Lesbók Morgunblaðsins - 30.06.1957, Síða 6

362
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
—
KARL tólfti
m
eftir E' TEGNÉR
í þýðingu Matthíasar Jochumssonar
„Það gerði ekkert til. Þú hefur sjálf-
sagt haft þínar ástæður."
„Nei, eiginlega ekki. Ég er bara dá-
lítið aest í skapinu í dag. Ég er hrædd
um að ég hafi ekki komið rétt vel
fram við þig í dag.“
„Hvernig á að skilja það?“
„Það er þetta fjárans auga, sem á
alla sökina. Þú mátt ekki verða reiður,
en sjáðu nú til. Þegar ég opnaði fyrir
sendlinum í sláturbúðinni í morgun, þá
starði hann á augað á mér og bara
glotti með frekju. Og þannig hefur
það gengið í allan dag. Þessi bjánalega
útskýring með hurðarsnerilinn er orðin
svo gömul, að enginn tekur hana trú-
anlega lengur.“
„Það getur vel verið. En hvað áttu
við með því að þú hafið ekki komið
vel fram við mig í dag?“
„Það skaltu nú fá að heyra. Þetta
byrjaði sem sagt með freka sendlinum
og svo hélt það áfram allan daginn
með sendlinum úr nýlenduvöruverzl-
uninni, garðyrkjumanninum, rafvirkj-
unum, sölumanni og ég veit ekki hvað
mörgum öðrum. Allir störðu þeir á
augað og glottu frekjulega og heimsku-
lega. Það gekk loks svo nærri mér
að mér lá við gráti og svo hringdi
ég í nokkrar vinkonur. Þær spurðu
mig auðvitað spjörunum úr og ég
sagði þeim hvernig ég hefði runnið
til á gólfdreglinum. Þær voru allar
mjög elskulegar og samúðarfullar og
sögðu að ég skyldi ekki taka þetta
nærri mér og að ég skyldi ekki vera
að segja þeim svona sögur, því að þær
vissu vel hversu ruddalegir karlmenn
væru. Og ég hafði einhvern veginn
ekki neinn kjark í mér til að and-
mæla þeim.“
„Þú samþykktir sem sagt, að það
hefði verið ég sem gaf þér blátt
auga?“
„Ekki beint það, eins og þú skilur,
en þú mátt ekki verða reiður — en
ég hefi víst látið þær halda að þær
hefðu á réttu að standa.“ ,
„Þú hefur sem sagt komið óorði á
manninn þinn, gert mig að ruddalegum
dóna, þorpara sem lemur og ber kon-
una sina? — Nei, heyrðu nú, kona
góð. Þetta er nú heldur langt gengið,
þykir mér.“
„En þú varst líka búinn að lofa mér
því fyrir löngu að láta festa þennan
gólfdregil. Og svo fannst mér að .... “
„Ætlarðu svo ofan á allt saman að
reyna að afsaka gerðir þínar? Það er
Karl tólfti ern og ungur
í eld og styrjöld vóð,
og hvassar hjalta-tungur
lét hefja sigurljóð.
„Hve sænsku sverðin bíta,
ég sýna þjóðum skal:
Burt alla Moskó-íta!
TJpp, upp, mitt drengja-val!“
Þar átti einn við tíu,
er ynglings reiði brann;
sá fylkir þoldi’ ei frýju,
það féll, sem ekki rann.
Fyr þenglum þrem ei vægði,
en þeirra smáði boð,
að mínum dómi harla ósvífið, svo að
ekki sé meira sagt.“
Ég varð æstari en nokkru sinni áð-
ur í okkar annars svo friðsama og
ástríku hjónabandi. Ég spratt á fætur
og baðaði út höndunum í ofsalegri
geðshræringu. — Kannske full ofsa-
legri. Eins og fyrr var sagt, þá sat
Katrín mín á armbríkinni og — já, ég
veit varla hvernig það raunverulega
vildi til, en einhvernveginn var ég svo
óheppinn að reka olnbogann beint í
augað á henni. Vinstra augað ....
Nú, á þessarri stundu er það byrjað
að fá á sig fjölskrúðuga liti og ef mér
skjátlast ekki, þá verður það brátt
skæður keppinautur hægra augans.
Ég er búinn að biðjast auðmjúklega
afsökunar og við erum aftur orðin
góðir vinir, því auðvitað veit Katrín
mín að þetta var aðeins óviljaverk.
En ég skal hreinskilnislega viðurkenna
það, að ég hlakka ekkert sérlega til
morgundagsins, þegar ég neyðist til að
standa augliti til auglitis við Andersen
tóbakssala, blómasölukonuna, Jenson,
Súsönnu, Lenu, frú Smith, Ingu og
kannske marga aðra úr hverfinu okk-
ar......
Það er nefnilega svo fjandi erfitt að
gefa sennilega skýringu á einu bláu
auga — hvað þá tveimur .........
og heilli álfu ægði
ið unga þrumu-goð.
Þá gýgur grá hann vælti,
(in gamla stjórnar-vél),
sitt kraftorð kappinn mælti
og kom því flagði í hel;
og snót, sem gullhærð gyðja,
að ginna svein var keypt;
hann kunni' ei brúða biðja,
til baka hvarf hún sneypt.
Þar hugstórt hjarta bærðist,
sem hræddist aldrei neitt,
við sæld og sorg ei hrærðist
en sannleik unni heitt.
Hann lék sem Ijón að gunni
og lítils forlög mat;
á hæl ei hopa kunni,
en hnigið að eins gat.
Sjá stjörnur standa’ á verði
við stillis bauta-stein,
því öld und svölum sverði
þar sváfu hetju bein.
Svo hverfa menn í moldu
og manndóms-verkin dýr;
hans saga’ á sænskri foldu
er senn eitt æfintýr.
Þó sinnir fræðum sagna
vort sögu-landið enn,
og dverga dómar þagna
um dýrsta kempu senn.
Ei frá oss farið hefur
sá fornmanns andinn hár!
hann dó ei; sjá hann sefur!
hann svaf í hundrað ár.
Þinn mesta son hér sjáðu,
ó, Sviþjóð, krjúptu hljóð,
og les þau letrin máðu,
þitt lof, þinn sigur-óð!
Ber-höfðuð hér in frána
sig hneigir sögu-dís,
og sína sigurfána
hér signa þjóð vor kýs.