Lesbók Morgunblaðsins - 29.09.1957, Blaðsíða 16
500
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
BRIDGE
A A K 10 4
¥ Á D G 10 9
♦ 9 2'
* 9 4
A
¥
♦
8 2 * D G
64 2 N 6 5
A D 7 V A ¥ K 5
6 3 S ♦ K
K 8 2 * D 7
«73
¥87
♦ G 10 8 5 4
* A G 10 6
Sagnir voru þessar:
N A S V
1 hj. pass 1 gr. 2 t.
2 sp. pass 2 gr. pass
3 gr. pass pass pass
5 3
V sló út lágtígli og A drap með kóng
og sló út láglaufi, S lét 6 og V fekk
slaginn á kóng. Hann tók nú slagi á
T Á og T D, en A gaf upplýsingar með
þvi að fleygja spaða og hjarta í. Þess-
ar upplýsingar komu S að góðu gagni.
I seinni tígul fleygði hann hjarta úr
borði og það var nauðsynlegl ef hann
átti að koma A í klipu. Nú kom V með
spaða og sá slagur var tekinn í borði
Svo kom H Á og síðan lauí og þann
slag fekk S á 10. Nú voru þessi spil
eftir:
A K 10 4
V D G 10
♦ —
* —
A D G 9
¥ K
♦
* D 7
A 7
V 8
♦ G 10
* A G
Ónýt spil
N
V A
S
S tók nú slagi á T G og T10 og
fleygði í hjörtum úr borði. A lenti
í klípu og kaus að fleygja laufi. Þa
tók S slagi á L Á og L G og fleygði
þar í hjarta og spaða úr borði, en A
komst í klípu aftur, og þar með var
spilið unnið.
SKOTVÍGI. Á stríðsárunum voru reist fjölda mörg vígi i nágrenni Reykjavíkur
til þess að verja borgina fyrir væntanlegum árásum flugvéla og kafbáta. Flest
hafa vígi þessi nú verið jöfnuð við jörðu, svo þeirra sér ekki stað. Nokkur eru
þó enn uppi standandi, svo sem þetta vígi, en það stendur fram við sjó milli
Mýrarhúsa og Bollagarða á Seltjarnarnesi. Reykjavík í baksýn. — (Ljósmynd
Ól. K. Magnússon)
UM ÓLÖFU RÍKU
Björn ríki var veginn 1467 af
Englendingum vestur í Rifi, höggvinn
í stykki og sendur Ólöfu. Mælti hún
þá: „Eigi skal gráta Björn bónda, held-
ur safna liði“. í>egar hún frétti lát
Árna sonar síns, er féll í stríði með
Danakonungi hjá Brunkabergi við
Stokkhólm 10. okt. 1471, spurði hún
hvernig hann hefði reynzt í stríðinu.
Henni var sagt vel. „Þá er vel“, sagði
hún, „að hann lét eftir sig góðan orð-
stir, og skal þá ei syrgja sonardauð-
ann“.
LÆKNISHEPPNI
Þegar Lárus hómópati ferðaðist um
Eyjafjarðarsýslu 1885, heyrði ég því
fleygt, að ekki væri einleikið með
læknisheppni hans. Hann hafði einu
sinni á yngri árum sinum læknað
huldukonu, og sagði hún honum að
skilnaði, að hún gæti ekki launað
honum lækninguna sem skyldi. En það
lét hún um mælt, að hann skyldi
verða heppinn læknir upp frá því, og
auk þess skyldi hann geta séð á mönn-
um, hvað þeir yrðu langlífir, ef hann
vildi. (Þjóðs. Ól. Dav.).
ILL MEÐFERÐ Á UPPVAKNINGI
Þorsteinn hét maður, er kallaður var
tól. Hann var Gissurarson og bjó á Hofi
í Öræfum. Samtíða honum bjuggu þeir
þar líka Davíð Jónsson, kallaður Mála-
Davíð, og Pétur Þorleifsson, er almennt
var kallaður Öræfa-Pétur. Þorsteinn
þótti vera kunnáttumaður í svörtu list-
inni og vakti hann upp drauga til að
senda óvinum sínum. Það er sagt að
hann hafi vakið upp Jón, son Péturs
Þorleifssonar og sent hann Mála-Davíð,
sem þá var kominn út í Fljótshverfi.
Átti Pétur, faðir Jóns heitins að segja:
„Ho, var það nokkurt vit að senda
drenginn út yfir Sand berhöfðaðan,
skólausan og staflausan og ekki nema
í hjúpnum". — (Sagnakver M. B.)