Lesbók Morgunblaðsins - 02.06.1957, Blaðsíða 12

328
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
S)uarti fucjtinn
Þú manst hina fjölbreyttu fuglamergð,
sem flýgur um himinsali. —
En hefurðu séð hinn svarta fugl,
er sveimar um lægstu dali?
Hann leitar stundum í skógum skjóls,
við skapandi grózkunnar munað,
en flögrar eirðarlaus grein af grein. —
Hann getur sér hvergi unað.
Þótt einrænn sé svipur og auga hart,
hann á sínar djúpu sorgir,
og lætur því geyma sig gljúfur þröng
og gjótur og hamraborgir.
Hans söngur er óp, er endar snöggt,
sem einhverjir strengir bresti.
Og ýmsir telja hann illa vætt
og amast við slíkum gesti.
Svarti fuglinn er oftast einn,
því ekki eru margir hans vinir.
Samt mun hann fljúga í sólarátt
að síðustu — eins og hinir.
GRETAR FELLS
ískalt vatnið. En fjöldi manna
fekk sér þar bað. Eg sá gamlan
mann henda sér út í lækinn, hvað
eftir annað, og ungbarn sá eg bað-
að þar, en það hljóðaði óskaplega.
Þegar nær hellinum kom sá eg
að munninn var mjög víður, en
bratt var upp í hann og varð þar
að fara eftir einstigi. Þarna var
þá takmarkinu náð, og var mikill
órói og eftirvænting meðal píla-
grímanna.
Það var sannarlega furðuleg
sjón, sem við manni blasti þegar
komið var í hellismunnann, því að
innst í honum var glitrandi íssúla.
Hún hefir myndast af vatni sem
sígur þar niður úr hellisþakinu og
frýs um leið og það drýpur. Þessi
súla hefir staðið þarna óbrotgjörn
um aldir og er síst að undra þótt
fáfróðir hjarðmenn heldu að þetta
vær guðleg vera.
Járngirðing er sett umhverfis ís-
súluna til þess að verja hana fyrir
áleitni komumanna. Lögreglu-
þjónn og nokkrir „panda“ hjálpuð-
ust að því að stöðva manngrúann,
en þá fleygðu menn fórnargjöfum
og blómum á klakadrumbinn og
festist sumt við hann.
Engin sérstök athöfn fór þarna
fram og engar ræður voru haldn-
ar, en fólkið var yfir sig komið af
hrifningu. Sumir stóðu og gláptu
agndofa á klakasúluna. Aðrir af-
hendu „panda“ fórnargjafir sínar.
Allir höfðu dregið skó af fótum sér
úti fyrir, og voru nú annað hvort
berfættir eða á sokkunum.
Skyndilega hófst mikil ókyrrð
í hópnum og allir gláptu upp í loft-
ið. Þar flögruðu nokkrar dúfur, en
þær voru einnig sönnun fyrir helgi
þessa staðar. Sagnir herma að
dúfuhjón hafi verið í hellinum hjá
Siva og hann hafi gert þau ódauð-
leg. Þessi dúfuhjón hafa átt heima
í hellinum æ síðan — segja píla-
grímarnir — og eru áreiðanlega í
dúfnahópnum, sem er að flögra
þarna undir þaki hellisins.
Skammt frá járngrindunum var
ofurlítill afhellir. Þar sat virðuleg-
ur „sadhu“ og hafði hafzt þarna við
aleinn í 14 mánuði, að sögn. í
marga mánuði hafði hann ekki
komizt út úr hellinum fyrir snjó.
Hann hafði áður safnað að sér við-
arkolum og eldaði við þau fátæk-
legt nesti sitt. Hann var því talinn
mjög helgur maður og menn
þröngdust þar að til að sjá hann.
AÐ LOKUM snerum við heimleið-
is. Neðan við einstigið keyptum
við okkur heitt te, og þegar við
fórum fram hjá læknum var þar
fjöldi manna í baði. Straumurinn
til hellisins var enn óslitinn, því
að enn var ekki helmingur píla-
grímanna kominn þangað. Við
<s>-------------------------------------------------------------——«
FRELSI
ÞAÐ er fyrst og fremst undir því
komið hvort hægrt verður að af-
stýri nýrri heimsstyjöld, hvort
nokkur árangur á að verða af
hinum glæsilegu andans afrek-
um á fyrra helmingi aldarinnar,
og hvort hægt verður að halda
áfram á sömu braut. En það er
einnig undir því komið að vér
getum varðveitt hið* dýrkeypta
frelsi Vestur-Evrópu, það er hún
hlaut eftir ofsóknir og ofstæki
trúarbragða styrjaldanna.
Rússar hafa aldrei þekkt þetta
frelsi, nema þá stuttu stund, er
Kerensky sat þar að völdum.
Eftir átta mánaða lausn undan
þrælatökum keisaraveldisins,
hvarf rússneska þjóðin undir
þrælatök kommúnismans. Það
er ófyrirgefanleg heimska að
halda að rússneski kommúnism-
inn sé nýtízku stefna, sem vilji
framfarir. Að níu tíundu hlutum
er stefna hans og stjórnsemi ekki
annað en ný aðferð þeirrar mið-
aldakúgunar, sem Rússland hef-
ir aldrei getað losnað undan.
BERTRAND RUSSEL
------------------------«
urðum að fara vegleysu til þess að
ganga ekki á móti fjöldanum. Þeg-
ar við komum upp á hálsinn og sá-
um yfir sléttuna, var þar enn órof-
in fylking pílagríma. Lögreglu-
þjónar voru beggja megin við göt-
una til þess að sjá um að menn
gengi í halarófu, svo að ekki yrði
árekstrar né troðningur.
Við gengum hægt niður hjallann
og á þeirri leið mætti eg mörgum,
sem eg hafði kynnzt áður og gat
kastað á þá kveðju að skilnaði.
Allir tóku vingjarnlega undir. Það
var einhver jólabragur á allri þess-
ari pílagrímsgöngu, þegar hún var
komin svo nærri takmarkinu.
Menn glöddust hver með öðrum og
með hlýleik minnumst við sam-
ferðamannanna.