Lesbók Morgunblaðsins - 03.11.1957, Blaðsíða 11

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
57»
Það var eins og óargadýr sem urr-
ar áður en það stekkur á bráð
sína.
Þeir vissu að skapadægur sitt
var komið. Hér átti þá að gerast
einn af þeim dularfullu atburðum
úthafanna, sem enginn er til frá-
sagnar um. Árekstur, neyðaróp, ís-
kaldur sjórinn — og ekki var nein
von um að neinum yrði bjargað
af þessu mannlausa skipi.
Að vísu átti það ekki að taka
langan tíma að ckjóta bátum fyrir
borð, en var ekki líklegt að þeir
mundu mölbrotna við áreksturinn?
Hall skipstjóri stóð á öndinni, en
hann hafði ekki enn gefið skipun
um að yfirgefa skipið. Hann reyndi
að kalla hughreystingarorðum til
skipverja, en þeir heyrðu það ekki,
því að þeir hlustuðu aðeins á
brakið og bramlið í hinu aðsteðj-
andi skipi. Sumir þuldu bænir sín-
ar í hljóði. Aðrir lokuðu augunum.
Og þegar þeir opnuðu þau aftur,
heldu þeir að allt væri um garð
gengið, skipið væri sokkið til botns
og þeir sæi aðeins afturgöngur fé-
laga sinna á þiljum.
„Hristið þetta af ykkur, piltar!“
kallaði Hall glaðlega. „Þið eruð
ekki dauðir enn“.
Draugaskipið smaug fram hjá
stefni hvalveiðaskipsins. Það var
enn ofan sjávar. Allir voru lifandi.
Hvað hafði skeð?
Því er erfitt að svara. Annað
hvort hefir snögg straumbreyting
snúið draugaskipinu af leið, eða
þá að jaki hefir orðið á milli skip-
anna, tekið höggið af og rangað
draugaskipinu. Hvort tveggja gat
talizt kraftaverk. Á síðustu stund
var „Georg Henry“ borgið.
„Rescue“ helt áfram og hvarf út
í myrkrið.
Hall skrifaði í dagbókina: „Eg
get vel skilið það að menn mínir
voru lamaðir af ótta. Það er von
að þeim finnist það ekki einleikið,
að þetta draugaskip skuli hvað eft-
ir annað ásækja okkur. Og það er
ærið nóg til þess að æsa upp hjátrú
þeirra“.
Hann vissi vel hver ógn fylgdi
þessum draugaskipum. Það var nóg
að sjá þau, sjónin ein vakti skelf-
ingu, þótt engin hætta væri á
árekstri.
MORGUNINN eftir, 28. júlí, lét
Hall létta akkerum tímanlega. —
Hann hafði verið dauðhræddur alla
nóttina um að draugaskipið mundi
gera aðra tilraun að sigla sig í
kaf. Auðvitað var það fjarstæða,
en hann var farinn að halda að
„Rescue" hlýddi ekki neinum eðlis-
lögmálum. Hann lét halda öflugan
vörð á þilfari alla nóttina. En þeg-
ar birti létti honum mikið, því að
draugaskipið var hvergi sýnilegt.
Vonandi hafði það sokkið.
öllum skipverjum fannst sem
þeir væri nýgengnir úr dauðans
greipum. Þeir unnu sín verk, en
samt sem áður voru þeir alltaf að
skyggnast út á sjóinn, og það setti
að þeim hræðsluskjálfta í hvert
sinn sem þeir eygðu einhvern ís-
jaka sem líktist skipi.
Um kvöldið þegar fór að rökkva,
sáu þeir alls konar ofsjónir. En
þeir hresstust við að borða góðan
mat, og var þá ekki laust við að
þeir minnkuðust sín fyrir hræðsl-
una og hugleysið.
Þeir tóku upp léttara hjal og
reyndu jafnvel að gera að gamni
sínu. Matreiðslumaður kom út á
þiljur með súpudisk, en missti
hann úr höndum sér. Slíkt óhapp
hefði nú einhvern tíma vakið al-
mennan hlátur og spaugsyrði. En
ekki nú, því að kokksi benti í norð-
urátt og stamaði í ofboði:
„Lítið á — lítið þangað!“
Og þarna inn á meðal ísjakanna
lá svart ferlíki. Þeir þekktu það
þegar allir á brotnu siglutrjánum.
Þá fórnaði Hall höndum í örvænt-
ingu. Þarna varð þá „Rescue“ enn
á Vegi hans og hefði nú snúið aftur
einmitt til hins sama staðar þar
sem það hafði strandað í öndverðu.
En enn var það á floti.
Þetta var allt óskiljanlegt, og
Hall vissi vel að hann gat ekki
treyst á menn sína, meðan drauga-
skipið veitti þeim eftirför.
Engum kom blundur á brá þessa
nótt. Nú var komið logn og þeir
kveiktu á kyndlum, en þeir báru
þó litla birtu. Varðmaður var stöð-
ugt uppi í útsýnistunnunni. Um
óttu greip skelfingin þá enn á ný,
því að þá tók „Rescue“ að hreyfa
sig. Um sólarupprás var ekki nema
svo sem tveggja sjómílna bil á milli
skipanna. Stundum virtist „Rescue“
liggja grafkyrt en svo færði það
sig dálítið og krækti vandlega hjá
boðum og skerjum.
Hall helt kyrru fyrir þarna í
nokkra daga. Hann ætlaði að ljúka
við landmælingar, sem hann var að
gera. En 6. ágúst skipaði hann að
létta akkerum og halda heim á
leið. Var þá sem fargi væri létt
af öllum skipverjum, enda hafði
,Rescue“ horfið út á haf kvöldið
áður.
HALL SKIPSTJÓRI hafði ætlað
sér að dveljast næsta vetur á
norðurslóðum, en hann sá sér það
ekki fært. Menn hans voru orðnir
kjarklausir. Erfiði og vosbúð hafði
farið illa með þá, en það var þó
ekkert hjá óttanum við draugaskip-
ið. Þess vegna varð Hall hreint
og beint að flýa.
Enginn veit hvað um „Rescue“
hefir orðið. Sumir segja að það sé
enn að flækjast þarna í norður-
höfum. Þar eru og fleiri slík skip.
Og það þarf ekki annað en að þau
sjáist tilsýndar, eða komi út úr
ísnum, svo að sjómenn verði dauð-
skelfdir líkt og skipverjar Halls.
Því að slík skip sem „Rescue“ eru
tákn og samnefnari alls þess sem
sjómenn óttast — þau eru ímynd