Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1959, Page 10

642
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
og Van Trump klifu fyrstir fjallið
árið 1870 fengust Indíánarnir ekki
til að fylgja þeim hærra en upp að
snjó.
í suðurhlíðum fjallsins er dalur,
sem Paradísardalur nefnist. Hann
hét á máli indíána Saghalie Illahe,
sem þýðir „land friðarins“. Þar var
griðland fyrir alla og engin vopn
borin.
Ein þjóðsaga Indíána er um
mann, sem var alveg blindaður af
auragræðgi. Hafði hann fengið
vitrun um, að á tindi Tacoma
mundi hann finna gnægð skelja,
sem voru eins konar peningar
þeirra.
Kleif hann tindinn og fann þar
þrjá stóra steina. Líktist einn
þeirra verndarguði hans. Hann
velti steininum og eftir mikinn
gröft fann hann mikið magn skelja.
Auragræðgin var svo mikil, að hon
um nægði ekki að taka minna en
allar skeljarnar, sem hefðu gert
hann ríkastan allra, og í æðinu
gleymdi hann að skilja eftir fórn
til guðanna.
Skyndilega tók fjallið að nötra,
voldugar eldsúlur risu til himins
og vatnsflaumar beljuðu niður hlíð
arnar. Ofsahræddur kastaði hann
frá sér öllum skeljunum og vissi
svo ekki meir af sér.
Löngu seinna vaknaði hann, og
var þá staddur langt frá tindinum,
umkringdur blómum og fuglasöng.
Þekkti hann, að hann var staddur
í Saghalie Illahe, landi friðarins.
Var hann nú orðinn gamall maður
með hvítt hár niður á herðar. Hann
hélt rakleiðis til tjalds síns, og fann
þar konu sína, sem einnig var orðin
gömul og gráhærð.
Fóru þau nú til heimkynna
sinna, þar sem þau bjuggu síðan
við miklar virðingar, enda voru
allir sammála um, að hjarta öld-
ungsins hefði bráðnað og vizka
hans vaxið á undursamlegasta hátt
Suðurhlíðar Rainers
með skriðjökli og
Gibraltar-klettinum.
í ævintýrinu á fjalliMh. Varð hann
svo einn frægasti seiðmagnari
sinna tíma.
!!!
Laugardagsmorgun 21. júlí 1951
fórum við nokkrir félagar úr Se-
attle Mountaineers af stað frá
Seattle, og héldum sem leið liggur
suður þjóðveg 99, um Puyallup,
Eatonville, Elbe, og linntum varla
ferðinni fyrr en í Paradísardalnum
í suðurhlíðum Rainiers. Bílferðin
hafði tekið á fjórða tíma, og vorum
við nú staddir 1 5557 feta hæð.
Lengra varð ekki komizt á bíL
Þarna hlóðum við á okkur pjönk-
um okkar, og héldum svo af stað
upp eftir þægilegum troðningi,
sem hlykkjaðist um angandi blóma
brekkur. Fyrst var allmikið af
barrtrjám á stangh, en brátt vorum
við komnir upp fyrir skóginn. Varð
þá gróðurinn líkur því, sem al-
gengt er á íslenzkum heicíum.
Leiðin lá upp eftir hrygg, sem
teygði sig upp á milli tveggja skrið
jökla, Nisqually og Paradísar jökl-
anna. Ekki þurftum við að klífa
neinn bratta þennan daginn, en
áttum* þó alllanga leið fyrir hönd-
um.
Veðrið var eins gott og frekast
varð á kosið, glaðasólskin og blíða.
Við hvíldum oft, dáðumst að vax-
andi útsýni og nutum þess að fara
hægt yfir. Tatoosh fjöllin lækkuðu
óðum að baki okkar, og brátt vor-
um við komnir upp fyrir hæstu
tinda þeirra.
í 10 þúsund feta hæð komum við
að myndarlegu húsi hlöðnu úr
grjóti, og vorum þá komnir þangað
sem ferðinni var heitið þann dag-
inn. Sæluhús þetta heitir Camp
Muir og stendur neðst á klettarana,
sem Cowlitz Cleaver nefnist. Það
er hólfað nokkuð sundur og nokkr-
ar kojur í hverju herbergi. Ekki
vorum við bílfélagarnir þeir einu,
sem þarna voru á ferð. Margir smá-
hópar voru á leiðinni upp, og mun
alls hafa verið þarna um 30 manns.
Flestir byrjuðu á því að velja sér
koju og hófu svo matargerð, en
aðrir kusu þó að hreiðra um sig
utan dyra. Enn var hlýtt og stillt
veður, og ekki amalegt að sitja
þarna í kvöldsólinni, spjalla saman
og dást að hinu fagra útsýni. Sól
var ekki af lofti þegar við skriðum
í pokana, enda átti að ræsa okkur
snemma.
! ! !
Um tvöleytið var kallað, að við
fengjum hálftíma til að klæða okk-
ur, snæða og verða ferðbúin. Það
var fyrirfram búið að skipa okkur
niðux í þriggja manna sveitir, sem