Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1959, Qupperneq 12

644
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
tæplega 2000 feta ávöl og jökli hul-
in hábunga fjallsins. Enginn veru-
legur bratti, aðeins þæfings gangur,
sprungur fáar og allar lokaðar að
mestu. Hæðin var nokkuð farin að
segja til sín, sem vænta mátti, en
þó ekki til ama.
Um ellefuleytið vorum við komn
ir á gígbarminn og htum yfir þetta
heljargímald, hálffullt af snjó.
Barmarnir voru auðir að mestu og
mun hærri að vestanverðu. —
Heitir það Columbia Crest, og mun
nafngefandi hafa álitið, að þarna
væri hæsti tindur landsins. Greini-
lega mátti sjá, að hiti er enn í gíg-
barminum, og myndast víða all-
stórir íshellar.
Við gengum eftir Columbia
Crest og norðurfyrir gíginn, þar
sem við fundum gott skjól innan í
gígbarminum. Fólk dreif þarna að
úr öllum áttum og varð brátt margt
um manninn. Stór hópur hafði kom
ið að norðaustan upp Emmons
skriðjökulinn, sem er. vinsælasta
gönguleiðin á fjalhð. Annar hópur
kom upp fjalhð að suðvestan, svo-
kallaða Kautz-leið. Alls munu hafa
verið þarna um 80 manns, af báð-
um kynjum og frá 15 til 50 ára
aldri.
Sem vænta mátti skyggði hita-
móða mikið á útsýni yfir láglendið,
og hefði ekki veitt af infrarauðum
filmum til að ná sæmilegum út-
sýnismyndum. Hæstu fjölhn stóðu
þó upp úr mistrinu og mátti greina
fjöll norður í Kanada, í rúmlega
300 kílómetra fjarlægð. Af helztu
fjallajöfrunum, sem þarna blöstu
við, má nefna Mt. Baker og Glacier
Peak í norðri, Olympsfjölhn og Mt.
St. Helens í vestri og Mt. Adams,
Mt. Hood og Mt. Jefferson í suðri.
Við dvöldumst þarna á tindinum
1 rúman klukkutíma, tókum mynd-
ir (þrátt fyrir móðuna), snæddum
og sleiktum sólskinið. í þessari hæð
er sólin miklu sterkari en niðri á
láglendi og því bezt að gæta sín.
Sumir smurðu sig í sólolíu en aðrir
lulluðu hvítri sólmálningu á þá
staði andlitsins, sem verst urðu úti.
Þrátt fyrir allar mínar varúðarráð-
stafanir og sólbruna fyrir, flagnaði
ég samt á enni og nefi eftir þessa
fjallgöngu.
Ekki dugði að eyða of löngum
tíma þarna uppi, að minnsta kosti
fyrir Gíbraltarfólkið, því að búast
mátti við grjóthruni úr klettunum
þegar á daginn hði. Héldum við nú
þvert yfir gíginn og sömu leið niður
fjallið. Við notuðum áfram kaðla
á leiðinni niður, því allur er varinn
góður og verra að varast sprung-
urnar á niðurleið. Ferðin gekk í
alla staði greiðlega og okkur mið-
aði vel niður brekkurnar. Snjórimn
var nú orðinn mátulega meir og
mjúkur undir fótinn.
Við bílfélagarnir urðum sam-
ferða niður fjalhð, en höfðum
dreifst í ýmsar „þrenningar“ á leið-
inni upp. Nokkrum sinnum var áð,
en lengsta áningin var að sjálf-
sögðu við Camp Muir. Þar var
hinni eiginlegu fjallgöngu lokið.
Bílferðin til Seattle er varla í frá-
sögur færandi.
Ekki fundum við neinar Indíána-
skeljar á tindi Tahoma eða Rainiers
fjalls, en fjallgangan var þó á allan
hátt meir en verð erfiðisins, sem á
sig var lagt.
María RÖgnvaldsdóttir
frd Réttarholti:
í dag er hláka
1 dag er hláka! Hýrnar yfir sveit,
það hlýnar loft, og snjórinn burtu
hverfur,
og hrossin eignast góðan griðareit,
ei geigvænn kvíði hart að fuglum
sverfur.
Hve allar skepnur elska góða tíð!
Hve Islendingum verður Iétt um hjarta
er batnar veður, eftir hregg og hríð.
Hve haf og grundir spegla ljósið bjarta.
Skrifað í vísnabók
Eitt augnablik! Hve það er örlitil stund
en á þó svo mikið að segja.
Jafnt sælustu gleði og sorgdýpstu und
lét svipstundin fæðast og deyja.
Einatt lyftir andinn sér
út um víðan geiminn.
Eg á förum alveg er
enn að skoða heiminn.