Lesbók Morgunblaðsins - 08.11.1959, Síða 10

514
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Eg skemmti mér oft við að horfa
á járnsmið þorpsins. Hann hét
Claude Jouve, og hann smíðaði allt
sem smíða þurfti, nagla og skeifur
og gerði við ýmislegt. Alltaf var
hann með stóra skinnsvuntu, sem
náði frá hálsi niður á hné. Stund-
um steig hann fótskör smiðjubelgs-
ins af ákafa, og þá blossaði eldur-
inn upp þangað til honum þótti
smíðajárnið hæfilega heitt.
Hann var talsvert nýungagjarn.
Hann hafði heyrt talað um að vot-
heysgryfjur væri mesta þarfaþing.
Og svo bjó hann til fyrstu votheys-
gryfjuna í þorpinu. Það var ekki
nema ofurlítil hola niður í jörð-
ina, en upp úr henni fekk hann
vothey, sem var betra til fóðurs
heldur en þurrkað hey. Þá tóku
aðrir þetta eftir, og nú hafa sumir
jafnvel fengið ríkisstyrk til þess að
gera votheysturna.
Claude var það mikið áhugamál,
að þorpsbúar sameinuðu landskika
sína, svo hægt væri að koma þar
við dráttarvélum við plægingu og
heyskap. Málið var tekið fyrir á
sérstökum fundi. Claude benti á,
að Antine Marrou hefði fengið sér
sláttuvél með hreyfli og getað not-
að hana með góðum árangri á
stærstu túnblettum sínum. Hann
barðist með hnúum og hnefum fyr-
ir máli sínu. En karlarnir voru
hræddir um að þeir mundu missa
bletti sína, ef öllu væri steypt sam-
an, og atkvæðagreiðslan fór svo,
að 16 studdu Claude, en 39 voru
á móti.
Einn morgun er við Lyla vorum
á rölti þarna, kynntumst við kall-
ara þorpsins. Hann var hvítur fyr-
ir hærum, og á brjóstinu bar hann
stóra bumbu, sem hekk í leðuról
um öxlina. Hann staðnæmdist hjá
vatnsbólinu og tók að berja bumb-
una í ákafa. Þá opnuðust dyr alls
staðar og út streymdi fólk og
þyrptist um hann.
„Það er skipan sveitarstjórnar-
innar, að frá hverju húsi sé sendur
verkfær karlmaður til þess að gera
við vatnsleiðsluna. Þeir eiga að
leggja á stað klukkan átta í fyrra-
málið“.
Vatnsveitan kemur ofan úr há-
fjallinu og er um 8 km löng. Hún
er kölluð Stóriskurður, en er í
rauninni ekki annað en lítill læk-
ur, sem flytur neyzluvatn og
áveituvatn til þorpsins. Eg fór með
þeim daginn eftir til þess að horfa
á þessa alda gömlu þegnskyldu-
vinnu — að hreinsa grjót og aur
upp úr læknum. Þessi lækur er
lífæð þorpsins, ef hann bregst, þá
er úti um þorpið.
o----O-----o
Lyla fór nú daglega til þorpsins
og ók drengnum í vagni. Nú viku
konurnar ekki úr vegi fyrir henni.
Þær komu til að skoða barnið og
tala um það, eins og allra kvenna
er siður.
Gömul kona, sem hét Fine, seldi
ýmiskonar smávarning. Lyla kom
oft inn til hennar og keypti af
henni bönd og tvinna. Og gamla
konan var svo hrifin af drengnum,
að hún gaf honum sykurmola í
hvert skifti.
Lyla komst einnig í kynni við
aðra konu, sem hét Sibille-Jouve.
Hún átti engin börn sjálf, en hún
hafði gaman að tala um börn.
„Sum þeirra þrífast bezt á eggj-
um“, sagði hún. „Ætli hann vilji
ekki egg?“
Lyla hefir sjálfsagt tekið þessu
fegins hendi, því að eftir það fór
hún mörgum sinnum til konunnar
og fekk egg hjá henni handa
drengnum. En þegar hún ætlaði að
borga, var ekki við það komandi.
„Nei, maður selur ekki litlum
börnum egg“ sagði konan.
o----O-----o
Einu styni um vorið mætti eg
manni á götu og sá að hann var
með nýtízku heyrnartæki. Mér
þótti þetta svo einkennilegt, að eg
gaf mig á tal við hann. Hann hét
Baptiste Brunet. Og áður en við
skildum bauð hann mér að koma
heim til sín og drekka hjá sér
kaffi, næst þegar eg væri á ferð í
þorpshverfi hans. Þetta var stór-
sigur!
Nokkrum dögum seinna barði eg
að dyrum hjá honum. Hurðin var
í tvennu lagi og stóð annar helm-
ingurinn upp á gátt. Þar sá inn í
göng og við endann á þeim var
stigi og þar hekk gömul klukka.
Fólkið vildi ekki hafa hana inni í
stofu, því að það sagði að uppguf-
an af skepnunum mundi eyðileggja
hana.
Bóndi kom fram brosandi og
viðmótsþýður og bauð mér inn í
stofu, þar sem voru hvítkalkaðir
veggir. Niður úr digrum bita í loft-
inu hekk 30 kerta rafmagnspera.
Gluggi var fram að hlaðinu og
undir öðrum vegg voru tvö rúm,
annað fyrir hjónin, hitt fyrir börn-
in. Þunglamalegt borð stóð undir
glugganum. Á lítilli frítt standandi
eldavél stóð kaffikannan.
Frú Brunet kom á móti mér og
heilsaði glaðlega.
Eg var í þann veginn að setjast,
er mér heyrðist svín rymja þar
inni. Jean Baptiste hló þegar hann
sá hvað mér brá.
„Já, svínið er þarna í stíu sinni“,
mælti hann og benti út í horn. Svo
sagði hann mér frá því að hver
bóndi í þorpinu keypti sér grís á
vorin og setti í stíu, venjulega fyr-
ir aftan rúmið sitt. Þarna eru svo
grísarnir aldir þangað til þeir eru
orðnir að stórum svínum. Þá er
þeim slátrað.
„Komdu nú og skoðaðu skepn-
urnar mínar“, sagði Jean Baptiste.
Og svo fór hann með mig lengra
inn í stofuna. Þar stóðu þá sex kýr
jórtrandi við stall. Hitinn af þeim
er nægur til þes» aJS hlýtt aé í $itá-