Lesbók Morgunblaðsins - 04.08.1957, Blaðsíða 10
898
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Margar aðferðir eru nú notaðar við „frystingu“ mannslíkamans. Á þessari mynd sýnir dr. Ths. Barils, læknir við
Walther Reed sjúkrahúsið i Bandaríkjunum, hvernig „frysting“ fer fram á gúmmídínum, sem ísvatn streymir í gegn-
um. Það var þessi aðferð, sem læknarnir Dance, Ward og Vernon Mark notuðu.
fyrir þessi þröngu tímatakmörk hafa
þeir -stöðugt fikrað sig lengra í hjarta-
aðgerðum sínum á seinni árum. Höfuð-
vandamálið hefir verið, hvernig hægt
væri að stöðva starfsemi hjartans,
meðan uppskurðurinn væri gerður.
Kælingin er nokkur lausn á þessu
vandamáli. Með því að lækka líkams-
hita sjúklinganna niður í 25 stig á
Celsíus, gefast lækninum allt að 20
mínútur til aðgerðarinnar.
Við eðlilegan líkamshita mega slög
h irtans stöðvast hþrjár mínútur. Við
25 stig á Celsíus er súreínisþörfin
aðeins 15—20% af eðlilegri súrefnis-
börf, og þvi er hægt að ganga svo
bngi að stöðva alit að þvi eða draga
m'ög úr starfsemi hjartans í 18—20
r nútur. Mjóu munar, að kælingin
rröðv' blóðrásir:
Kmii-v—f'-’ín nýtt öf'ugt vopn
í Daráttunni vió dauðaim. A þessari
öld umferðarslysanna má ætla, að þessi
svæfingaraðferð verði mjög mikilsverð.
Með þessari aðferð tókst enskum lækn-
um að halda frú Ellen Moore lifandi,
„frystri" í heila viku og bjarga þannig
lífi hennar og barnsins hennar.
Kvikmyndaframleiðendur hafa fest
þá fjarstæðukenndu hugmynd á léreft-
ið, að hægt sé að frysta lifandi líkama,
þíða hann síðan löngu síðar og lífga
hann við í sama ástandi. En enskir
vísindamenn hafa raunverulega gert
tilraun í þessa átt. Tilraunirnar hafa
verið gerðar með hamstra 1 hinni frægu
Mill Hall National Institute for Medical
Research. Hamstrarnir liggja í dái á
veturna. Eftir að þeir höfðu fallið í
eðlilegt vetrardá, voru þeir hraðfryst-
ir niður í mínus 70 stig á Celsíus —
og síðan þíddir aftur. Þeir voru lif-
andi.
(Þýtt og endursagt).
Ekki ráðalausir
Sambýlismenn höfðu keypt sér
sinn hestinn hvor, en voru nú í
vandræðum að þekkja þá sundur.
Annar fann þá upp á því snjall-
ræði að klippa faxið af sínum hesti.
Þetta dugði um hríð, en faxið óx,
og þá voru þeir engu nær. Þá fann
hinn upp á því að stýfa taglið á sín-
um hesti. Það dugði líka um hríð,
en svo óx taglið. Þá kom þeim sam-
an um að mæla hestana- og vita
hvort ekki væri stærðarmunur á
þeim. Það var ráðið. Þeir komust
að því að sá grái var stærri en sá
brúni.