Lesbók Morgunblaðsins - 28.08.1960, Page 6

410
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Messufallsástæður síra íggerts í Vogsósum
SÉHA Eggert Sigfússon (1840—1908),
sem síðast var prestur að Vogsósum
1 Selvogi, var sérkennilegur gáfumaður
og ekki við alþýðuskap. Lítið yndi
hafði hann af því að messa og bar þá
oft ýmsu einkennilegu við sér til af-
sökunar, þegar messufall varð. Hér fer
á eftir skýrsia hans um messuföll yfir
eins árs tímabil, sem hann sendi próf-
asti.
Nýjársdagur .......
2. sunnud. eft. þrett.
7 vikna fasta......
2. sunnud. í föstu ..
3. sunnud. í föstu ..
Miðfasta ..........
5. sunnud. í föstu ..
Pálmasunnud........
Skírdagur..........
Föstud. langi .....
1. sunnud. eftir páska
2. sunnud. eftir páska
3. sunnud. eftir páska
5. sunnud. eftir páska
Uppstigningard.....
6. sunnud. eftir páska
Illviðri daginn
áður.
Frost, kuldi.
Slagveður.
Slagveður.
Organisti fjarv.
Illveður.
Organisti fjarv.
Frost, kuldi.
Einungis 5 menn
komu .
Illveður.
Organisti fjarv.
Organisti fjarv.
Mikil rigning.
Organisti fjarv.
Organisti fjarv.
Prestur lasinn af
gigt.
Trinitatis .........
1. sunnud. eftir Tr.
2. sunnud. eftir Tr.
3. sunnud. eftir Tr.
4. sunnud. eftir Tr.
5. sunnud. eftir Tr.
6. sunnud. eftir Tr.
7. sunnud. eftir Tr.
9. sunnud. eftir Tr.
10. sunnud. eftir Tr.
11. sunnud. eftir Tr.
12. sunnud. eftir Tr.
14. sunnud. eftir Tr.
15. sunnud. eftir Tr.
16. sunnud. eftir Tr.
17. sunnud. eftir Tr.
18. sunnud. eftir Tr.
20. sunnud. eftir Tr.
22. sunnud. eftir Tr.
23. sunnud. eftir Tr.
24. sunnud. eftir Tr.
1. sunnud. 1 jólaföstu
Mikið illveður
daginn áður.
Enginn kom.
Enginn kom.
Prestur á héraðs
fundi.
Prestur ókom-
inn þaðan.
Einungis 5 komu.
Organisti fjarv.
Organisti fjarv.
Stórrigning dag-
inn áður.
Einungis 4 komu.
Forsöngvari
kvaðst þreyttur.
Ýmsir fjarv.
Nokkur rigning.
Allmikil rigning.
Enginn kom.
Riðið á fjall.
Enginn kom.
Mikil rigning.
Margir fjarv.
Einungis 2 komu
Mjög mikið rok.
Nokkur rigning.
Prestur gleymdi
gleraugum.
kaupunum og veifa skýrslum, vott-
orðum, eyðublöðum, tollverndar-
löggjöf, vöruskiptasamningum,
kvótaákvörðunum, innflutnings-
bannsfyrirmælum og haftaákvæð-
um. „Verndunin' felst blátt áfram
í því, að ef fólk gimist ekki varn-
inginn, þá kaupir það hann ekki.
Svo einfalt er það.
Af þessu getuir við lært, að fyrr
á dögum byggðu Norðurlönd frjáls-
lyndir og framtakssamir menn.
Þeir höfðu verzlunarvit og voru
framúrskarandi sjómenn. Mikils-
verðast af öllu var þó, að þeir voru
gæddir raunsæi og veruleikaskyni.
Það er greinilegt; að þeir miðuðu
verzlunarhætti sína við innflutn-
inginn. Hann var lokatakmark alls
kaupskapar. Þá var ekki verið að
styrkja útflutninginn, uppbætur
eða annar stuðningur þekktist ekki.
Það tíðkaðist he>dur ekki, að rík-
ið, stjórnin, alþingi eða höfðingjar
væru að skipta sér af því, hvað
fólk keypti fyrir eigin peninga eða
kaupeyri. Þar á ég við það verð-
mæti, sem láta verður af hendi fyr-
ir þann varning, er maður girnist.
★ ~ 'k — ★
Þetta eru þá hin norrænu ráð,
sem íslenzku fomsögurnar geta
lagt Norðurlandaráðinu. Þessi ráð
fela í sér boðskap frelsisins, fram-
taksseminnar og raunsæisins.
Heiður sé íslandi!
\
Viggo Starcke.
2. sunnud, í jólaföstu Enginn kom.
3. sunnud. í jólaföstu Slæm færð.
2. í jólum........... Presti illt í auga.
Sunnud. m. jóla og Mikið norðan-
nýjárs...............rok, enda prest-
ur fullur.
Önnur messuföll voru t.d. þessi: UU-
arþurrkun. — Fjallseðill ritaður. —
Messufall eftir samkomulagi. — Messu
fall Þorsteini að kenna. — Flestir karl-
menn í veri. — Einungis organisti kom.
Sögn um Sæmund fróða og Sólarljóð.
Þegar Sæmundur fróði lá banaleg-
una, og mönnum virtist hann andafiur,
hreyfðust á honum þrír fingur hægri
handar, sem vildu þeir taka um eitt-
hvað. Lengi voru menn í efa um, hvað
slíkt hefði að þýða; loksins voru ýmsir
hlutir bornir að fingrunum, en þeir
héldu áfram að hreyfast, þangað til
þeim var fenginn penni, þá beygði sig
einn fingurinn utan um hann; síðan var
réttur pappír hinum fingrunum, og
beygði sig annar fingurinn að honum.
Þá var sjálfsagt að skorða blekbyttu
við hinn þriðja. Eftir það skrifuðu
fingurnir Sólarljóð, og þegar þeim var
lokið, slepptu þeir ritfærunum og urðu
máttvana og hreyfðust aldrei siðan.
Páll galdramaður.
Páll hét galdramaður nokkur, sem
bjó í koti nokkru hjá Stóruborg í Húna-
vatnssýslu, og lagðist kot þetta í eyði
eftir hans dag. Páll drap konu sína
með göldrum, þannig að hann risti
henni helrúnir á ostsneið og drap
smjeri yfir og gaf henni svo að snæða.
En þetta komst upp um hann, og var
hann dæmdur til að verða brenndur,
en það henti aldrei hina fróðari galdra-
menn. Hann var brenndur á Nesbjörg-
um, en þegar kannað var í öskunni,
var hjartað óbrunnið. Var það þá rifið
sundur með járnkrókum, og hrukku
þá svartar pöddur út úr því. Síðan
brann hjartað.