Lesbók Morgunblaðsins - 26.05.1957, Síða 12

312
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
Smásagan
VÖRTUR OG HJÁTRÚ
FRÁ ÞVÍ eg man fyrst eftir mér, var
eg með níu vörtur á vinstri hendinni.
Þegar eg stækkaði, stækkuðu þær. —
Fyrst voru þær litlar, en þegar eg
var komin á þann aldur, er útlitið
varðar miklu, þá voru þær orðnar stór-
ar, svartar og ljótar.
Einstaka sinnum hurfu þær fyrir
læknishjálp, en eftir urðu þá djúpar
holur, er smáfylltust síðar og svo komu
vörturnar aftur.
Ef eg fór í samkvæmi, gat eg notað
hanzka. Og það gerði eg fyrsta kvöldið,
sem eg fór á danzleik.
Þetta var nú ekki neinn venjulegur
danzleikur. Það var stórkostleg við-
höfn í Dublin Mansion House, og við
það tækifæri átti að kjósa fegurðar-
drottningu írlands. Eg fór ekki þangað
sem keppandi. Eg starfaði þá hjá blaði
og það sendi mig til þess að skrifa
um athöfnina, og síðan átti eg að ná
tali af fegurðardrottningunni.
En það varð aldrei úr því. Eg skrifaði
ekki staf um þessa hátíðlegu athöfn.
Það var vegna þess, að af þeim þús-
undum írskra blómarósa, sem þangað
voru komnar, var eg sjálf kjörin feg-
urðardrottning. Eg, með allar minar
vörtur!
Kastljósum var beint á mig, og þau
skinu eins á vörturnar. Fólk tók eftir
þeim og gaf mér ótal ráð til þess að
losna við þær. Viðhöfnin beit ekkert
á mig, og góðu ráðin bitu ekki á vört-
urnar.
Eg var með tvær sérstaklega ljótar
vörtur á græðifingri vinstri handar.
Þær voru sín hvoru megin ofan við
miðhnúann. Og þegar glæsilegur trú-
lofunarhringur var dreginn á þann
fingur, voru þær þar eins og tveir
ljótir skuggasveinar og skyggðu á feg-
urð demantsins.
Fram að þessu hafði eg forðast að
láta losa mig við vörturnar með töfr-
um. Þó höfðu farandkonur boðið mér
penny fyrir þær — ætluðu að nota
þær til gerninga — og sá eg nú eftir
að hafa ekki tekið boði þeirra.
„Hvers vegna reynirðu ekki að láta
steina í poka?“ spurði vinkona mín.
Ef hún hefði verið alþýðustúlka,
mundi eg hafa reiðst henni fyrir að
Eítir Beatrice Ceogan
koma með slíka hégilju. En þetta var
hámenntuð kona, læknir og doktor.
Hún sagðist einu sinni hafa haft vört-
ur sjálf, og reynt öll hugsanleg lækn-
isráð að losna við þær. Seinast hefði
orðið eftir ein stór og ljót varta vinstra
megin við nefið, og hún lét ekki und-
an neinu. Og þótt konan væri bæði
hámenntuð og gáfuð, þá var hún þó
gædd kvenlegu eðli. Hún gat alls ekki
þolað að hafa þessa vörtu hjá nefinu.
Hún lét því stein í poka og skildi
hann eftir á almannafæri. Og hvernig
fór? Eftir nokkra daga var vartan far-
in og sá ekki svo mikið sem ör eftir
hana!
Þetta gat eg ekki staðizt. Eg hljóp
heim í garð og náði mér þar í níu smá-
steina, jafnmarga og vörturnar voru,
og lét þá í venjulegan bréfpoka.
Það er sagt að slíka poka eigi að
skilja eftir á krossgötum. En nú voru
engar krossgötur þarna, heldur aðeins
fjölfarnir vegir. Og þegar eg beygði
mig og ætlaði að skilja pokann eftir,
sýndist mér lögregluþjónn horfa hvöss-
um augum á mig og gera sig líklegan
til að ganga til mín. Þá flýði eg.
Svona fór hvað eftir annað. Það var
eins og allir horfðu á mig, og þó sér-
staklega lögregluþjónar. Eg skyggndist
í allar áttir, en hvergi sá eg stað þar
sem eg gæti losað mig við þennan
ólukkans poka.
Að lokum fór eg inn í hliðargötu og
fleygði pokanum þar yfir girðingu og
flýtti mér svo burt allt hvað af tók,
skömmustuleg og hrædd. Svo liðu
margir dagar og ekkert skeði. Pokinn
lá óhreyfður innan við grindurnar og
vörturnar voru kyrrar á sínum stað.
Eg fór til vinkonu minnar, læknis-
ins, og sagði henni að hún ætti skilið
að grýtast eins og hver annar fals-
spámaður.
„Þetta er ekki mér að kenna“, sagði
hún. „Þú hefir látið pokann á vitlaus-
an stað. Sæktu hann og skildu hann
eftir á einhverjum fjölförnum stað,
og þá skaltu komast að raun um að
eg er enginn falsspámaður“.
Það var satt, staðurinn þar sem eg
hafði skilið steinana eftir, var ekki
fjölfarinn. Þegar eg kom þangað tók
eg eftir því að húsið var í eyði og
enginn gekk þar um garðinn.
Eg tók pokann og lagði út í umferð-
ina. En hvert sem eg sneri mér, vöktu
einhver aðgætin augu yfir mér.
Úti fyrir pósthúsinu stóð drengur og
seldi blöð. Á bak við hann var sylla
á húsinu. Eg keypti blað af drengnum
og á meðan hann var að ná í skipti-
mynt, greip eg tækifærið og lagði pok-
ann á sylluna. Eg held að hann hafi
orðið hissa á því hve elskulega eg
brosti framan í hann um leið og eg
tók við aurunum.
En fögnuður minn varð skammær.
Það var enginn efi á því að nú gláptu
allir á mig. Og eg sá að sumir bentu
á mig. Svo gekk alvörugefin kona í
veg fyrir mig og horfði beint framan
í mig.
„Það er einhver að kalla á yður“,
sagði hún.
Eg leit um öxl.
„Ungfrú, ungfrú!“ Það var blaðsölu-
drengurinn og helt steinapokanum hátt
á loft. „Þér gleymduð þessu!“
Nú brosti eg ekki blíðlega framan
í hann.
Eg helt áfram úr einni götu í aðra.
Þá sá eg strætisvagn, sem var að fara
í þveröfuga átt við leiðina heim til mín.
Þegar hann staðnæmdist sá eg að eng-
inn farþegi var í honum. Eg inn og
flýtti mér að stinga pokanum undir
sætið.
Um leið og vagninn rann á stað,
stökk upp í hann stór maður með
barðamikinn liatt. Eg gægðist yfir
blaðið mitt og hann gægðist yfir sitt
blað og augu okkar mættust. Þá fór
sektarmeðvitundin um mig eins og
hrollur frá hvirfli til ilja og eg fann
að eg blóðroðnaði.
Á næsta viðkomustað stökk eg út úr
vagninum og flýtti mér heim á leið.
Á bak við mig heyrðist hrópað: „Ung-
frú, ungfrú!“ Og svo sögðu margir
vegfarendur eins og einum rómi: „Það
er verið að kalla á yður!“
Eg sneri mér við. Strætisvagnstjór-
inn hafði stöðvað vagninn á alveg ó-
leyfilegum stað, og þarna stóð hann
nú á gangstéttinni og veifaði steina-
pokanum. Hjá honum stóð farþeginn.
„Þér gleymduð þessu, ungfrú", sagði
vagnstjórinn.
Og nú var farþeginn uppveðraður:
„Það var eg sem tók eftir því. Var
það ekki heppilegt?“