Lesbók Morgunblaðsins - 09.06.1957, Page 6

338
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Smásagan
FESTARSKEIÐIN
MARGIR ungir bændasynir í Nevern-
dal í Wales höfðu þegar brýnt hnífa
sína til þess að skera út festarskeið
handa Gwyneth, einkadóttur Caradoc
Jones, sem átti Velinda-búgarðinn og
fjölda kvikfjár.
Gwyneth barst þetta til eyrna og hún
vissi að þeir höfðu vandað mjög efni
og útskurð á skeiðunum. En hún forð-
aðist þá alla, því að hún vissi, að það
var sama og bónorð er slík skeið var
færð að gjöf, og það þýddi sama sem
trúlofun ef slík skeið var þegin. Hún
beið því þangað til hún vissi að Cadi-
vor Evans hafði lokið við að smíða
sína skeið. Hann var sonur malarans
og átti heima lengra uppi í dalnum.
Og svo var það á páskadagskvöldið,
að Evans kom með skeið sína til Vel-
indre. Gwyneth var þá ekki með nein
látalæti, eins og ungum stúlkum er
títt, heldur þáði hún skeiðina undir
eins og hengdi. hana upp á vegg hjá
sæti sínu.
Það barst fljótt út um alla sveitina
að Gwyneth hefði þegið festarskeið
Evans. Hinum ungu piltunum gramd-
ist og þeir földu skeiðar sínar uppi á
háalofti eða úti í hlöðu, svo að engan
skyldi gruna að þeir hefði líka verið
að smíða festarskeið handa Gwyneth;
þeir höfðu aðeins verið að leika sér
að því að tálga þetta, sögðu þeir, og
þeir sæi ekki eftir henni Gwyneth, því
að margar ungar stúlkur stæði henni
á sporði.
Eftir þetta mátti Evans heimsækja
Gwyneth hvenær sem honum sýndist,
og hann kom líka reglulega þrisvar í
viku fyrst í stað. Og svo var farið að
búa undir brúðkaupið. Móðir hennar
lét Evan Saer, smiðinn, smíða eikar-
kistu og eikarskáp og gera nýjan eikar-
kassa utan um gömlu klukkuna hans
afa. Ungu hjónin áttu að setjast að í
hjáleigu, sem var í eyði og stóð skammt
frá bænum.
„En hvað það er fallegur viður í
kistunni!"
„Klukkan er orðin alveg eins og
ný!“
„Skápurinn er einhver fallegasti
smíðisgripur sem eg hefi séð!“
Þannig var aðdáunin og þá brosti
Gwyneth og sagði: „Og svo er kistan
full af fatnaði.“ Hún opnaði kistuna
og sýndi vinkonum sínum brúðar-
skartið.
En þótt undarlegt megi virðast, var
Evans ekki jafn hrifinn af þessum
gripum. Honum fannst hrapað nokkuð
að brúðkaupinu. Og þegar smiðurinn
kom með brúðargjöf sína, eins og venja
var, þá þagði Evans. Þetta var eins og
vant var, brauðfjöl og kefli til að
merja kartöflur, og smiðurinn hafði
sagt í glettni: „Þetta kefli er til þess
að merja kartöflur en ekki sem barefli
á unga manninn". En þar sem þetta
virtist ekki hafa góð áhrif á Evans,
þá tók Gwyneth hlutina og faldi þá.
Svo leið og beið. Hjáleigan hafði ver-
ið dubbuð upp og máluð hvít og eldur
hafði verið kveiktur á arninum til þess
að hreinsa reykháfinn og gera
húsið hlýtt og notalegt. Nýa kistan
fór ágætlega við gulan vegginn í eld-
húsinu. En Evans minntist ekkert á
það við Gwyneth hvenær þau ætti að
giftast.
Hann tók að venja komur sínar á
kappreiðar, veðjaði og tapaði alltaf.
Og hann drakk meira en góðu hófu
gengdi. Honum hafði gengið of auð-
veldlega að ná ástum Gwyneth og nú
var hann ekki jafn hrifinn af henni og
áður.
„Það er orðið langt síðan að Gwyn-
eth þáði skeiðina af Evans. Það ætti
að vera kominn tími til að þau giftust",
sagði fólkið.
,Eg hugsa að þau giftist aldrei",
sögðu þá aðrir. „Hann er að dufla við
afgreiðslustúlkuna í veitingahúsinu".
„Og ekki safnar hann peningum. Eg
gæti ímyndað mér að hann heimtaði
aftur skeiðina sína, og það vaéri hræði-
legt“.
Þannig talaði fólkið. Og þetta barst
Gwyneth til eyrna. Hún hugsaði margt.
En hún átti of mikið stærilæti til þess
að spyrja Evans að þessu. Hún vildi
að hann elskaði sig og ástin kæmi frá
hjarta hans óþvinguð. Og hún þóttist
viss um að hann elskaði sig, en afsak-
aði hann með því að hann væri ungur
og vildi njóta frjálsræðis sem lengst.
Komum hans fækkaði. En svo kom
hann einn sunnudag Qg þá var Gwya-
eth að bera af borði bezta leirtauið á
bænum.
„Voru gestir hér?“ sagði hann.
„Gestur", sagði hún.
„Er það einhver sem eg þekki?“
spurði hann og merkti ekki enn nein
veðrabrigði í lofti.
„Já, þú þekkir hann,“ svaraði
Gwyneth.
Þá var eins og Evans væri stunginn
með nál. Hann hafði fengið meðbiðil.
Honum varð litið upp á veginn. Jú,
skeiðin hans hekk hér á sama stað,
en við hliðina á henni hekk önnur
skeið fallegri og betur út skorin. Blað-
ið var sem hjarta í laginu og á miðju
skaftinu var svipa og veiðimanna-
húfa.
Það var auðvitað veiðimaður, sem
hafði gefið henni þessa skeið, og hann
kunni að fara með hnífinn.
„Hvaða skeið er þetta?“ spurði hann.
„Hvað um það?“ spurði hún ofur
sakleysislega.
„Var hann .... var hann hér áðan?1'
spurði hann og gætti afbrýði í rödd-
inni.
„Já, hann var hér áðan“, svaraði
hún. En meira fékkst hún ekki til að
segja og lét Evans um að melta þetta
með sér.
Þegar hann kvaddi hana, sagði hún:
„Það er bezt að þú komir ekki í þess-
ari viku“.
Nú þóttist Evans viss um að hið
versta hefði skeð. Þó afhenti hún hon-
um ekki skeiðina. Skeiðin hekk enn
þarna á veggnum. En við hlið hennar
hekk önnur skeið úr betra viði og bet-
ur skorin. Evans hataði þá skeið.
Hann grátbændi hana um að leyfa
sér að koma í vikunni, og eftir langt