Lesbók Morgunblaðsins - 03.11.1957, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
667
„Eg meina það sé maður!“
Síðan riðu þeir suður yfir og er
þeir komu þar að, sáu þeir að
þarna lá lík unglingspilts og var
allt á þurru. Líkið lá á grúfu og
var vinstri höndin undir höfðinu,
en sú hægri niður með hliðinm,
alveg eins og þegar maður hefir
lagzt niður og hagrætt sér. Höfuð-
ið sneri til suðausturs upp frá ánni,
en fætur lágu þétt saman og sneru
að ánni, og sýndist Eiríki sem pilt-
urinn mundi sjálfur hafa skreiðst
upp úr ánni og lagt sigt í þessar
stellingar. En dauður var hann
með öllu er þeir komu að honum.
Líkið var berhöfðað, í kræktri
hempu og tveimur peysum undir,
en buxnalaust og nakið að neðan
niður að sokkum, sem haldizt höfðu
uppi á leggjaböndum, en skór voru.
farnir.
Áverkar voru á líkinu, .tvö sár
á enni og eitt hjá eyra og hafði
talsvert blóð runnið úr þeim niður
á eyrina, og hálsklútur, sem var á
líkinu, var svo blóðugur að þeir
tóku hann af því. En neðst á lær-
unum, niður við hnésbætur, voru
sár, sem hrafnarnir höfðu höggvið.
Benedikt fór úr hempu sinni
breiddi hana yfir líkið og lagði
stein á svo að hún skyldi ekki
svarfast af því. Síðan riðu þeir
heim að Skarði og sögðu Þórði Ól-
afssyni bónda þar frá þessum
fundi. Fóru þeir síðan við fleiri
menn niður að ánni aftur, sóttu
líkið og fluttu það heim að Skarði.
Enginn þeirra þekkti það.
Nú vildi svo til, að Bjarni Ólafs-
son hreppstjóri í Skollatungu var
staddur úti á Reykjaströnd þennan
dag. Kom hann við í Hólakoti á
heimleið og frétti þar að lík hefði
fundizt þá um daginn í Göngu-
skarðsá og verið flutt heim að
Skarði. Sneri hann þá þangað til
þess að vita hvers lík þetta væri.
Var komið fram á nótt er hann
kom að Skarði. Fekk hann þó að
sjá líkið og þekkti hann það þegar.
Helt hann svo heim á leið og rakst
á þau Ólaf og Ingveldi hjá Kallsá,
þar sem þau voru að leita að Guð-
mundi. Sagði hann þeim frá
hvernig komið væri og var þá leit-
inni hætt.
Daginn eftir reið Bjarni í fjöru
og hitti þar Ólaf bónda Þorvalds-
son á Sjávarborg, Jón Bjarnason
frá Áshildarholti, Sigurð Jónsson
vinnumann á Sjávarborg og Ás-
mund Þórðarson. Voru þeir þar við
skip sitt. Spurði hann Ásmund þá
hvort nokkrir menn hefði orðið
honum samferða að vestan. Játaði
Ásmundur því og sagði að Guð-
mundur hefði skilið við sig og Hall
hjá Skollatungu. Þá spurði Bjarni
hvar þeir Hallur hefði skilið. Ás-
mundur kvaðst hafa fylgt honum
upp á Tunguna, svo að hann sæi
út að Heiði, og þar hafi hann skilið
við Hall. En er hann kom aftur
suður af Tungunni kvaðst hann
ekkert hafa séð til ferða Guðmund-
ar, en hesta hans hefði hann séð.
Þá spurði Bjarni:
„Hvernig stóð á því að þú leitað-
ir ekki að piltinum, úr því að hann
hafði orðið þér samferða?“
„Eg helt að hann mundi sofa ein-
hvers staðar“, svaraði Ásmundur.
Það sagði Bjarni að sér þætti
einkennilegt skeytingarleysi, því að
það væri venja flestra að gæta
rakka, hvað þá manna er með
manni færi, en Ásmundur svaraði
því engu. Þá spurði Bjarni hvort
Guðmundur hefði haft poka nokk-
urn meðferðis. Ásmundur kvað já
við og sagði að pokinn hefði verið
bundinn með hnappheldu ofan á
reiðingshestinn, en ekki vissi hann
hvort nokkur matur hefði í pokan-
um verið. Þá sagði Bjarni þeim frá
því að Guðmundur væri látinn og
lík hans fundið við Gönguskarðsá.
Þá sneri Ásmundur sér að félög-
um sínum og sagði:
„Hvað sagði eg ykkur?“
i
LÍK GUÐMUNDAR stóð uppi á
Skarði og var ekki kistulagt fyr en
eftir viku. Höfðu þá margir menn
verið fengnir til þess að skoða
áverkana á höfði líksins og þóttust
flestir geta borið um að þeir væri
með járni gerðir.
Var Ásmundur Þórðarson nú tek
-inn fastur, grunaður um að vera
valdur að dauða Guðmundar, því
að hann hafði seinastur manna ver-
ið með honum og allt á huldu um
viðskilnað þeirra.
Mánudaginn 23. júní kom Skúli
sýslumaður að Skarði og athugaði
líkið ásamt 8 tilkvöddum mönnum.
í skoðunargerð þeirra segir að „sár-
ið hjá eyranu sé hvorki af grjóti né
vargi gert, heldur járni og stungið.
Einnig að skurðirnar á enninu sé
eins og eftir hníf“.
Þremur dögum seinna var Ás-
mundur yfirheyrður á Fagranesi í
4 votta viðurvist. Neitaði hann því
afdráttarlaust að sér væri nokkuð
um það kunnugt með hvaða hætti
Guðmundur hefði farizt. Sagði
hann að þeir Hallur hefði skilið við
Guðmund hjá túninu í Skolla-
tungu, en matinn, sem hann hefði
haft með sér er hann kom að Borg-
argerði, hefði hann fengið á Brodda
-nesi í Strandasýslu.
Skúli flutti nú Ásmund norður
með sér og hafði hann í járnum.
Fór önnur yfirheyrsla fram í Gröf
á Höfðaströnd 5. júlí í votta viður-
vist. Þá varð framburður Ásmund-
ar allur annar en áður. Viður-
kenndi hann nú, að hann hefði orð-
ið Guðmundi samferða niður með
Gönguskarðsá og hafi Guðmundur
að beiðni sinni lagt út í ána á ein-
hverjum stað að reyna hana, en af
því að hún hafi verið í vexti, hefði
hann hrotið af hestinum í ána og
horfið í strauminn. En hestarnir
hefði skilað sér til sama lands.
Kvaðst Ásmundur þá hafa tekið
poka Guðmundar, leyst hann upp
og tekið úr honum þann mat, er i