Lesbók Morgunblaðsins - 24.11.1957, Síða 2

614
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
liggur þar á stígnum vestanvert
við bæinn. Hann var með hatt á
höfði. Þóttist hún vita að hann
mundi vera drukkinn og hefði lagt
sig þarna til hvíldar. En henni virt-
ist fara illa um hann, svo að hún
kallaði til Guðmundar Helgasonar
nágranna síns, er var skammt það-
an, og bað hann „að laga manninn
til, svo að hann lægi betur“.
Þetta var að vísu virðingarverð
umhyggjusemi, að hagræða mann-
inum svo að hann gæti sofið út þar
sem hann var kominn. Þarna var
honum engin hætta búin, fremur
en á bersvæði, því að umferð var
þá engin nema gangandi fólks. Nú
mundu menn bregðast öðru vísi
við; 1 ögreglunni mundi gert að
vart, ef sofandi maður lægi á miðri
götu. Lögreglan mundi hirða mann
inn og koma honum í húsaskjól,
svo að bílar færi ekki yfir hann.
Guðmundi fannst það ekki nema
eðlilegt, að reynt væri að laga
manninn svo að betur færi um
hann. En hann var þá lasinn og
treysti sér ekki til þess. Kallaði
hann því á Þórð Jónsson, sjómann
vestan af Mýrum, sem var á skipi
hjá honum, og bað hann að laga
manninn. Gerði Þórður það, og
stóðu þau Guðmundur og Ingi-
björg yfir honum á meðan. Sáu
þau að maðurinn var lifandi, því
að hann.dró andann. Á því var svo
sem auðséð, að ekkert gekk að hon-
um nema ofurölvun. Og þegar hon-
um hafði verið hagrætt, skildu þau
þar við hann, og ætluðu að lofa
honum að sofa þarna í næði. Virð-
ist þetta benda til þess, að það hafi
ekki verið óalgengt, að menn sem
höfðu lagzt fyrir dauðadrukknir á
götunum, væri látnir sofa þar úr'
sér vímuna, einkum ef gott var
veður.
Þarna lá maðurinn nú afskipta-
laus, nema hvað krakkar voru eitt-
hvað að krunka í kring um hann.
Eftir svo sem hálfa klukkustund
bar par að frú Kirstínu Katrínu.
ekkju Þórðar Sveinbjarnarsonar
dómstjóra, og var sonur hennar í
fylgd með henni (máske Svein-
björn tónskáld). Hún gekk að
manninum á götunni og virti hann
fyrir sér, og sagði svo:
„Eg held að maðurinn sé dáinn!“
Börnin, sem þarna voru stödd,
hlupu þá inn til Ingibjargar í
Vaktarabæ og sögðu henni tíðind-
in. Hún brá þá skjótt við og hljóp
út á götu þangað sem maðurinn lá.
Voru þar þá ekki aðrir en frú
Sveinbjörnsson og krakkahópur
Sá Ingibjörg þá þegar að maðurinn
var andaður.
Nú dreif þarna að fólk úr öllum
áttum og hafði brátt safnazt þar
saman stór hópur. Voru svo fengn-
ir menn til þess að bera líkið inn
í Vaktarabæ.
Var svo Jón Hjaltalín læknir
sóttur af skyndingu. Hann sló
manninum æð, og komst að raun
um að hann væri dáinn fyrir
góðri stundu. Vissi þá enn enginn
hvaða maður þetta hafði verið, því
að enginn bar kennsl á hann.
Guðmundur Gissurarson vaktari
kom heim nokkru seinna og leit á
líkið. Kannaðist hann þá við, að
þar var kominn Snorri bóndi
Sveinbjarnarson frá Laugum í
Ytrahrepp. Var svo Matthías Ey-
ólfsson vinnumaður hans sóttur og
kom hann þarna að húsbónda sín-
um liðnum, en hafði skilið við hann
hressan og kátan, er hann fór að
kaupa sér brennivín nokkuru eftir
hádegi.
Úrskurður læknis var sá, að
Snorri mundi hafa fengið krampa
og dáið úr honum.
Reykjavík er orðin mikið breytt
eftir 100 ár, eigi aðeins byggðin,
heldur einnig fólkið sjálft, siðir
þess og hugsunarháttur. Menn
segja að allt hafi breytzt til batn-
aðar. Þó hefir eitt ekki breytzt.
Menn drekka sig hér enn í hel, og
meðbræðurnir verða ekkert upp
næmari út af því heldur en fólkið
í Grjótaþorpinu á því Herrans ári
1857.
Á. Ó.
«_-^ö«SXS)®S^_5
Glucid^tjöldin
fögru
SAGA þessi gerðist í Austur-Þýzka-
landi. Stjórnin hafði falið handverks-
manni nokkrum að sníða, sauma og
hengja upp gluggatjöld í nokkrum op-
inberum skrifstofum. Og hún hafði
afhent honum marga stóra stranga af
fallegu gluggatjaldaefni. Hann segir
svo frá því hvernig þetta gekk.
— Þetta var skínandi efni og eg
byrjaði á því að sníða af því í þrjár
milliskyrtur handa mér. Og svo vildi
konan mín endilega fá kjól úr þvi.
Svo varð eg að láta framkvæmdastjór-
ann og gjaldkerann fá sína skyrtuna
hvorn og eg komst ekki heldur hjá
því að láta manninn, sem hjálpaði mér
til þess að hengja upp gluggatjöldin,
fá eina skyrtu líka.
En svo varð efnið heldur knappt,
þegar farið var að hengja það fyrir
gluggana, og þá hófst þessi venjulegi
söngur um fals, svik, þjófnað og
skemmdarverk. Eg var kallaður til her-
stöðvanna og leiddur þar fyrir majór
og eg átti ekki von á góðu. En majór-
inn horfði lengi einkennilega á mig og
sagði svo: „Fyrirtaks efni, ljómandi
skyrta!" Og þá mundi eg allt í einu
eftir því með skelfingu, að eg var í
einni skyrtunni ú- gluggatjaldaefn
inu.
Nú er öll von úti, hugsaði eg með
mér. Eg reyndi að verja mig með því
að eg hefði átt sams konar efni sjálf
ur, og saumað mér skyrtu úr því. En
majórinn lét sem hann heyrði það ekki.
Hann mælti aftur og aftur: „Ljómandi
skyrta, miklu fallegri en sú sem eg er
í“ Og svo starði hann einkennilega á
gluggatjöldin nýu í skrifstofu sinni. Að
lokum sagði hann: „Eg vil eignast
svona fallega skyrtu eins og þú ert í“.
Fáum dögum seinna voru öll glugga-
tjöldin horfin