Alþýðublaðið - 07.02.1922, Qupperneq 1

Alþýðublaðið
1922
Þriðjudagiaa 7. febrúar.
31 tölublað
Dómur
er fallinn i málinu gegn þeim sex,
er getið var um i biaðiuu í gær
að höfðað væri mái gegn
óiafur F/iðríksson er dæmdur f
6X5 daga vatn og brauð.
Hendrik J S. Ottósson er
dæmdur í 4X5 daga vatn og
brauð.
Jónas Magnússon rafvirki, Reim-
ar Eyjólfsson verkara. og Markús
Jónsson bryti eru dæmdir í 3X5
daga vatn og brauð hver.
Ásgeir G. Möller er sýknaðar.
Þegar þctta er ritað hefir ekki
emsþá gefist tækifæri til þass að
athuga dóminn, en hitt vita menn,
að þessir menn eru dæmdir fyrir
mótst'óðu gegn l'ógreglunni.
Hvað dómur þessi er réttlátur,
má sjá af því, að enginn af þeim
dæmda hefir veitt lögreglunni á
verka, en tii samanburðar að mað-
ur, sem f sumar rifbr&ut lögreglu-
þjóa, var aðeins dæmdur í sekt.
Má þvf segja að dóraurinn sem
upp er kveðinn sé vel f sanræmi
*við aðfarir hvfta herliðsins.
Meira um málið sfðar.
Samtök.
Eg er sjálfsagt einn af þeim
fáu þegnum þessa lands, sem vilja
hafa hreinar lfnur í hvaða félags-
skap sem er — og í hvaða við
skiftum, sem eg þarf að elga við
samtíðarmenn mfna. Eg segi mér
þetta hvorki til Iofs eða lasts; —
mfn hjartans sannfæring er, að
hver og einn 'eigi að koma til
dyranna— ekki hikandi og hálf
volgur, — heldur ákveðinn, þvl
sannfæringin á ætfð að vera ákveð
in en ekki grfmuklædd, þvf óá-
kveðinn er ætíð grímuklæddur.
Það liggur í augum uppi og er
marg endurtekin reynsla, að fé
lagsskspur, sem samansténdur af
ikveðnum og óíkveðnum með
limum, — að því takmarki sem
félagsskapurÍKu stefair, — hefir
aldrei og getur aidrei þrifist. Það
er t. d. sitt hvað, að kalla sig
jafnaðarmann eða að vera jafnað
armaður, og svo er með fleira.
Við jafnaðarmenn getum ekki
unnið, eða eigum erfitt með að
vinna, með þeim sera kalla sig
jsfnaðaroienn. en eru ekki. Víð
templarar megum ekki og getum
ekki unuið með þeim innan fé
lagsvébanda vorra, sem kalla sig
templara en eru ekki. Hinn mesti
og bezti jafnaðarmaður og sið-
fræðiskennari sem heimurinn hefir
átt sagði: nSá sem ekki er með
mir, hann er á mbti mirS Og
stefnuleysið hefir ætið staðlð og
stendur ailri framþróun fyrir þrifum.
Þ&ð nægir ei neinum félagsskap
að hanc sé fjölmennur, ef innan
vébanda hans rfkir snndrung og
festuleysi. Ef meðlimir hans geta
ekki staðið s&m&n ðg starfað sam-
huga, þegar mest liggur vlð. Þeg*
ar veiferðarmál eru i húfi og eng-
inn má skerast úr leik, Þegar einn
einstaklingur getur ráðið úrslitum,
en bregst á sfðnstu stund, er Iftið
gagn eða sómi að höfðatölunni,
enda sannast oft hið fotnkveðna
í mörgum félagsskap, að .betra
er autt rúm er illa skipað “
Eg er nú ekki gamall maður,
en hefi þó töluvcrt við félagssam-
tök verið riðinn, og ekkert hefir
mér sviðið jafn sárt eins og þegar
skilningsskortur og festuleysi hafa
valdið óhsppilegum úrslltum margra
velferðarmála. Mér hrfir þá æfin-
lega fsndist sem félagið — hv&ða
nafni sem það nefnist — hafi
kveðið dauðadóm yfir sér á þeim
grundvellí sem það var bygt, og
verði þvl — ef þ*ð á að njóta
vírðingar og stuðnings bæði sinna
manna og eins þeirra sem utan
við það standa — að endurreisast
á traustari grundvelli, svo fremi
að það vilji lífi halda og framtíð
eiga.
Það er eitthvað svo erfitt að
koma þvf inn f höfuðið á blessuðu
fólkiau, hvers virði góð samfék
eru — hvers virði heilbrigður
félagsskapur er. — Hvers virði
það er að hafa drenglundaða
samúðarkend hver með öðrum og
létta undir byrðina með bróður
sínum. — Hvers virði það er, að
hver einstaklingur getl þjóðnýtt
starfshæfileika sína, — ekki sem
ánauðugur þræll, — heldur sem
ýrjáls meðlimur — traustur hlekk
ur í starfskeðju bræðralag shug-
sjbnar. (Frh.)
Ágúst Jóhannesson,
frcstar og verkjðll.
Eftir Alexander Kielland.
Ef nokkuð er það, sem þjóð-
kirkjuprestar ættu að forðast, þá
er það þetta sffelda mas um
Mammon Þeir ættu ckki að forð-
ast það vegaa þess, að ekki megi
margt um hann segja, og enn
sfður vegna þess, að brestir manna
séu ekki vel fallið ræðuefni. En
ef þeir hefðu að eins ofurlítinn
snefil af blygðunarsemi, ættu þeir
ekki að tala eltt orð um „eftir
sókn vorra t.'ma eftir hærra kaupi,
meiri gróða, meira hagnaði, meiri
nautnum*.
Þvf að milli kenninga og breytni
verður að vera samræmi, ef menn
vilja hreykja sér f prestsembætti.
Og hvort sem vér erum kristair #
á borði eða bara f orði, þá vltum
vér allir fullvel, hverja afstöðu
trúarbrögð vor taka f málinu:
auður og örbirgð, hvorra málstað
kristindómurinn tekur, hinna efn-
uðu eða hinna snauðu. Þvf verð-
ur sá, sem vill ganga fram fyrir
lýðinn raeð kenningar meistarans
( hendi, að segja skilið við þá
stétt, sem líf hennar og tllvera
eru reist einmitt á því, að allir
sækist eftir hærra kaupi, meiri
gróða, meira hagniði og meiri
nautnum.