þeirra hafði farið út af veginum á
leiðinni. En þegar að kirkjunni kom,
var hún harðlæst. Sóknarprestur hafði
gleymt þvi, að hann hafði lánað fyrr-
varandi embættisbróður sínum kirkj-
una. Og vegna þessa kom þar hvorki
meðhjálpari né organleikari.
Þegar nú að lokum liafði náðst í alla,
vissi organistinn ekki hvaða sálma
brúðhjónin höfðu valið sér. Presturinn
tók þá blað upp úr vasa sínum og skrif-
aði í flýti sálmanúmerin þar á og fór
organistinn með miðann upp á loft.
En þegar vígsluathöfnin stóð sem hæst
og prestur átti að nefna nöfn brúðhjón-
anna, rak hann heldur en ekki í vörð-
urnar. Nöfnin hafði hann skrifað á
blaðið, sem hann fekk organistanum.
Brúðguminn varð því að hvísla nöfn-
unum að honum.
Ákveðið hafði verið að brúðhjónin
skyldu setja upp hringa fyrir altarinu,
en þá kom i Ijós að brúðguminn hafði
gleymt þeim í Odense.
Þegar brúðhjónin komu heim til sín,
uppgötvuðu þau, að presturinn hafði
gleymt að skrifa nafn sitt undir vígslu-
vottorðið.