Lesbók Morgunblaðsins - 04.08.1957, Blaðsíða 4

S92
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Fremsta röð: Jón Þorláksson (forsætisráöherra), Ásgeir Torfason (efnafræðing-
ur), Sigurjón Jónsson (læknir, Dalvík), Halldór Gunnlaugsson (læknir,
Vestmannaeyjum), Olafur D. Daníelsson (dr., yfirkennari). — Miðröð: Guð-
mundur Guðmundsson (skáld), Ólafur Briem (prestur, Stóranúpi), Elínborg
Jakobsen, Einar Gunnarsson (ritstjóri Vísis), Sigfús Sveinsson (kaupmaður,
Neskaupstað). — Aftast standa: Sig. Júl. Jóhannesson (læknir, Winnipeg),
Jóhannes Jóhannesson (læknir, Seattle), Bernharð Á. Laxdal (d. 1905; verzl-
unarm., meðritstjóri Gjallarhorns), Eirikur Kjerúlf (læknir, ísafirði), Gísii
Skúlason (prestur, Eyrarbakka), Árni Pálsson (prófessor), Jón Proppé (kaup-
maður, Ólafsvík), Eggert Claessen (bankastjóri), Sigurbjörn Á. Gíslason
(prestur), Böðvar Bjarnason (prófastur, Rafnseyri).
hagi hennar. Vér bekkjarbræður henn-
ar og Bræðrasjóður Lærðaskólans
fengum kveðju frá henni á 10 ára
stúdentsafmæli voru 1907, — en aldrei
ceinna.
Vér vorum 20 stúdentarnir vorið 1897,
efnilegur hópur í augum vina vorra
og sjálfra vor. Flestum hafði námið
verið ljúft og létt, og háar einkunnir
fleiri og venjulegri en hjá nágrönnum
vorum á tmdan og eftir, og framhalds-
nám því tilhlökkunarefni. Áætlanir
um ævistörf voru á reiki, en enginn
ætlaði sér að deyja úr leti eða iðju-
leysi, og þótt mér sé málið skylt býst
ég við að sögufróðir menn fallist á að
við það hafi verið staðið.
Nú eru einir þrír eftir: Jóhannes
Jóhannesson læknir vestur við Kyrra-
haf, dr. Ólafur Dan Daníelsson og
undirritaður.
Sigurbjörn Á. Gíslason.
Frá Belgrad
Sígauni nokkur í Belgrad, sem
var alkunnur fyrir að segja fyndn-
ar sögur, var fenginn til þess að
skemmta Tito. En þegar hann kom
í höllina varð hann alveg klumsa.
Tito spurði hvemig á því stæði.
— Það gengur svo fram af mér
að sjá allt skrautið og viðhöfnina
hérna í höllinni, að eg get ekkert
sagt.
— Já. þetta hefir nú kommún-
isminn gert fyrir mig, sagði Tito,
og sama getur hann gert fyrir þig.
— Ha, var það ekki eg sem átti
að vera fyndinn?
Úr jarðteiknabók
Páls byskups
ÞESS atb-.udr mun ek nú næst
geta, es miðr mundi vægt verða
frásögn, ef í öðrum löndum hefði
orðit, en ek muna nú, fyrir sak-
ar dæma þeira, es margir menn
vilja kalla á slíkum hlutum
verða. Sveinn einn ungr fell í
sýruker, en kona ein var fram
stödd og heyrði, at nakkvat fell
í kerit, ok ætlaði hon, at vera
myndi hudr eða köttr, ok fór
hon til hurðar ok kallaði á menn
þá, er í stofunni váru, og sagði,
at nakkvát var fallit í kerit. En
þá saknaði móðirin sveinsins ok
varð óttafull. En sá er fyrst kom
til kersins, leitaðisk fyrir og
kenndi brátt skyrtunnar, es vindr
hafði hlaupit á milli ok sveins-
ins, en hann var allr á kafi. Tók
hann þá síðan upp sveininn; kom
þá ok faðirinn sveinsins ok
kunni illa vanhyggju sinni, en
lífláti sveinsins, es honum þótti
þá víst vera, es hann unni sem
sjálfum sér. Báru þeir síðan
sveininn þangat, es Ijóst var, ok
lögðu undir þófa. Síðan hét hann
á enn sæla Þorlák byskup, at
hann skyldi þeim nakkverja
miskunn hyggja framar en hann
kynni til mæla. Eptir þat
hræðru þeir sveininn smám
þeim. En er þeir höfðu þat mjök
lengi gert, þá tók sveinninn at
hræra fingrna nakkvat, síðan hóf
hann upp augu sín, eptir þat
gaus upp grátr. En hann spjó síð-
an of nóttina ok batnaði stund
frá stund, unz hann var heill,
ok þóttusk þau son sinn hafa ór
helju heimtan, es áttu. En ek
kann eigi meira taka af en sva
sem nú hefi ek sagt.

41
i