Lesbók Morgunblaðsins - 30.06.1957, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
361
k
B. Hemmingsen:
BLÁ AUGU
ÞAÐ byrjaði allt með því, að Katrín
— það er konan mín — var svo óhepp-
in að fá blátt auga. Blátt er bara alltof
fátæklegt orð til að lýsa allri þeirri
litadýrð sem skreytti hörundið um-
hverfis hægra augað. — Þar runnu
saman hinir fegurstU farvar, heiðgult,
blóðrautt, kolsvart, himinblátt og allt
þar á milli.
„Þetta var nú meiri fjárans óheppn-
•in“, sagði hún örlítið kvartandi, en
samt mjög hetjulega, þegar ég kom
heim til morgunverðar. — „Ég rann
til á gólfdreglinum í ganginum og
heldurðu að ég hafi ekki verið svo
ólánssöm að reka augað beint á hurð-
arsnerilinn.“
Ég hughreysti hana, kyssti hana á
nefbroddinn og svo mjög varlega á
bláa augað og svo settumst við að
morgunverðarborðinu og satt að segja
hugsaði ég ekki mikið meira um aug-
að.
Allan síðari hluta dagsins hafði ég
mikið að gera og það var orðið nokk-
uð framorðið, þegar ég komst loks
heim til miðdegisverðar. Þess vegna
stansaði ég ekki hjá Andersen tóbaks-
sala og rabbaði við hann, eins og þó
var vani minn. Ég keypti bara vind.-
ana mína og kvaddi. — „Meðal ann-
arra orða“, sagði Andersen. „Ég sá
frúnni bregða fyrir seinni partinn í
dag.“
„Nú, já“, sagði ég. „Var nokkuð sér-
stakt á seyði?“
Ander'sen leit til mín með einhverj-
um annarlegum glampa 1 augum og
fullyrti að svo hefði áreiðanlega ekki
verið. „Annars held ég að blómaverzl-
unin hérna á móti sé opin ennþá", bætti
hann við. ,Ég meina sko, ef yður dytti
í hug að færa frúnni blóm, þá .... “
Hann getur stundum verið full
kumpánalegur hann Andersen.
Annars var það kannske alls ekki
svo afleit hugmynd að kaupa svona
einn lítinn blómvönd handa konunni?
Hver eiginmaður ætti stundum að
koma konunni á óvart með smá hugul-
semi, þegar ekkert sérstakt tilefni virð-
ist til slíks.
Eg keypti tuttugu, yndislegar, dökk-
rauðar rósir. — „Það er ekkert jafngott
og rauðar rósir til að bæta fyrir mis-
tök í hjónabandinu“, andvarpaði hin
rómantíska blómsölustúlka.
„Eflaust ekki“, sagði ég örlítið óþol-
inmóður. „En hefðuð þér nokkuð á
móti því að flýta yður svolítið?"
„Auðvitað ekki“, sagði hún og brosti
leyndardómsfullu brosi. „Maður kem-
ur aldrei of snemma til að bæta fyrir
brot sín“.
Ég borgaði blómin og kingdi ein-
hverju, sem kannske hefði getað kall-
ast ókurteis athugasemd.
Þegar ég var búinn að koma bílnum
mínum inn í skýlið og kom út aftur,
stóð Janson þar fyrir framan. Janson
er Svíi og þess vegna segir hann allt-
af „gmali vinur“ og klappar manni á
öxlina. — „Jæja, gamli vinur“, sagði
hann er við mættumst og skellti þung-
um hramminum á hægri öxl mér. —
„Jæja, gamli vinur. Fyrr má nú vera
„Hvað áttu við?“, spurði ég sauðs-
lega.
„Svona nú, gamli vinur“, sagði hann
og glotti breitt og í þetta skipti brá
hann út af vana sínum og rak stóra
þumalfingurinn þéttfast í vömbina á
mér: „Svona nú, gamli vinur. Engin
ólíkindalæti." (
„En hvað ertu eiginlega að tala um,
maður?“
„Tala um?“ næstum öskraði hann og
hló ferlega. Svo snerist hann hvatlega
á hæl, um leið og hann hélt áfram að
hlæja og hrista sitt sænska höfuð.
Eg hefði ekki þurfti að flýta mér svo
mjög heim, því að konan mín hafði
gesti og þeir voru enn ekki farnir,
þegar ég gekk í stofuna. Eg faldi rós-
irnar fyrir aftan mig, kinkaði kolli í
kveðjuskyni og fór svo aftur fram til
þess að biðja vinnukonuna um að setja
þær í vatn. Maður getur ekki gefið kon-
unni sinni rauðar rósir, þegar heill
söfnuður af ókunnugum kerlingum sit-
ur og horfir á.
Svo gekk ég aftur inn í stofuna og
heilsaði gestunum með mestu vin-
semd og virðingu: „Nú", sagði eg og
brosti glettnislega. — „Hér kem ég
þjáður af samvizkubiti yfir því að hafa
látið konuna bíða með matinn. En eft-
ir öllum sólarmerkjum að dæma verða
það nokkrir vesalings eiginmenn sem
fá að bíða eftir matnum í þetta skipt-
ið“.
„Notaðirðu virkilega orðið samvizku-
bit?“ spurði Suzanna engilblítt.
„Svo er þó guði fyrir að þakka, að
ég þarf ekki að óttast neina líkams-
refsingu af Ottó, þó að maturinn komi
ekki alveg á réttri mínútu“, sagði
Lena, ekki alveg eins engilblítt.
Frú Smith lét sér nægja að horfa 4
mig, en tillitið var ekki beinlínis nota-
legt heldur.
„Þúsund þakkir fyrir yndislega
samverustund, kæra Katrín“, sagði
Inga, „ég naut hennar sannarlega og
ég vona að hún hafi veitt þér svolítið
annað til að hugsa um.“ Og svo sigldu
þær fyrir fullum seglum út um dyrn-
ar.
„Mér þykir það voðalega leiðinlegt
að láta þig bíða svona lengi“, sagði
Katrín. „En nú skal maturinn verða
kominn á borðið eftir fimm mínútur.
Viltu ekki fá þér eitt rauðvínsglas á
meðan?“
„Rauðvínsglas? Nú, jæja, hví ekkl
það?“
„Og þúsund þakkir fyrir þessar
yndislegu rósir. Ég sá þær vel, þó að
þú værir að reyna að fela þær fyrir
aftan bak, eins og feiminn skólastrákur
á biðilsbuxum.“
Það var ekki fyrr en við miðdegis-
verðarborðið sem ég minntist kveðju-
orða Ingu: „Heyrðu", sagði ég við
konuna mína: „Hvað var það eiginlega
sem Inga átti við, þegar hún sagðist
vona að þú hefðir fengið annað til að
hugsa um? Hefurðu einhverjar áhyggj-
ur, sem ég veit ekki um?“
„Nei, nei, hreint ekki — hún bara
tók svona til orða.“
„Maður tekur ekki svona til orða
að ástæðulausu."
„Það veit ég sannarlega ekki. —•
Spurðu hana sjálfa...."
„Ertu frá þér. Ég sagði þetta í gamni."
Við lukum við mátíðina í algerri
þögn.
Er við vorum að drekka kaffið kom
Katrín og settist á armbríkina á stóln-
um mínum: „Fyrirgefðu, ég var dálítið
önug áðan. — Það var bjánalegt aí
mér.“