Lesbók Morgunblaðsins - 03.11.1957, Blaðsíða 5
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
569
HENTUGT TJALD — í Bretlandi var nýlega haldin sýning á ýmsum nýum
útbúnaði handa fótgönguliðinu. Meðal annars var þetta tjald, sem eflaust getur
verið mjög hentugt fyrir ferðamenn. Það er fyrir fimm menn og vegur 15—16
kg. Tjaldið er með nokkrum togleðursslöngum, sem ná frá toppnum og niður i
fald. Þegar reisa skal tjaldið, er lofti dælt í þessar slöngur og rís það þá upp
af sjálfsdáðum. Útblásnu slöngurnar koma í stað tjaldstoða, og tjaldið stend-
ur betur í roki en önnur tjöld.
maður Guðmundar. En þar sem
það hafi ekki orðið sannað með
vitnum gegn neitun hans, verði
hann ekki dæmdur fyrir mann-
dráp, og sé dómur hans því mild-
aður. En „öðrum viðlíkum óguð-
legum skálkum til viðvörunar“,
skuli hann vinna í járnum sex ár
á Brimarhólmi, og skuli Skúli
sýslumaður sjá um að senda hann
út með fyrstu hentugri skipsferð.
En Skúli skuli „aldeilis fríkennd-
ur, þótt hann með sínum meðdóms-
mönnum hafi í soddan vafasök
hærra straff með héraðsdómi á
lagt en fyr um getur“.
Skúli flutti nú fangann með sér
norður aftur og hafði hann í járn-
um heima hjá sér að Hofi. Þá voru
engar skipsferðir til útlanda fyr en
að hausti og með haustskipi átti
Ásmundur að sendast utan. Mun
það hafa verið Hofsósskip, er átti
að fara þaðan í öndverðum október.
En þegar Ásmundur vissi, að hann
átti að fara, fylltist hann kvíða og
svo miklum ótta við Brimarhólm,
að hann tók það fangaráð að játa
fyrir sýslumanni að hann hefði ver-
ið valdur að dauða Guðmundar.
Þetta var 24. september og kvaddi
Skúli þegar til votta að hlýða á
játningu hans. Seinna helt hann
svo héraðsþing um þetta mál að
Hofi.
Ásmundi sagðist nú svo frá, að
þegar þeir Guðmundur hefði kom-
ið niður að Gönguskarðsá, hefði
sér sýnzt hún illfær. Þar fóru þeir
af baki og virtu ána fyrir sér. Var
þar nokkur strengur í henni og
klettnef fyrir neðan, er straumur-
inn beygði fyrir. Ásmundur bað nú
Guðmund að reyna ána fyrir sig,
en hann var ófáanlegur til þess.
Kvaðst Ásmundur þá hafa orðið
reiður og fleygt honum á bak sín-
um hesti og hrundið hestinum út i
ána. En Guðmundur fleygði sér af
baki og kom í fangið á honum. Ás-
mundur kvaðst þá í bræði hafa
fleygt honum út í ána, en hann
hafi þegar borizt með straumnum
niður fyrir klettinn. Hann helt því
fram að það hefði ekki verið ásetn-
ingur sinn að drepa hann, þótt ;ig
henti þessi ógæfa. Og þegar hann
hefði hugsað um að bjarga Guð-
mundi, hefði það verið um seinan.
Sýslumaður spurði hvort nokkur
illindi hefði verið milli þeirra og
hvað Guðmundur hefði sagt.
„Enda þótt hann hefði mér ill
orð gefið, þá hirði eg ei um að
endurtaka það“ svaraði Ásmund-
ur. „Mín ólukka er söm og hún
skeð er. Eg get þar ei fremur frá
sagt“.
Þá spurði sýslumaður hver nauð-
syn hefði dregið hann til þess að
fremja þetta ódáðaverk.
„Engin nauðsyn", sagði Ásmund-
ur, „nema það djöfuls kapp, að
hann vildi ei reyna ána fyrir mig“.
Með þessu var utanför Ásmund-
ar úr sögunni. Skúli hafði hann hjá
sér í járnum fram á næsta sumar
og flutti hann þá til alþingis. Og
þar var Ásmundur höggvinn.
A. Ó.
A