Lesbók Morgunblaðsins - 10.11.1957, Side 3

LESBOK MORGUNBLAÐSINS
583
slysinu vera að leita til brennivíns-
ins, eins og svo oft áður og síðan?
Eyólfur sagði að þeir hefði aðeins
einu sinni dreypt á flöskunni allir,
og drukkið svo sem tvö staup. Hér
er sýnilega verið að draga úr. Ey-
ólfur gat vel sagt frá því að þeir
hefði aðeins einu sinni sopið á
flöskunni, en hitt, að hann skyldi
segja að fjórir sjómenn (og þar
af tveir að minnsta kosti ölhneigð-
ir) skyldu láta sér nægja svo sem
hálft staup hver, það er fjarstæða.
Allt bendir til þess að þeir hafi
sezt að flöskunni og haft seglið
fast — og því farið sem fór.
ÖNNURSAGA
HÉR SKAL nú sögð önnur saga,
þótt hún komi ekki slysinu við,
því að hún getur þó gefið nokkrar
bendingar um aðdraganda þess.
Hún kom upp tveimur dögum eftir
að rannsókn slyssins lauk.
Á Reykjum í Mosfellssveit bjó
bóndi sá, er Vigfús hét Ólafsson.
Árla morguns hinn 7. júní 1857,
sem var sunnudagur, lagði hann á
stað til Reykjavíkur og hafði með
sér 17 ára gamlan vinnupilt sinn,
Anton Magnússon að nafni. Um sól-
arupprás voru þeir komnir svo sem
miðja vegu milli Grafarvogs og
Krossamýrar, og sáu þá sofandi
mann liggja þar utan við veginn,
og var grár hestur með hnakk
skammt frá honum. Þeir fóru þeg-
ar af baki hestum sínum til að
vekja manninn, því að Vigfús kvað
það ófrávíkjanlega venju sína, er
hann hitti sofandi menn úti.
Manninum gekk illa að vakna,
því að hann var ölvaður. Bar þó
ekki mikið á því, er hann var stað-
inn upp. Vigfús spurði manninn að
nafni og nefndist hann Sveinn og
kvaðst vera á leið upp að Glóru,
en það var hjáleiga frá Álfsnesi.
Maðurinn hafði legið á bakinu,
er þeir komu að honum, en er hann
reis upp, sáu þeir að þrjú sauðarrif
*
höfðu legið undir honum. Var ekk-
ert kjöt á þeim, en þau hengu sam-
an og virtist svo sem maðurinn
hefði verið að nasla þetta áður en
hann sofnaði. Þeir sáu einnig að
hahn var með mikið í öðrum
buxnavasanum, en ekki vissu þeir
hvað það var. Maðurinn dró nú
upp brennivínspela og bauð Vig-
fúsi að súpa á, og síðan ræddust
þeir eitthvað við. En vegna þess
að Vigfús var viss um að maður-
inn hefði logið til nafns síns, og
þóttist þekkja að þetta væri Ey-
ólfur Eyólfsson frá Bergstöðum,
sagði hann um leið og hann kvaddi:
„Þú heitir ekki Sveinn, lags-
maður.“
Því svaraði maðurinn engu og
fóru þeir þá sinnar leiðar og sáu
það seinast til hans, að hann var
ekki kominn á bak.
Nú heldu þeir áfram sem leið
liggur, en drjúgum spotta neðar
riðu þeir fram á annan sofandi
mann. Var hann með nokkurn far-
angur og hafði raðað honum um-
hverfis sig. Vaknaði hann er þá bar
að. Þennan mann þekkti Vigfús
ekki, en hann kvaðst heita Eyvind-
ur Þórðarson og vera frá Útey í
Laugardal. Vigfús spurði hann
hvort hann gæti ekki gefið sér í
staupinu og tók hann vel undir það
Dró hann því næst upp flösku, en
hún var tóm. Kvaðst Eyvindur ekk-
ert skilja í því, hann hefði átt að
eiga góðan sopa á flöskunni. Síðan
fór hann niðúr í poka sinn og dró
þar upp 2ja potta brennivínskút, en
hann var þá einnig tómur. Brá
Eyvindi nú heldur en ekki í brún,
því að kúturmn átti að vera fullur.
Aðgættu þeir Vigfús báðir hvort
tappinn mundi hafa bilað og vínið
farið niður í pokann, en svo var
ekki. Það var engu líkara en vínið
hefði gufað upp af kútnum.
Þvi vildi Eyvindur ekki trúa, en
þóttist hafa verið rændur og fór
nú að athuga hvort hann hefði ekki
misst fleira. Gruflaði hann í far-
angri sínum nokkra stund og sagði
Vigfúsi svo frá, að hann saknaði
tveggja hangikjötsbita, 3 rifa síðu-
bita og mjaðmarstykkis, og auk
þess vænna leðurskóa.
Sagði Vigfús honum þá frá
manninum, sem þeir höfðu hitt
sofandi skömmu áður og hver hann
mundi vera. Þóttist Eyvindur þá
vita, að hann hefði rænt sig. Fór
hann síðan til Reykjavíkur og
kærði Eyólf Eyólfsson á Bergstöð-
um fyrir þjófnað.
BÆARFÓGETI hafði í mörgu að
snúast um þessar mundir og gat
ekki tekið málið til meðferðar fyrr
en 22. júní, eða tveimur dögum
eftir að rannsókninni út af slysinu
lauk, eins og fyrr er sagt Boðaði
hann þá fyrir sig Vigfús á Reykj-
um og Eyólf á Bergstöðum. Kann-
aðist Vigfús þá vel við að þetta
var sami maðurinn og hann hafði
hitt sofandi hálfum mánuði áður
nálægt Krossamýri.
Eyolfur skýrði svo frá, að á laug-
ardagskvöldið 6. júní hefði hann
lagt á stað upp að Glóru. En er
hann hefði verið kominn upp í
Krossamýrina, kvaðst hann hafa
rekizt þar á mann, er kvaðst heita
Hannes og vera að austan. Þessi
maður sat upp við farangur sinn
þar í mýrinni og virtist mundu
ætla að vera þar um nóttina, en
var vakandi þegar Eyólf bar þar
að. Gaf hann Eyólfi að súpa á
brennivíni og síðan skildu þeir.
Kvaðst Eyólfur svo hafa riðið
kippkorn þaðan, en þá hefði sig
syfjað mjög, enda hafi hann verið
kenndur, en ekki mjög drukkinn.
Lagðist hann þar til hvíldar og
sofnaði þegar. Gizkaði hann á að
hafa sofið svo sem klukkustund, er
Vigfús bar þar að og vakti hann.
Sagðist hann hafa sagt Vigfúsi rétt
frá nafni sínu, en hafi hann sagzt
heita Sveinn, hafi hann gert það