Lesbók Morgunblaðsins - 08.12.1957, Page 16

660
LESBÓK MORGUNBLAÐSIMi
BRIDGE
* 10 1
¥ 7 2
♦ 8 7 6 4 3 2
4> A D 5
A A 7
¥ A G 10
8 5
♦ G
* K 10 8
7 4
♦ KDG98652
¥ 9 4
♦ A K
♦ 9
Báðir i hættu, en N—S eiga 30. A
gaf og sagnir voru þessar:
A S V N
1 h. 3 sp. 4 h. pass
pass 4 sp. pass pass
pass
V sló út H K, en A drap hann rr
és og sló út T G. Þetta þótti S grun-
samleg spilamennska. Sennilega hafði
A ekki nema þennan eina tígul, en
tvö tromp með ásnum, og ætlar S að
slá út trompi, drepa það og koma með
hjarta, svo V geti fengið slag á drottn-
ingu og slegið út tígli, sem A getur
svo trompað.
Þetta var rétt athugað hjá S, en
ráðið sem hann valdi til þess að af-
stýra þessu, var ekki heppilegt. Hann
sló út laufi og hætti L D í borði til
þess að geta fleygt af sér hjarta í L Á.
En nú var A með L K, og þess vegna
tapaði S tveimur slögum.
S átti að slá út laufi, en hann átti
að taka slaginn á ás og slá svo út laufi
aftur og fleygja í það hjarta. Með því
móti hefir hann rofið samspil austurs
og vesturs og hlýtur að vinna.
ÓFÖGUR HLJÓÐ
Þegar orgel kom fyrst í Stokkseyrar-
kirkju (1876) varð mönnum tíðrætt um
þessa nýung og fannst misjafnt um.
Eftir messuna voru nokkrir karlar að
JÖKULSÁRGLJÚFRIN. Einhver allra hrikalegustu en jafnframt fegurstu gljúfur
hér á landi hefir Jökulsá á Fjöllum gert. Má sjá svip af þeim hér á myndinni, er
hún er tekin skammt fyrir neðan Dettifoss um miðja nótt í sumar. Jökulsá sýn-
ist eins og ofurlítill lækur þarna á milli himinhárra bjarganna. En þarna er hún
hyldjúp og fellur fram með beljandi iðukasti. (Ljósm. Ól. K. Magnússon)
krunka saman um það, hvernig þeir
kynnu við orgelið og hverju það væri
líkt. Þá sagði Snæbjörn gamli á Ás-
gautsstöðum, sem var einn í hópnum:
„Mér heyrist það nú eins og murraði
oní hálfdauðum griðung, — eða hvað
sýnist ykkur?“ (G. J.: Þjóðsögur)
GÍSLI JÓNSSON
hét bóndi, sem bjó á Hamri 1 Kolla-
firði. Vandaðri mann en hann var, er
ekki auðvelt að finna. Einu sinni voru
dætur hans að tala um, að leiðinlegt
væri að geta ekki skemmt sér neitt
um jólin. Þá segir Gísli: „Verið þið
ekki að fá ykkur til um það, telpur
mínar, friður og eindrægni á heimil-
unum er fyrir öllum skemmtunum"
(Guðbjörg í Broddanesi)
ÁRNASTEINN
Skammt fyrir neðan Olnboga (í Vest
-manneyum) lá til skamms tíma sæ-
barinn blágrýtissteinn utan við veginn
upp fyrir Hraun. Steinn þessi hafði
veriö um 300 pund að þyngd, og var
þangað kominn með þeim hætti, að
maður sem hét Árni og bjó í Norður-
garði fyrir alllöngu, bar hann uppeftir
neðan úr Skipasandi. Einhverju sinni
þegar Árni kom af sjó, var honum sag(
að kona hans hefði látizt meðan hann
var í róðrinum. Þegar honum var sögð
þessi sorgarfregn, var hann að skorða
skip sitt með steininum, og var með
hann í fanginu. Varð honum svo mikið
um fregnina, að hann þaut þegar af
stað heimleiðis, en hann gætti þess ekki
fyrr en uppi undir Olnboga að hann
var með steininn í fanginu. Árni hafði
verið heljarmenni að burðum. Var
steinninn síðan við hann 'ienndur.
(Sagnir úr Vestmanneyum)
EGGERT 1 HERGILSEY
tók móður mína nýfædda til fósturs.
Var hún mjög elsk að honum og látin
fylgja honum út og inn, þegar máttui
hans og ræna fór að þverra sakir van
heilsu. Hann andaðist þegar hún var
12 vetra. Það var 1819. Það eitt kvaðst
móðir mín hafa heyrt fóstru sinni og
Eggert bera á milli, að hún réð til að
lás væri settur fyrir skreiðarhjalla
hans, því að drjúgum væri úr þeim
tekið, þegar landmenn lentu við eyna.
„Þeir einir taka frá okkur sem þurfa"
svaraði Eggert og lét ekki læsa hjöll-
unum. (Matth. Jochumsson)