Lesbók Morgunblaðsins - 17.08.1957, Síða 9
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
413
manna króknuðu í hel á gresjum Rúss-
lands og löndin, sem Bonaparti her-
tók með stórfelldum blóðtökum á báð-
ar hliðar, hrundu svo til samstundis af
sér okinu og ráku flóttann alla leið til
Parísar, en höfuðpaurinn hrökklaðist í
útlegð. Og hér liggur hann dauður fyr-
ir löngu og gunnfánar hans, sem hanga
þúsundum saman í sal hér hjá, eru að
grotna niður, og það viljum við kalla
rétta mynd af hernaðargloríunni hér í
Hotel des Invalides. Hitt dylst okkur
þó ekki, að stórmenni hvilir hér engu
að síður, vafalaust góður sonur Frakk-
lands og vildi veg þess stóran, barn
síns tíma eins og við erum öll meira
og minna, en einmitt við þessa kistu
hljótum við að harma það, hversu mörg
stórmenni hyllast til þess að þjóna lund
sinni með báli og brandi á hendur frið-
sömu fólki sem jörðina byggir. Og hér
kemur nú leiðsögumaður, patandi út í
loftið, með eina 30 aftaníossa á eftir
sér og vill fá okkur í hópinn, vill halda
yfir okkur tölu niðri við kistuna. Við
höfum okkur á brott hið skjótasta —
og lýkur þar með hugleiðingu um
Bonaparta, og má segja að henni hefði
að ósekju mátt Ijúka fyrr.
Tuileriesgarður skammt frá, þangað
löbbum við, settumst á stól hjá smá-
tjörn þar sem úðinn frá gosbrunninum
nær til okkar. Börn eru að leik með
báta á vatninu og hér oætast tvö í
hópinn með sinn bát.
Frönsk börn eru sérlega þokkafullar
verur. Á þessum aldri, 7—10 ára, eru
þau þegar áberandi mótuð af stórbrot-
inni menningararfleifð þjóðar sinnar.
Ærsl þeirra eru allt annars eðlis en
íslenzkra barna og kurteisi við full-
orðna óþvinguð og heillandi. En nú er
illt í efni, tvær skútur komnar inn
fyrir vatnsbora gosbrunnsins og við
erum skyndilega orðinn skotspónn
brúnna biðjandi augna, vatnið of
djúpt fyrir þessa patta. Það er greini-
lega ekki undankomu auðið og kemur
sér nú vel að vera í stærra lagi og á
stuttbuxum að auki og kaldara vatn
þykjumst við þekkja, en það er nokk-
uð kalt þegar út í er komið. Svo er
klappað fyrir okkur í fyrsta sinn um
dagana, sem er feykileg umbun fyrir
baðið. Svo eru það höggmyndirnar, lít-
um ögn á þær, það er urmull af þeim
hér í garðinum eins og reyndar alls
staðar í borginni. Dáfallegt er það,
sem nann aðhefst þessi, sambland af
manni og hesti, að ræna sér brúði og
stefnir nú sigri hrósandi með hana í
áttina til Louvre, en við höldum lenda-
blaut í hina áttina. Hvað er þetta? Við
finnum strax til glímuskjálfta þrátt
fyrir hitann. Maðurinn er greinilega að
reyna að kyrkja kvenmanninn. Við
stígum fastar til jarðar og í brjósti
okkar kviknar von um heiðurspening
frá lögreglunni og kannski nokkra
franka; það eru gyllivonir og lognast
strax út af. Þetta eru elskendur og
ástarfuninn hefur hlaupið svona hressi-
lega í handlegginn á kappanum, en
mjóróma tíst frá þeirri heittelskuðu
linar takið á augabragði, svona já,
kyssa bar nógu oft á það; þá batnar
það. Þættu skrýtnar kúnstir þetta,
heima á íslandi.
Latneska hverfið: Engar breiðgötur,
höggmyndir né tré; þröngar silalegar
götur, flækingar sem húka í rennistein-
um, og þessum hefur stórborgin spunn-