Lesbók Morgunblaðsins - 17.08.1957, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
419
Molar
Lítill og vesaldarlegur maður
kom til dómarans og bað um skiln-
að, vegna þess að konan misþyrmdi
sér. Dómarinn spurði hvort hann
gæti nefnt sér nokkurt dæmi um
það. • .
— Já, það var nú hérna um nótt-
ina að mig dreymdi að eg hafði
unnið 50.000 í happdrættinu, og þá
var konan nærri búin að drepa mig
fyrir það að eg skyldi ekki hafa
lagt upphæðina í banka áður en eg
vaknaði.
Osborn hafði keypt sér fínt fata-
efni og fór nú með það til bezta
klæðskerans í Westend og spurði
hvort hann gæti ekki saumað sér
föt úr þessu.
— Nei, það hrekkur ekki, sagði
klæðskerinn.
Osborn sneri heimleiðis gramur
í skapi. Honum varð gengið fram
hjá lítilli skraddaraholu, og af ein-
hverri rælni fór hann þar inn og
spurði klæðskerann hVort hann
gæti saumað sér föt úr efninu.
— Ekkert er auðveldara, sagði
skraddarinn. Komið þér aftur eftir
hálfan mánuð.
Eftir hálfan mánuð afhenti
skraddarinn svo fötin, en um leið
kom sonur hans, fimm ára gamall,
inn í búðina og var í nýum fötum
úr sama efni.
— Það varð ofurlítill afgangur
af efninu, sagði skraddarinn, svo
að eg saumaði syni mínum flík úr
því, en það var svo lítið, að þér
hefðuð ekki haft neitt gagn af
því.
Osborn fór rakleitt til skradd-
arans í Westend og sagði reiður:
—Þér sögðuð mér að efnið væri
ekki nóg í fatnað, en smáskradd-
ari hér í hliðargötu saumaði mér
föt úr þVí og meira að segja föt
handa fimm ára syni sínum líka.
— Jæja, sagði skraddarinn, en
gáið þér að því að sonur minn er
18 ára.
^^TXsXsXSG^J
— Um Ólaf Davlðsson
Framh. af bls. 409.
hennar líf. Og nú var það þarna, með
sín gulnuðu og slitnu blöð. Hún hafði
lagt svo fyrir, að það fylgdi henni í
gröfina.
En þegar kisturnar voru farnar að
fúna, lokin að brotna af þeim, moldin
að koma inn í þær. —Það fór hrollur
um mig. „Að moldu skaltu verða“,
segir sr. Davíð.
Hvenær skyldi eg eiga líka að verða
að mold, og fá rósir eða Hallgrímskver
með mér?
Fyrir fáum vikum hafði eg verið á
ferð með Ólafi vestur í Fljótum. Og
þegar við fórum heimleiðis fylgdi Guð-
mundur bróðir hans á Hraunum okk-
ur fram í Stíflu. Það var sunnudagur.
Þeir léku á als oddi bræðurnir. Og
dagurinn var viðburðarríkur.
Áður en þeir skildu stóðu þeir upp
á þúfu og sungu: „Nú er eg glaður á
góðri stund, sem á mér sér“, og „Bezt
er að hætta hverjum leik þá hæst fram
fer“ o. s. frv. Svo skildu þeir — og
sáust aldrei framar. Þannig hafði Hall-
grímur Pétursson lagt þeim kveðju-
orðin í munn, kveðjuorð, sem svo átak-
anlegu áttu við. Ólafs leikur hafði
hætt svo brátt, „þá hæst fram fór“.
Þannig hafði Hallgrímur ort við öll
tækifæri lífsins. Hann hafði ort passíu-
sálmana fyrir ömmu mína. Og nú
hafði allt þetta fólk kvatt hann með
þessum venjulega, langa sálmi, sem eg
heyrði svo oft.
Við Grímsi gengum upp á tún. Sunn-
anveðrinu var að lægja. Blærinn var
hlýr sunnan af Skriðuhnúknum. *
Brúnir Staðarhnúksins mörkuðust
skýrt við kvöldloftið.
Þarna stóð þetta fjall, með allan sinn
óbifanleik, fjallið, sem eg hafði borið
lotningu fyrir frá blautu barnsbeini,
fjallið, sem í minum augum var höfð-
ingi fjallanna, er hafði sál, og var
hægt að tala við.
Svona hafði fjallið staðið og horft
ofan á kynslóðirnar koma og fara,
haft við fætur sér svona ómerkilega
pottorma, eins og mig, séð menn verða
fullorðna og gamla, og fara ofan í
gröfina, allar grafirnar í kirkjugarð-
inum, sem voru orðnar óteljandi.
Hvað varð af öllu þessu fólki, sem
hafði fæðzt og vaxið, lifað og dáið?
— Heyrðu Grímsi, sagði eg. Nú ætla
eg að segja þér nokkuð, sem eg hefi
ekki sagt þér áður.
í hinni vikunni kom eg einu sinni
inn í kontórinn hans pabba. Þar var
Ólafur og Hulda, og Ólafur sagðist
kunna vísu, þar sem nafnið Hulda
kæmi fyrir. Hann kenndi henni vís-
una. Og eg vildi líka læra hana. En
hún er svona:
Svo fjær mér að vori nú situr þú
sveinn.
En samt ertu hjá mér, því hamlar ei
neinn.
Eg finn þig í dalnum þeim dulda.
Með hugann til þín yfir fjöllin eg flýg,
svo fluglétt sem skuggi í spor þín eg
stíg.
Eg leynist við hlið þér sem „hulda'-.
Þetta kenndi hann okkur báðum. Og
þetta var seinasta vísan, sem hann
kenndi mér.
Kvöldgolan lék um okkur ótal rödd-
um og hljómum. Hvað gat dulizt í and-
blænum? Hvað var hann að segja?
Hver vissi hvað var í kringum okkur?
Við hvort sem var vissum og skildum
svo sem ekki neitt.
Hvað var það sem leyndist við hlið
okkar — þá og alla daga lifandi eða
dauð náttúruöfl — lifandi eða dánir
menn?
Það var byrjað að rökkva af dimmri
haustnóttinni. Um leið og við leidd-
umst heim á leið, sagði eg við Grím:
— Heyrðu, heldur þú, að miklir menn
geti nokkurntíma dáið alveg?
Eldingar yfir Paris
Framh. af bls. 414.
Förum við þá inn? Nei, þakkir,
seinna. — Göngum heldur enn um
stund í rökkrinu, en förum hægt, hit-
inn er þrúgandi. Hótel, hótel, blasir
alls staðar við og hótelin hvert öðru
hrörlegra, en konur á hljóðlausu vakki
í dyragættum og bjóða viðskipti, kur-
teisi á báða bóga, þetta er fólk eins og
við, hvorki betra né verra. Knæpa
við knæpu, sums staðar þykk tjöld