Lesbók Morgunblaðsins - 08.11.1959, Page 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
513
f
|
f
TT7
Hænsin sitja
á prikum
inni í
stofunni.
um kunningsskapinn við fólkið í
þorpinu?
o----O----o
Morguninn eftir var sólskin. Við
okkur blasti þorpið og breiddi úr
sér hátt 1 hlíð, eins og það væri þar
í sólbaði.
Tilsýndar virðist það reglulega
byggt, en svo er ekki. Húsin eru
þar í þyrpingum. Og þótt þorpið
sé eitt sveitarfélag með sérstakri
sveitarstjórn, þá hefir hver húsa-
þyrping sitt eigið nafn, komið
lengst framan úr öldum, sína eigin
stjórn, sinn eigin bæarlæk og sinn
eigin almenningsofn.
Húsin eru flest svipuð. Þau eru
grafin inn í fjallshlíðina og úr
steini að neðan. Þar hefst fólkið
við og hefir þar allt kvikfé sitt hjá
sér. Ofan við húsin eru stórar
hlöður úr timbri, með timburþaki
og steinar lagðir ofan á. Óvíða get-
ur að líta rétthyrnd hús. Það er
gömul trú að kölski hafist við í 90
gráðu hornum.
Fyrst í stað voru þorpsbúar hissa
á komu okkar, og þeim fannst það
nokkuð nærgöngult af okkur að
vera komin til þess að kynnast
sér. Við vorum ekki betri en sum-
arleyfis-flækingar, sem stundum
komu þarna og hendu dár að fólk-
inu.
.. Engri andúð áttum við þó að
mæta. En fólkið hundsaði okkur
og sneiddi hjá okkur. Nú var eg
einmitt sendur þangað til þess að
kynnast því. Hvernig átti eg að
fara að því?
Við Lyla gengum margsinnis um
snjóugar götur þorpsins. En á vetr-
um eru íbúarnir ekkert úti við,
nema þegar þeir moka kvosir milli
húsanna, þegar skeflt hefir að
þeim. Við gerðum okkur að skyldu
að brosa blíðlega framan í hvern
sem við mættum, en það þurfti
kjark til þess, því að augnaráðið
sem okkur var sent, var bæði kalt
og tortryggnislegt.
Þegar leið á veturinn varð þó
nokkur breyting á, og það var óef-
að þeim Lylu og drengnum að
þakka. Þorpsbúar sannfærðust um,
að sá maður sem hafði með sér
konu og ungbarn, mundi varla
hafa neitt illt í hug. Og svo kom
það fyrir að þeir brostu við okkur.
Þeir forðuðust okkur ekki, og ein-
staka maður fekkst jafnvel til þess
að tala um veðrið.
Konurnar í Saint Véran sjóða
þvott sinn inni og bera í hann
sápu, en fara síðan með hann út að
læknum, klappa hann þar og skola,
hvernig sem veður er. Og svo var
það einn dag að Lyla gaf sig á tal
við konu, sem var að skola þvott
í ísköldum læknum. Þá var ísinn
brotinn.
Dagarnir lengdust. Það fór að
sjá í dökkva díla í fannþöktum
hlíðunum. Og þá kom fólkið á stjá
til þess að viðra sig, og til þess að
aðhafast eitthvað. Einn daginn
horfðum við til dæmis á tvo menn,
sem voru að fletta lerkirenglu með
stórviðarsög. Þeir höfðu hana á
trönum og annar stóð uppi en hinn
niðri. Þeir voru að efna í þakrenn-
ur á kirkjuna. Þegar þeir höfðu
flett renglunni, gerðu þeir gróp í
báða búta að endilöngu, og þar
með voru rennurnar komnar.