Lesbók Morgunblaðsins - 16.06.1957, Blaðsíða 2

S42
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ár við mestu harmkvæli og þján-
ingar, en þó mundi hún sennilega
deya miklu fyr. Hún var þó hraust-
byggð og hann sá að hún mundi
vera mjög kjarkmikil.
Eina ráðið til þess að bjarga lífi
hennar var að gera holskurð á
henni, en slíkt hafði aldrei verið
gert. Meðan hann var í háskólanum
í Edinborg höfðu læknarnir þar oft
verið að tala um hvort gerlegt
mundi að opna kviðarhol manna,
en þeim kom öllum saman um að
það væri ekkert viðlit, því að þeg-
ar loft kæmist þar að, væri voð-
inn vís, og mundi þá hlaupa spill-
ing 1 sárið og líffæri. Enginn hafði
því enn vogað að skera upp konu,
sem þjáðist að meinsemd í leginu.
Þær urðu allar að deya drottni sín-
um.
En á þessari stundu fannst Mc-
Dowell sem unnt mundi að bjarga
lífi frú Crawford. Holskurðir höfðu
verið gerðir á dýrum, og þeir höfðu
heppnast. Hví skyldi þá ekki vera
hægt að gera holskurð á mönnum?
McDowell þóttist vita að svarið
væri það, að læknar þyrðu það
ekki, þeir hugsuðu meira um sjálfa
sig en sjúklingana, því að þeir
vissu að þeir mundu glata öllu
trausti ef þetta misheppnaðist.
Hann gekk heldur ekki að því
gruflandi hvemig fara mundi fyr-
ir sér, ef frú Crawford dæi í hönd-
um sínum.
Hann hikaði þó ekki, heldur
sagði henni allt af létta, og hún
kaus þegar að láta reyna uppskurð
á sér, þar sem dauðinn var hvort
sem var fyrir dyrum. Og þá ákvað
McDowell að flytja hana heim til
sín, þar hafði hann öll læknisá-
höld sín.
MORGUNINN eftir lögðu þau á
stað. Bóndi hennar gat ekki farið
með þeim, því að hann varð að
gæta bús og barna. En lengi stóð
hann og starði á eftir þeim, því að
hann bjóst ekki við því að sjá konu
sína lifandi framar. En nágranna-
kona fylgdi þeim.
Þetta var erfitt ferðalag fyrir frú
Crawford, en hvar sem þau komu
og hvar sem þau gistu, var henni
tekið opnum örmum og henni
hjúkrað eins vel og föng voru á.
En lækninum var alls staðar gef-
ið illt auga og hann var kallaður
slátrarinn. Fólkið vissi að frú
Crawford var dauðadæmd, en
hvers vegna átti að taka fram fyrir
hendurnar á guði og beinlínis
stytta henni aldur með þessu uppá-
tæki?
Ekki var honum betur tekið í
Danville og átti hann þar þó marga
vini og hafði hjálpað mörgum. Það
byrjaði með því, að James Mc-
Dowell læknir og frændi hans, sem
hann hafði kostað til náms, ásak-
aði hann harðlega fyrir þá heimsku
að ætla að ráðast í slíkan uppskurð,
sem fyrirfram væri séð, að ekki
gæti komið að neinu gagni. Og svo
komu vinir hans, prestarnir og
ættingjar og reyndu að telja um
fyrir honum. En Ephraim lét sér
ekki segjast. Þessu lauk þannig,
að James læknir þaut á burt í
bræði og kvaðst ekki mundu koma
nærri þessari læknisaðgerð.
Frú Crawford var sú eina sem
treysti Ephraim. Hún lét engan
bilbug á sér finna, fór eftir ráð-
um hans með mataræði og treysti
því að hann mundi geta bjarg-
að sér. Svo leið hver dagurinn af
öðrum og Ephraim var alltaf sokk-
inn niður í lækningabækur sínar
og hann rifjaði upp í huganum allt,
sem honum hafði verið kennt við-
víkjandi skurðlækningum. Hann
var mjög trúaður maður og treysti
á handleiðslu guðs. Þess vegna beið
hann fram á sjálfan jóladaginn
með uppskurðinn. Hann treysti því
að þann dag mundi miskunn guðs
vera mest.
UM ÞAÐ LEYTI er fólk var a8
ganga til kirkju á jóladaginn, kom
James læknis heim til frænda síns.
Hann vissi hvað til stóð, og hann
hafði ekki getað sofið dúr um nótt-
ina. Nú var hann kominn til þess
að bjóða aðstoð sína, enda þótt
hann héldi því fram að þetta væri
vitleysa. Og nú lögðu þeir lækn-
arnir frú Crawford á venjulegt
borð í stofu þar. Ephraim gaf henni
inn nokkrar ópíumtöflur, því að þá
voru svæfingarmeðul með öllu ó-
þekkt. Sóttvarnarmeðul þekktust
ekki heldur. Læknirinn hafði að-
eins þvegið áhöld sín upp úr sápu-
vatni, og þau lágu þar á hliðar-
borði.
Ephraim byrjaði á því að merkja
fyrir á lífi konunnar hvar skurð-
urinn ætti að vera. Svo afhenti
hann frænda sínum hnífinn, til
þess að hann gerði fyrstu sprett-
una.
Meðan þessu fór fram stóð mess-
an sem hæst. Presturinn lagði út af
hinu óguðlega athæfi læknisins, og
sagði blátt áfram að á þessari heil-
ögu stundu ætlaði þessi vantrúar-
maður að slátra konu þarna í þorp-
inu. Það mætti alls ekki eiga sér
stað, og með brennandi orðum
skoraði hann á söfnuðinn að koma
í veg fyrir það.
Frú Crawford sá læknirinn
munda hnífinn. Hún greip dauða-
haldi með báðum höndum í borð-
brúnirnar, lokaði augunum og tók
að syngja sálm. James brá hnífn-
um og gerði fyrstu ristuna. Svo
rétti hann hnífinn að frænda sín-
um. Með styrkri hönd fullgerði
Ephraim skurðinn, en svo var mik-
ill þrýstingurinn á að innan, að inn-
ýflin spýttust út á borðið. Þá brá
Ephraim svo að hann setti dreyr-
rauðan og svitinn bogaði af hon-
um. En hönd hans var jafn örugg
fyrir því og hann skar burt æxlið.
Frú Crawford söng hvern sálm-
inn eftir annan og rödd hennar var
»