Lesbók Morgunblaðsins - 19.01.1958, Side 12

28
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
mann sinn. „Og hvað getur krossinn
merkt annað en dauða? Krossar eru
settir á grafir".
Hinir tveir aurarnir komu í leitirnar
fyrir kvöldið — annar merktur greini-
legum ferhyrningi, en hinn hring.
Peningurinn með ferhyrningnum
fannst í sjálfsala í kaffihúsi. Veitinga-
maðurinn velti honum lengi fyrir sér,
en kom honum svo af sér á gamla
piparmey. „Það er ekki vert að eiga
neitt í hættu“, sagði hann við sjálf-
an sig.
Þegar piparmærin sá merkið á pen-
ingnum, rak hún upp háan skræk og
fleygði honum af hendi út í göturæsið,
eins og hann væri baneitraður. Næsta
morgun fann Svertingi peninginn og
bar hann á sér allan daginn og dreymdi
stóra dagdrauma um framtíðina. En
þegar leið að kvöldi, varð hann logandi
hræddur og losaði sig við peninginn.
Starfsmaður hjá Búnaðarfélaginu
rakst á peninginn með hringnum í
stórri peningahrúgu, sem hann var að
telja. Hann varð mjög glaður og stakk
honum í vasa sinn. Daginn eftir varð
hann þess var, sér til mikillar skelfing-
ar, að hann hafði óvart fargað pen-
ingnum.
„Eg ætlaði mér þó að geyma hann“,
sagði hann, „hvað sem á eftir hefði
komið“.
Peningurinn hafði lent hjá ávaxta-
sala. Hann horfði lengi á hann. „Ef til
vill færirðu mér stóra vinninginn“
sagði hann. Svo fór hann með pening-
inn til konu sinnar.
„Hentu honum undir eins“, sagði
hún. „Honum fylgir ógæfa“.
Ávaxtasalinn yppti öxlum og þeytti
svo peningnum út á götu. Þar náði lítili
tötradúði í hann.
Þeir, sem komust yfir merktu pen-
ingana, fengu alls konar heilræði hjá
kunningjum sínum.
„Blessaður geymdu hann vel“, sögðu
sumir. „Það getur verið að þú fáir
ókeypis ferð umhverfis hnöttinn".
„Losaðu þig við hann undir. eins“
sögðu aðrir. „Þetta getur vel verið sa
peningur, sem dauðinn fylgir. Það
getur vel verið að merkin tákni ann-
að en menn halda, og ferhyrningur-
inn tákni dauðann".
„Nei, nei“, sögðu þá enn aðrir. „Haltu
fast við hann. Hann getur fært þér
auðæfi — hundrað þúsund dollara!“
Mikið var og bollálagt um hvað
merkin mundu þýða.
„Það er nú jafn augljóst mál og tveir
og tveir eru fjórir", sagði einn, „að
hringurinn táknar hnöttinn — það er
ferðalagið“.
„Nei, nei, krossinn táknar ferðalagið.
„Cross the sea“, skiljið þið það ekki
Það er hnittið. Hringurinn merkir syo
peningana — hann er kringlóttur eins
og þeir“.
„En hvað merkir þá ferhyrningur-
inn?“
„Gröfina. Hann er ferhyrndur eins
og líkkista. Hann er tákn dauðans.
Það er auðskilið.“
„Þetta er vitleysa. Krossinn merkir
dauðann, það segja allir“.
„Eg mundi geyma peninginn og
bíða eftir því hvað kæmi út á hina
tvo. Og væri eg þá óheppinn, mundi
eg fleygja honum“, sagði einn maðui
og þóttist afar slunginn.
„Það fæst ekkert að vita um verð-
launin, fyrr en allir þrír peningarnir
eru komnir fram“, var honum svarað.
„Hann borgar ekki fyr“.
Þeir töluðu alltaf um „hann“, þenn-
an ókunna mann, sem stofnað hafði
til happdrættisins, og vissi þó enginn
hvort það mundi vera karl eða kona
„Hann hlýtur að vera ríkur, úr því
að hann býður fram svo mikið fé“,
sögðu sumir.
„Og vitlaus, að hóta því að drepa
þriðja manninn", sögðu þá aðrir.
„Hann hlýtur að vera mikill mann-
þekkjari, hver svo sem hann er. Hann
hefir gert þetta til þess að sjá hvort
meira má sín, ágirnd mannanna, eða
óttinn við dauðann".
„Haldið þið að hann muni borga?“
„Það kemur nú í ljós seinna".
%
— O —
Á sjötta degi var orðin svo mikil
æsing í bænum, að nærri stappaði fuli-
kominni geðveiklun. Enginn gat hugs-
að né talað um annað, en þetta undar-
lega uppátæki.
Það hafði spurzt að sendisveinn i
matvælabúð hafði peninginn með fer
hyrningnum, því að hann hafði verið
að gorta af því, að sér væri svo sem
alveg sama hvort hann hreppti pen
inga eða dauðann. Hann sýndi mörgum
peninginn og var með stórar ráðagerð-
ir út af því ef hann skyldi fá hundrað
þúsund dollara. En daginn áður en
úrskurðurinn skyldi upp kveðinn, varð
piltur hræddur. Hann laumaðist þá
til blindrar betlikonu, sem sat i krók
milli tveggja búða, og laumaði pen-
ingnum í samskotabauk hennar.
Það hafði einnig vitnast hver var
með peninginn með hringmerkinu. Það
var ungur umsjónarmaður við gos-
drykkjasjálfsala. Hann hafði fundið
peninginn í sjálfsalanum, og var afar
hrifinn.
„Skinner hreppti peninginn með
hringnum", sagði hver öðrum og vissu
ekki hvort þeir ætti að gleðjast eða
hryggjast. „Eg vona að drengurinn
hreppi langferðina".
Að lokum varð það og kunnugt,
hver hafði peninginn með krossinum.
„Carlton — veslingurinn", sögðu menn
í lægri tónunum. „Það væri happ fyrir
hann að deya“.
Carlton brosti kuldalega. „Eg vona
að þetta tákn á peningnum boði það.
sem allir segja að það boði“, sagði hann
við vin sinn.
Að lokum rann upp hinn langþráði
dagur. Fjöldi fólks safnaðist samar
fyrir utan skrifstofu blaðsins, til þess
að geta horft á, er eigendur pening-
anná afhentu þá Maverty ritstjóra og
segðu honum nafn sitt og heimilisfang,
svo hægt væri að birta það í blaðinu.
Haverty kom sjálfur út á götu til þess
að taka á móti þeim.
Þá um kvöldið flutti blaðið svo
myndir af eigendum peninganna
ásamt nafni þeirra og heimilisfangi, og
eins ártali hvers penings. Borgarbúar
gleyptu þetta með augunum .... og
stóðu á öndinni af eftirvæntingu.
— O —
Að morgni 22. marz sat blinda bein-
ingakonan í krók sínum og var að
hugsa um lætin daginn áður, þegar
margir menn höfðu komið þangað og
dregið hana með sér til blaðsins.
„Lofið mér að vera í friði!“ hafði
hún æpt. „Eg óska einskis fremur en
fá að draga fram lífið, án þess að
svelta, og hafa eitthvert afdrep að sofa
í. Hvers vegna látið þið svona. Lofið
mér að vera kyrri hérna í króknum
mínum“.
Þá höfðu þeir sagt henni eitthvað
um merktan pening, sem fundizt hafði
1 samskotabauk hennar, um mikil auð-
æfi og mikla hættu, sem yfir henni
vofði. Hún varð þeirri stund fegnust er
hún komst aftur í krókinn sinn.
Nú sat hún þarna á sínum gamla
stað, róleg og ánægð og raulaði fyrir
munni sér. Þá varð hún þess vör, að
einhverju var kastað í kjöltu hennar.
Hún þreifaði eftir því og fann að þetta