Lesbók Morgunblaðsins - 08.12.1957, Qupperneq 14

LESRriK MORGUNBI Af : INS
•58
an liðlangan daginn 1 ausandi rigningu.
Þegar eg var kominn langleiðis, ók
tvíhjóla kerra fram hjá mér. Við það
lifnaði yfir klárnum og hann fór að
brokka á eftir. Rétt þar sem brautin
lá niður að póstafgreiðslunni, beið frú
Schreiderling holdvot eftir kerrunni.
Eg ætlaði að fara aðra leið, því að
mér kom þetta ekkert við, en þá byrj-
aði hún að æpa. Eg sneri þegar aftur
og sá þá hvar frúin lá á hnjánum í
íorinni á götunni og hallaðist upp að
kerrunni. Hún linti ekki á hljóðum
Og svo fell hún kylliflöt niður í for
ina, er mig bar þar að.
Aftur i kerrunni sat Hinn, fyrtr
ferðarmikill, með höndina á hemiu-
skaftinu, og regnið draup úr yfirskeggi
hans. Hann var steindauður. Eg hygg
að hann hafi ekki þolað hnykkina á
kerrunni, eins hjartveikur og hann var.
Ökumaður sagði: „Þessi herra dó á
leiðinni skammt frá Solon. Þess vegna
batt eg hann fastan með reipi, svo að
hann skyldi ekki detta út úr kerrunni,
og nú er hann kominn hingað til Simla.
Vill ekki herrann gefa mér skilding.
Þessi“ — og hann benti á Hinn —
„átti að borga mér eina rúpíu".
Hinn sat þarna með glott á vörum,
eins og hann hefði gaman að heim-
komunni, en frú Schreiderling lá
snöktandi í forinni. Það voru engir
aðrir við þarna, og regnið streymdi
úr loftinu. Fyrst var nú að reyna að
koma frú Schreiderling heim, og næst
var að reyna að koma í veg fyrir að
hún yrði bendluð við þetta mál. öku-
maður fékk fimm rúpíur til þess að
ná í handkerru handa frúnni. Síðan
skyldi hann tilkynna póstmanni um
Hinn, og póstmaður yrði svo að ráða
fram úr hvað gera skyldi.
Eg bar frú Schreiderling í húsaskjól
og þar biðum við í þrjá stundarfjórð-
unga eftir handkerrunni. Hinn var lát-
inn eiga sig úti í rigningunni. Frú
Schreiderling grét ekki, en það eitt
hefði þó getað hjálpað henni. Hún
byrjaði að hljóða aftur og svo fór hún
að biðja fyrir sál Hins. Hún hefði átt
að biðja fyrir sál sinni líka, en það
gerði hún ekki. Svo reyndi eg að
hreinsa mestu forina af kjólnum henn-
ar. Að lokum kom handkerran og þá
kom eg frúnni á stað, svona hér um
bil með valdi. Þetta var allt saman
óhugnanlegt, en verst var þó er hand-
kerran varð að fara alveg meðfram
tvíhjólakerrunni og hún sá við skrið-
Gre/ð/ kemur
LEWIS MILLER er nú sölustjóri hjá
stóru fyrirtæki, en áður var hann sölu-
maður og ferðaðist þá um allt New
York-ríki í gömlum Fordbíl, og safnaði
vörupöntunum hjá bændum og búaliði.
Kvöld nokkurt, var hann á heimleið
með 700 dollara í vasanum, og er hann
kom á móts við Ossjning, stóð þar
tötralegur maður við veginn og gaf
honum merki um, að hann vildi gjarna
að sér yrði kippt upp í bílinn. Miller
staðnæmdist þegar og hleypti honum
inn. Tóku þeir svo tal með sér og
komst Miller þá að raun um að þessi
maður var nýsloppinn úr Sing Sing
fangelsinu, en þar hafði hann afplánað
dóm íyrir rán. I sama bili mundi Mill-
er eftir 700 dollurunum, sem hann var
með, og varð heldur en ekki skelkaður.
En honum varð ekki ráðafátt, því að
hann er snjallráður maður. Hann
„steig bensínið i botn“ og gamli Ford-
skrjóðurinn fór í loftköstum. Hann fór
með 100 km hraða að minnstá kosti.
ljósið magra og gula höndina, sem
hvíldi á hemluskaftinu.
Hún komst heim í þann mund er
allir voru að fara á dans í „Peterhoff".
eins og það hét þá. Læknir var sóttur
og hann komst að þeirri niðurstöðu,
að hún hefði dottið af baki, og hann
sagð. að eg hefði bjargað henni og ætti
heiður skilið fyrir það.
Hún dó ekki. Þeim er ekki fisjað
saman þeim konum, sem menn á borð
við Schreiderling velja sér. Þær lifa
og verða ljótar.
Hún sagði aldrei frá því hvernig
fundum hennar og Hins hafði borið
saman í þetta eina sinn eftir að hún
giftist. Og þegar hún fór að hressast,
gaf hún það aldrei í skyn á neinn hátt
að við hefðum hizt hjá póstafgreiðsl-
unni. Ef til vill mundi hún ekki eftir
því.
Hún helt áfram að ríða upp og nið
ur Mall í þessari ónýtu hnakkaskjátu
og það var alltaf eins og hún ætti
von á að hitta einhvern. Tveimur
árum seinna fór hún heim til Eng-
lands og dó, eg held í Bournemouth.
I hvert skipti sem Schreiderling
gerðist ölvaður í klúbbnum fór hann
að tala um „elsku konuna sína sálugu"
Hann var alltaf einlægur og hreinskil-
inn hann Schreideriing.
greiða mót
Miller hugsaði sem svo: Hér hlýtur
einhver lögregluþjónn að vera til eftir-
lits, hann tekur mig fyrir of hraðan
akstur og fer með mig á næstu lög-
reglustöð, og þá er mér borgið.
Alveg rétt — allt í einu kom lög-
regluþjónn á bifhjóli og stöðvaði bíl-
inn. Hann dró upp vasabók í leður-
bandi, skrifaði í hana númerið á bíln-
um og nafn og heimilisfang Millers, og
sagði honum svo, að hann yrði að koma
fyrir rétt daginn eftir. Miller bað hann
að taka sig heldur fastan strax, en við
það var ekki komandi. Ferðafélagi
hans hafði komið út úr bílnum og
stóð þegjandi þar hjá þeim. Hann hafði
látið hattinn siga niður fyrir augu.
Það var ekki um annað að gera fyrir
Miller en halda áfram. Segir nú ekkert
af ferðum þeirra fyr en þeir voru
komnir inn í skuggalegu götu í Bronx.
Þá kallaði félagi hans: „Hér ætla eg að
fara út!“
Nú nér á eg þá að verða af með þessa
700 dollara, hugsaði Miller, en stöðvaði
samt bílinn.
Félagi hans rétti fram höndina, og
helt ekki á marghleypu.
„Þakka þér fyrir!“ sagði hann. „Þú
hefir verið mér mjög góður, en því
miður get eg ekki borgað þér með
öðru en þessu!“
Hann rétti Miller vasabók f svörtu
skinnbandi. Það var vasabókin sem
lögregluþjónninn hafði skrifað í nafn
hans og ávirðingu.

FALSANIR
FRÆGUR enskur sérfræðingur, Her-
bert Cescinsky, helt þvi einu sinni
fram, að 80% af þeim fornmunum, sem
seldir eru i Englandi, sé falsanir. Opin-
berlega er viðurkennt að þetta muni
vera rétt um erlenda fornmuni, sem
seldir eru þar.
Dr Vilhelm Bode lýsti fölsunum á
íkemmtilegri hátt. Hann sagði að það
væri kunnugt, að Rembrandt hefði mál-
700 málverk um ævina, en þar af væri
10.000 i Ameríku. — (Bennett Cerí).