Lesbók Morgunblaðsins - 24.11.1957, Síða 11
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
623
miðrúmið. Schopka sneri við.
Á meðan höfðu tveir undirfor-
ingjar reynt að loka aftari lúgu
miðrúmsins, eftir að þeir höfðu
dregið verkamennina inn fyrir.
Þeim heppnaðist þetta ekki alger-
lega. Lúgan var að nokkru leyti
opin, vegna þess að þrýstilofts-
slanga, sem var undin með stálvír,
lá niður um turninn, miðrúmið og
inn í vélarúmið. Meðan mennirnir
reyndu af öllum lífs og sálar kröft-
um að þrýsta lúgunni aftur, leitaði
Schopka æðislega að einhverju
verkfæri, til þess að höggva sund-
ur slönguna með. Að lokum fann
hann stóran skrúflykil og hjó hana
í sundur með honum. Loksins. En
ennþá streymdi sjórinn niður úr
turninum. Þeir gátu ekki náð
slöngunni úr efri lokunni. Einn
dró þá lampakapal gegnum hand-
fangið á lokunni og allir mennirn-
ir þrír hengu í henni og reyndu
að toga lokuna þétta. Þetta heppn-
aðist ekki alveg. En til allrar ham-
ingju var vatnsþrýstingurinn ekki
mikill, því U-52 lá aðeins á 11 m.
dýpi.
Undirforingjarnir tveir reyndu
þá að lyfta bátnum með hjálp
þrýstiloftsins en þessar tilraunir
voru til einskis, þar sem köfunar-
tankarnir voru tómir og lokaðir.
Þar sem blandan af sjó og olíu
náði nú mönnunum upp undir
hendur, reyndu þeir að hreinsa
klefann með aðaldælunni. Þessi til-
raun heppnaðist að nokkru leyti.
Sjórinn, sem rann inn í miðrúmið
var nú aðeins rétt fyrir ofan gólf-
plöturnar. Það var mikil blessun
að rafmagnsljósin heldu áfram að
loga. Við birtu þeirra gátu þeir séð
að átta menn voru lokaðir inni í
miðrúminu, fjórir undirforingjar,
tveir sjómenn og tveir verkamenn.
Báturinn hallaðist 20 gráður á
stjórnborða.
Skyndilega fundu þeir sterka
lykt, og fengu hósta. Lyktin
kom frá kalcium-hylkjunum, sem
voru notuð til þess að hreinsa
loftið. Þau lágu nú í sjó. Mikil
hætta var á að þeir köfnuðu, —
verkamennirnir hrópuðu upp yfir
sig af hræðslu. Mennirnir flýttu
sér að ná í hylkin og koma þeim
fyrir, þar sem vatn gat ekki náð
þeim og mátti það ekki seinna
vera. Ennþá hélt vatnið áfram að
streyma inn í miðrúmið á óteljandi
stöðum. Op voru í kringum raf-
magnsvírana og talpípurnar. Tal-
pípunum var lokað og troðið í önn-
ur op eftir því, sem hægt var. Ein-
hverjum kom þá það snjallræði í
hug að hleypa inn þéttilofti, til
þess að hamla á móti innstreym-
inu. Þetta hafði góð áhrif á ástand-
ið og í nokkurn tíma var allt ró-
legt.
Hinn alvarlega særði vélamaður
lá á gólfinu og stundi. Þessi óham-
ingjusami maður hafði kastast við
sprenginguna alla leið úr rafvéla-
rúmi gegnum olíuvélarúm, um 13
m vegalengd. Hafði hann hlotið við
það mikil innvortis meiðsl.
Smám saman misstu vélstjórinn
og verkamennirnir kjarkinn. Hinir
veltu fyrir sér hvað bezt mundi
að gera. Fyrst vildu þeir láta vita
að þeir væru enn á lífi og byrjuðu
því að „morsa“ á skipsskrokkinn
með skrúflykli: „Átta menn eru á
lífi. Miðrúmið er að fyllast. Hve-
nær verður okkur bjargað?"
Löng bið
Þannig leið og beið fram eftir
öllum degi, og hver stundin var
lengi að líða. Kl. 14 drápust raf-
ljósin. Þá var gripið til neyðar-
lampa og logaði á honum sex
stundir. Eftir það voru þeir í
myrkri. Heyrðu þeir gefin ýms
neðansjávarmerki en gátu ekki
lesið úr þeim vegna taugaæsings.