Lesbók Morgunblaðsins - 03.11.1957, Blaðsíða 16

»80
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS

BRIDGE
+ 9 7 S
V K 8 6 4
♦ A G 6 5
♦ G 5
+ K D 10 2
V —
♦ 832
+97643
2
+ G 2
V D G 10 9 7 2
♦ K
+ Á K D 8
+ Á 8 6 3
V A 5 3
♦ D 10 9 7 4
+ 10
S komst 1 4 hjörtu V sló út SK, en
A drap hann með ás og sló út L10, og
þetta var bending um að hún hefði
verið einspil. S drap, en ef hann slser
nú út trompi, þá kemst A að, slser út
spaða og svo kemur lauf frá V, sem
hann trompar, og spilið er tapað.
En er þá nokkur von til þess að S
geti unnið? Já, þegar S hefir drepið
laufið á hann að slá út TK, drepa með
ásnum, slá út tígli í borði og fleygja
þar í SG. Eftir það getur spilið ekki
tapast.

lTtÁ JARÐSKJALFTANUM MIKLA
í>að var 26. ágúst 1896 um kl. 10 að
kvöidi, að fyrsta hrynan kom. Þá
hrundu bæarhúsin á Stórnúpi hvert af
öðru á fáum sekúndum, en folk bjarg-
aðist út úr bænum. Síðan sneru menn
sér að því að bjarga kúnum. „Fjósið
var gjörfallið og í einni hrúgu, en und-
ir hrúgunni voru 8 nautgripir. Var nú
farið að skera ofan af nautkindunum
(með ljáum) alveg í blindni, og heppn-
aðist það svo vel, að upp úr rústunum
skriðu 7 lítt skemmdar sjáanlega, en
1 kýr var hryggbrotin og steindauð"
(Jarðskjalftar á Suðurlandi)
STJÓRNENDUR
Góðir menn hafast ekkert að, sem
skýlu þarf yfir að draga, og hvar sem
athafnir embættismanna eru huldar í
þoku, þar er líka tortryggnin á aðra
hönd og spáir í eyðurnar, og spinnur
SILUNGSVEIÐI. — Á haustin er oft góð veiði i silungsvötnum hér á landl, og
verður til mikilla búdrýginda. Silungurinn er þá feitur og góður tll átu. Hér er
velðimaður á Ulfljótsvatni að draga net sitt og er með ljómandi fallega bleikju.
(Ljósm. Cl. K. Magnússon)
togann milli hinna einstöku atgerða.
sem almenningur þekkir, þangað til
allt sýnist vera orðið að neti yíir ein-
hverri gröf eða gildru, sem hún bendir
mönnum á, og biður þá að forðast vél-
ina. (Jónas Hallgrímsson)
GÓÐ LÚÐUVEIÐI
Erlendur Björnsson á Breiðabólstað
segir frá því í endurminningum sinum,
að öndverðlega í september 1890 reri
hann vestur á Svið, á svokallað Flá-
skarð. Lentu þeir þar fyrst í handóðum
þyrsklingi, en er beitu þraut, fór hann
að reyna við lúðu, og er það skemmst
frá að segja að hann dró 22 flakandi
lúður. Sú staersta var 310 pund, tiu
voru yfir 200 pund, sjö halft annað
hunarað pund eða þar um, en fjórar
þær minnstu kringum 100 pund. Segir
hann að þetta sé gott dæmi um það,
hvílík gullkista Sviðið hafi verið, áður
en botnvörpuveiðar og lúðuskip frá
Ameríku hófu rányrkju sína hér í fló-
anum. (Sjósókn)
HRÆÐSLA
Kvöldið sem aXi do, v&r moðu min
að skammta fólki sínu fram í búri
og bar Þrúða inn skálarnar, eins og
vant var. Afi hafði átt þriggja marka
skál. Móðir mín skammtaði einhverj-
um í þessari skál, en gleymdi að segja
Þrúðu, hverjum hún væri ætluð. Gekk
nú Þrúða af stað með skálina fram
öll dimmu göngin í áttina að stofunni,
eftir gömlum vana; en þegar hún kem-
ur fast að dyrunum, rifjaðist snögg-
lega upp fyrir henni, að afi var ekki
lengur í tölu lifandi manna. Varð hún
þá óstjórnlega hrædd og hraðaði sér
inn í búr aftur og sagði móður minni,
að henni hefði orðið það á að skammta
þeim framliðna. — (Steingr. Arason).
HALLGRtMUR PÉTURSSON
hefur verið talinn allra íslenzkra
sálmaskálda andríkastur, og hugðu
menn, að hann væri guði mjög þekkur
fyrir sálma sína og guðsótta. Þegar
hann sálaðist, þóttust menn sjá tvo
hvíta fugla líða í loft upp, upp af
húsi því, er hann andaðist í. Fuglarnir
báru skál á milli sín. I henni var lítið
en bjart ljós og liðu fuglarnir með
það upp til himna. — (Þjóðs. ól. Dav.)