Lesbók Morgunblaðsins - 18.04.1957, Page 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
23»
var ungur liðsforingi, sem gleymdi
sér og steig inn í hringinn til þess
að forvitnast betur um þetta. Þá
skeði ið merkilega. Honum var
hrundið burt af slíku afli að hann
slengdist út í vegginn, fölur og
sHáifandi.
Fakírinn hafði ekki hreyft sig.
Líkami hans lá enn stífur í lausu
lofti, nokkur fet yfir gólfinu. En
innan í hringnum var eitthvað, sem
ekki vildi truflun. Og þetta eitt-
hvað hóf liðsforingjann á loft og
þeytti honum af afli þvert út í
vegg. Þegar fakírinn var farinn,
var liðsforinginn spurður að því
hvað hefði komið fyrir hann. Hann
vissi það ekki. Hann kvaðst aðeins
hafa heyrt hvin fyrir eyrum sér,
og svo hefði einhver ósýnilegur
kraftur hrifið sig og fleygt sér
„eins og druslu“ út í hom. Hann
var marga daga að ná sér eftir
þetta.--------
Nokkrir hvítir menn hafa kynnst
dulfræðum Austurlanda. Einn af
þeim var Sir James Willcocks hers-
höfðingi. Hann fór fyrst til Ind-
lands 1879. Hann var yfirhers-
höfðingi Norðurhersins þar 1910—
1914, og svo barðist hann í fyrra
stríðinu í Frakklandi með ind-
verska hernum.
Árið 1926 ritaði hann grein í
blaðið „Evening News“ í London
og fullyrti þar að Indlahd ætti sína
„sjáendur", enda þótt vestrænir
efnishyggjumenn skildu það ekki
og kynni ekki að meta þá. Hann
fullyrti líka, að þessir „sjáendur“
væri gæddir andlegri þekkingu og
beittu henni, ekki sjálfum sér til
hagsmuna, heldur í þágu með-
bræðra sinna. Og til sanninda-
merkis um þetta sagði hann eina
sögu af frænda sínum, sem hefði
bjargað indverskum Brahmin í ó-
eirðum. Þessi frændi hans var
seinna á ferð til herstöðva sinna
í Himalaja og með honum var
kona hans og ung dóttir, Barnið
veiktist mjög hastarlega, og and-
aðist er þau áttu um tvær dagleið-
ir ófamar. Þarna var ekki um
neina læknishjálp að ræða, en
skammt þaðan var Brahmíninn,
sem maðurinn hafði hjálpað. Hann
gerði sendiboða á fund hans, og
Brahmíninn kom þegar. Hann lyfti
blæunni af andliti líksins og þuldi
eitthvað yfir því. Svo breiddi hann
blæuna yfir andlit þess aftur og
sagði. „Þið skuluð ekki jarða hana
fyr en sex klukkustundir eru liðn-
ar“. Svo fór hann.
Móðirin sat grátandi yfir líki
dóttur sinnar, en skömmu seinna
varð hún þess vör, að blæan
hreyfðist. Og allt í einu bylti bam-
ið sér, eins og það ætlaði að rísa
upp. Það var risið upp frá dauðum.
En ef Brahmínans hefði ekki notið
við, mundi það hafa verið kvik-
sett.
„Faðir barnsins sagði mér þetta
sjálfur", segir Sir James. „Eg þekki
Brahmínann líka, en þegar eg
spurði hann um þetta, sagði hann
ekkert nema þetta: „Guð ræður!“
(Úr bókinni Ghost Parade,
eftir Stuart Martin).
BRIDGE
A Á K 4
¥ Á G 10 7 5
♦ K 4
*ÁK2
sem kröfu um slemmsögn og N hikaðl
elcki með sin góðu spil og sagði 7 spaða.
V sló út TD. Eins og spilin liggja
hér öll á borðinu, er auðvelt að sjá
hvemig á að vinna. Vandinn er eng-
inn annar en sá, að drepa þriðja tígul-
inn af hendi með SK og ná svo út
trompunum. En S óttaðist að A mundi
hafa einspil í tigli, og dró það af tigul-
cögn V. Hann drap því með TÁ, náði
svo út trompunum, tók svo slagi á
HK og HÁ, LÁ og LK og fleygði
þar af sér hjarta. Ætlun hans var að
fá frislagi á hjarta í borði. En þá kom
í ljós, að V gat vaj-ið HD og spilið
var tapað.
En spilið gat unnizt, þrátt fyrir það
þótt S byrjaði á trompunum. Hann
átti að spila hjörtimum öðru vísi, taka
fyrst á ásinn og svo á kónginn. Þá voru
þessi spil eftir á hendi:
Nú á hann að taka slagi á tvö tromp
(fleygir í þau laufi og hjarta úr borði)
og V verður að fleygja af sér. Síðan
tekui,- hann slagi á LÁ og LK, og
þá verður V að velja um hvort hann
vill verja H D eða T G. Fleygi hann
tiglinum, tekur S slag á tígulkóng-
inn og á svo fríspil heima í tigli. Fleygi
V hjarta 8, þá trompar S eitt hjarta
og á svo T K og H G fría í borði.
A 8
D 8 6 2
D G 9 8
7 2
10 3
A 10 5 3
¥ 4
♦ 63
* D G 9 8 7
5 4
♦ D G 9 7 6 2
¥ K 9 3
♦ Á 10 5
A 6
N hóf sögn með 1 hj. og S svaraði
mcð 1 sp. V gerði þá tilraun að trufla
sagnir þeirra með því að segja 3 tígla,
en N sagði þá 4 sp. Þá sagði S 5 tigla

Brahms tilkynnti vinum sínum eitt
sinn að nú væri hann alveg hættur
að semja tónverk og ætlaði að setjast
i helgan stein, vegna þess hvað hann
væri orðinn gamall. Skömmu síðar
kemur þó eitt meistaraverk frá hans
hendi, og þá sagði einn vinur hans: „Eg
helt að þú værir seztur í helgan stein“.
„Já, eg gerði það“, sagði Brahms,
„en eftir nokkurra daga hvíld leið mér
svo ágætlega og eg var svo glaður, að
þetta kom alveg ósjálfrátt".