Lesbók Morgunblaðsins - 01.09.1957, Blaðsíða 16

436
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
er það ekki merkilegt hvernig allt
stendur heima í lífinu? Nú seinast
þetta. að landið er tekið af mér ein-
mitt þegar eg er orðinn svo gamall
að eg get ekki erjað það lengur.“
Á. Ó.
't;S>0
Velkomnir
ÞEGAR ílokkur Islendinga, sem fetaSi
í fótspor Egils Skallagrímssonar, kom
til Björgvinjar 13. júní, var þar stadd
ur Hans Hylen skáld, sá er þýtt hefir
mikið af íslenzkum ljóðum á norska
tungu (ný-norsku). Meðal annars hefir
hann þýtt þjóðsönginn okkar betur en
aðrir sem það hafa gert. Hans Hylen
er nú rúmlega áttræður Hann bauð
okkur íslendingana velkomna til Nor-
egs með kvæði því sem hér fer á eftir.
og birtist í Gula Tidend 13. júní.
A. G. E.
VELKOMEN
Til det islendske storfolket som kjem
til Bergen i dag.
Ver velkomen
fræge frender
frá saga-öyi
til fedraheimen,
mor át dei mange
ditt morgonland byggjer!
Skire syner
brenn i barmen,
nár nokon nemner
namnet ditt, Island.
I solglans og skuggar,
Eddalandet eg skodar.
Sterke, strenge
tunge tider
bárar i barmen
frá fedrasoga.
Rakryggja stod du
stödig í strida stormen
I strev og strid
dagen dæma.
Endelig eig du
fridom og fredsemd.
Heider og heppa
fylge deg fræge frende!
Velkomen til vor
tvisvar sinnum,
högvære frendar
til gamla Noreg,
hylie ydur allar
Noregs disir!
Þreföld þökk
og þreföld blessan!
SVIPIR LIFANDI MANNA
Það var gömul trú að á nýjársnótt
megi sjá í kirkjum svipi þeirra manna,
er að þeirri kirkju verða grafnir á ár-
inu. Hér er ein saga um það: — Brynj-
ólfur Jónsson hét maður, kallaður
Brunna-Brynki. Hann var um eitt skeið
vinnumaður á Stóra Núpi. Var það þá
um nýárið að hann fann upp á því að
fara út í kirkjuna á gamlárskvöld og
láta þar fyrirberast nýársnóttina, og
sjá hvers hann yrði vísari. Leið svo
fram á nóttina að hann sat þar einn
í dimmri kirkjunni og varð eigi var
við neitt óvenjulegt. En loks kom mað-
ur, er hann greindi illa fyrst, en sá þó
við athugun að var Magnús Sigurðs-
son á Skriðufelli. Gekk hann inn í
kórinn, og á eftir honum komu tvö
börn, en Brynjólfur þekkti hvorugt.
Námu þau staðar á innri bekk að sunn-
anverðu í kirkjunni. Fleiri komu ekki
og eigi var fleira af óvenjulegu, er
honum bæri fyrir sjónir þar um nótt-
ina. Á þessu sama ári dóu þrjár mann-
eskjur í Stóra Núps prestakalli, fyrst
Magnús Sigurðsson á Skriðufelli og enn
fremur tvo börn nýfædd. Voru barns-
stokkarnir lagðir á innsta bekk í sunn-
anverðri kirkjunni, er þau voru flutt
til greftrunar. Fleiri dóu eigi í Núps-
sókn á því ári. — Brynjólfur var tal-
inn ráðvandur til orðs og æðis og marg-
reyndur að því að skynja fleira en
fjöldinn. (G. J.: ísl. sagnaþættir).
BRUNAVARNIR
I gömlu handriti stendur að það sé
öruggt ráð til þess að varna því að
bær brenni, að grafa marglyttu undir
bæarþröskuldi, en það verður að gerast
án þess að eigandi bæarins viti af.
BRtNKLUKKA
er mesti háskagripur, ef hún kemst
ofan I mann; hún fer út í lifrina og
etur hana upp til agna. Svo mögnuð
er hún, að hún þolir þrjár grasgrautar-
suður. Þess vegna var börnum áður
fyrr strengilega bannað að drekka með
munninum úr lækjum og pollum. Ef
brúnklukka fór ofan í mann, skyldi
væta ullarlagð í hunangi, binda um
hann löngum spotta og renna lagðinum
niður. Þegar hann hafði legið stund
niðri í manni átti að draga hann upp
og hekk þá brúnklukkan í honum. —
(Gömul þjóðtrú).
SÚLAN
Þegar Súlan kemur að landi, telja
Sunnlendingar það góðan fyrirboða um
afla, einkum síldarafla, en Norðlend-
ingar segja, að þegar súlan kemur inn
á firði, boði það norðangarð. Súlan
steypir sér úr háa lofti niður í sjóinn
til þess að ná í fisk eða síld, og er
þá stundum lengi í kafi. Einu sinni
var karl nokkur á sjó og kom þá súla
allt í einu úr háalofti og stakk sér rétt
hjá bátnum. Karli varð þá að orði:
„Er engill hefir hrapað — sá held eg
kynni frá mörgu að segja, ef hann
hefði málið“.
MOKAÐ OFAN AF
Ef fanndýpi var mikið, svo að tæp-
lega var krafstursfært, höfðu beitar-
húsamenn reku litla með sér og mok-
uðu ofan af, fénu til léttis. Svo var
haft eftir Grími græðara, að þegar hann
var í Ytri Villingadal í Eyafirði, kvaðst
hann hafa mokað ofan af fyrir 60 sauði,
og hefði snjórinn þó verið í mitti. Þótti
þetta vel gert. „Já, hefði það verið
snjór“, sagði þá Grímur, „en það var
hjarn“; þótti þá enn meira til koma.
„Ja, hefði það verið hjarn — en það
var svell“, sagði Grímur. En af kom
hann sauðunum gjaflausum. Hann var
alltaf nokkuð mikill í munninum, karl-
inn. — (ísl. þjóðhættir).
BESSASTAÐIR
Þegar Jarðabókin var gerð, sat Páll
Beyer á Bessastöðum, og var búskapur-
inn pá þannig, að þar voru 3 kýr, eng-
in kind, einn áburðarhestur og tveir
reiðhestar, sem Beyer átti. „Fóðrast
kunna þar nú 6 kýr og ekkert meir.
Túnið segist að vera 8 kýrgróðurs vell-
ir og er nú sökum áburðarleysis og
annarrar vanræktai stórum af sér geng
ið og víða komið í mosa.“ Þá var þar
ráðsmaður, 7 vinnumenn, 2 drengir og
3 vinnukonur.