Lesbók Morgunblaðsins - 03.11.1957, Blaðsíða 9
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
573
Þar kom „Rescue" öslandi og stefndl beint á þá.
Henry“ veiddi lítið, sá varla hval.
Skipverjar tóku að ygla sig. „Það
er allt „Rescue“ að kenna. Þetta
er óhappaskip. í fyrri ferðinni dóu
flestir skipverjar. „Advance“, syst-
urskip þess sem var með í leið-
angrinum, brotnaði í ísnum. Við
hefðum ekki átt að hafa „Rescue“
með okkur. Ógæfa hvílir yfir því.
Og þetta verður slysaferð".
Þetta varð slysaferð, en það varð
„Rescue“ sem fórst. Hinn 27. sept.
1860 lágu bæði skipin fyrir akk-
urum í Frobisher-flóa. Um miðjan
dag brast á norðaustan stórhríð.
Um kvöldið herti veðrið enn mikið
og gerði fárviðri. Klukkan átta um
kvöldið renndu þeir á „George
Henry“ akkerisfestum sínum út á
enda og sáu þá að „Rescue“ byltist
óskaplega í stormi og stórsjó.
Og enn hvessti. Klukkan hálftíu
kom háseti hlaupandi niður í káetu
skipstjóra og kallaði: „Rescue er
tekið að reka!“
Hali skipstjóri þaut upp á þilfar.
Fyrst í stað gat hann ekkert séð
fyrir stórhríð og myrkri. En þegar
hann fór að venjast myrkrinu sá
hann einhverja dökkva þúst á
stjórnborða. Það var „Rescue“ og
nú rak það viðstöðulaust upp að
ströndinni.
Hall sá þegar að úti var um skip-
ið. Hann hrósaði happi yfir því
að hann skyldi hafa flutt alla áhöfn
þess yfir á sitt skip, þegar veðrið
versnaði. Nú var „Rescue“ dauða-
dæmt, nema því aðeins að akkerin
festust í botni.
Morguninn eftir var skipið þó
enn a floti, en var komið upp í
landsteina. Veðrið var ofboðslegt,
en akkerisfestarnar heldu enn.
Hail og skipverjar hans biðu þess
er verða vildi. Skyndilega kom
stór brotsjór á „Rescue“ og það var
eins og skipið hentist upp í loftið
og snerist um leið. Við það kom
ofviðrið og sjóarnir á það flatt
og fleygði því upp í brimgarðinn.
Hall skrifaði í dagbók sína:
„Þarna lá skipið nú í klettum og
molaðist sundur við átök brimsins,
sem gekk yfir það, en hríðin ham-
aðist og færði það í nokkurs konar
líkhjúp. Þannig lauk ferli þessa
skips“.
Þeir heldu að þeir hefði séð skip-
ið brotna í spón. En það var mis-
sýning. Hér gerðist einn af þeim
dularfullu atburðum, er oft gerast
á sæ, að skip, sem er dauðadæmt,
losnar aftur og siglir sinn sjó. —
ÁTTA mánuðum eftir þetta óhapp,
lét „George Henry“ úr vetrarlægi,
þar sem hann hafði verið tepptur
af ísi, og sigldi aftur út í flóann á
þær stöðvar þar sem „Rescue“
hafði farizt. Þar kastaði Hall akk-
erum og ætlaði að vera þar um
nóttina. Þá var mikil þoka og sá
ekki til lands. En morguninn eftir
var komið bjart og gott veður og
sá vel til lands. Þá hnykkti Hall
við, því að flakið af „Rescue“ var
horfið!
Fyrst kom honum til hugar, að
hann hefði farið staða villt, því að
víkurnar þarna eru hver annarri
líkar. Hann reiknaði því út stað
skipsins og komst að þeirri niður-
stöðu, að hann væri rétt utan við
slysstaðinn, er hann hafði nefnt
Port Rescue.
Það var því engum blöðum um
það að fletta, að skipsflakið var
horfið.
„Brimið hlýtur að hafa maiað
það mjölinu smærra þarna við
klettana", sagði stýrimaður.
Þeir fóru nú til lands, en þar var
ekkert að sjá nema nokkur brot
úr siglutrjánum. Þar voru engin
brot úr byrðingnum.
Þetta er undarlegt, hugsaði Hall
og leitaði lengra, en varð einkis
vísaði. Þegar hann kom aftur um
borð þyrptust skipverjar að hon-
um með ótal spurningar.
„Það er ekki okkar verk að leysa
ráðgátur“, sagði hann snúðugt. „Og
svo er hér ekki um neina ráðgátu
að ræða. Sjórinn hefir dregið skip-
ið út í djúpið, það er allt og sumt“.
Svo skipaði hann að létta akk-
erum.
Nokkrum dögum seinna, það var
27. júlí 1861, var „Georg Henry“ í
námunda við Hvaiey. Þá kallar