Lesbók Morgunblaðsins - 18.04.1957, Blaðsíða 14

234
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
haldin var ólæknandi taugaveikl-
un, skrifaði Ratana og baS hann
að hjálpa sér. Hún átti heima all-
langt þaðan sem Ratana bjó. Hún
hafði aldrei séð hann né talað við
hann. Svo segir í skýrslu prest-
anna: „Svo var það eitt kvöld, að
henni birtist dýrleg sýn og um leið
fóru eins og straumar um allan
líkama hennar. Henni létti þegar,
og ættingjar hennar sáu þegar
mun á útliti hennar. Síðan hefir
hún ekki kennt sér neins meins,
og hún gengur um allt óstudd, en
áður gat hún ekki stigið í fæt-
urna“.
Þessi firðlækning er sams kon-
ar og huglæknar framkvæma nú.
Og það er alls eigi sjaldgæft að
slíkar lækningar eigi sér stað. Og
það er ekkert dularfullt við þetta,
ef menn viðurkenna þau lögmál,
sem liggja þar til grundvallar.
En sálfræðingamir vildu ekki
fallast á þetta. Einn þeirra skrif-
aði: „Það er bersýnilegt, að Rat-
ana hefir ekki getað beitt neinum
áhrifum á þessa konu, þar sem
hann hafði hvorki séð hana né
skrifað henni“. í stað þess að við-
urkenna að þessi lækning hefði átt
sér stað og „konan hefði ekki kennt
sér neins meins síðan“, eins og
sagt er í skýrslunni, fer sálfræð-
ingurinn kollhnýs í rökfræðinni og
kemst að þessari niðurstöðu: „Hún
hefir sýnilega verið svo hugfang-
in af sögunum um þennan töfra-
lækni, að vonir hennar og eftir-
vænting hefir læknað hana — að
minnsta kosti í bili.“
Getið þér hugsað yður aðra eins
skýringu? Efasemdamennimir geta
ekki neitað því, að lækningin átti
sér stað, en þeir fussa við henni,
líklega vegna þess að þeir eru
hræddir um að ef þeir taki hana
trúanlega, þá muni hrynja í gmnn
allar þær kenningar, sem þeir hafa
hrúgað upp.
Eg skal nú snúa mér að öðru
dæmi um ókunnan kraft. Fyrir
nokkru var blaðið „Times of India“
með ýtarlegar sögur af því sem það
nefndi „svartagaldur”, er framinn
hefði verið í augsýn Maharajahans
í Holkar.
Galdramaðurinn var ósköp
væskilslegur, um hálffimmtugt og
haltur. Fyrir framan höll Mahara-
jahans var raðað í eina lest 69
þungum uxakerrum (sem enginn
uxi var fyrir) og voru þær bundn-
ar saman. Fyrstu 50 kerrurnar voru
fullar af fólki, eitthvað 12 manns
í hverri. Hinar voru tómar.
Þarna hafði safnast saman fjöldi
forvitinna manna, því að þessi litli
maður hafði sagt, að hann skyldi
aleinn draga allar þessar kerrur.
Rétt á eftir kom hann svo haltr-
andi ásamt nokkrum trumbuslög-
urum, sem gerðu mikinn hávaða.
Þessir trumbuslagarar voru allir í
heiðgulum klæðum og þeir sáðu
gulu dufti allt í kring um sig.
Þeir gengu sjö sinnum umhverfis
vagnalestina, og sá halti í farar-
broddi, og seinast staðnæmdust
þeir við fremsta vagninn. „Galdra
maðurinn“ tók í sterkt band, sem
bundið var í vagnixm og togaði í.
Langa vagnlestin fór á stað, en á-
horfendur æptu af undrun. Fyrst
mjakaðist lestin ósköp hægt, en svo
kom meiri skriður á hana. „Galdra-
maðurinn“ dró hana langar leiðir
frá höllinni og skildi hana þar eftir.
Menn álíta að „galdramaðurinn“
dýrki guðinn Malharri, sem er ætt-
arguð Maharajahans, bg guðinn
hafi tekið hann undir sína vernd.
Sagt er að hann fasti altaf í sjö
daga, áður en hann leikur þessa
list. —
Þetta er óbrengluð frásögn blaðs-
ins „Daily Mail“ í London, en það
hafði hana eftir „Times of India“.
Blöðin kalla manninn altaf
„galdramann” í gæsalöppum, en eg
hygg að réttara hefði verið að kalla
hann íakír. En það er erfitt að
útlista hvað indverskur fakír er,
því að það er mjög flókið mál. Það
nægir að segja, að þeir hafa allir
miðilshæfileika, en „galdur“ sinn
segjast þeir ekki hafa frá náttúru-
öflum, heldur öndum. Fakír, sem
sýnir listir sínar, er venjulega á
ferðalagi, en þó eru flestir þeirra
starfandi við eitthvert musteri. Það
má alls ekki rugla þeim saman við
„Yogi“, sem eru miklu lengra
komnir á því sviði. Samt sem áður
eru margir fakírar svo lærðir í því
að beita huliðskröftum, að vest-
rænir dulspekingar komast ekki í
hálfkvisti við þá. Menn verða að
gæta þess að þekking fakíranna er
gamall ættararfur, en vestrænir
dulspekingar eru viðvaningar.
Þegar fakír sýnir, er það mjög
nauðsynlegt að áhorfendur fari í
einu og öllu eftir því, sem hann
leggur fyrir. Það er ekki vegna
þess, að hér sé um sjónhverfingar
að ræða, heldur er það nauðsyn-
legt til þess að sýningin geti tek-
ist vel. Ef út af er brugðið, getur
illa farið. Um það er þessi saga,
sem eg veit að er sönn:
Fakír nokkur var boðinn í skála
til brezkra liðsforingja. Hann sýndi
þar ýmsar listir, og svo spurðu
þeir hvort hann gæti hafist á loft
og legið í lausu lofti. Hann játaði
því og bauðst til að sýna þeim það,
ef enginn færi inn fyrir þann hring,
sem hann markaði sér, með-
an hann væri í miðilsástandi. Þeir
hétu því.
Fakírinn dró nú hring á gólfið
með krít, settist þar á dýnu og
fell í miðilsdá. Eftir stutta stund
fór hann að hefjast á loft og var
alveg stífur. Það var auðvelt fyrir
áhorfendur að sjá, að hér voru eng-
in brögð í tafli. Þeir sátu þarna í
hring umhverfis hann og þurftu
ekki annað en rétta út hendumar
milli hans og gólfsins. En þama