Lesbók Morgunblaðsins - 02.10.1960, Blaðsíða 4

480
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ofsinn mundi hafa rifið það út úr
höndunum á okkur, lamið það nið-
ur og kaffært í snjó. Og skyldum
við þá ekki hafa farið sómu leið-
ina?
Skaflarnir voru svo harðir að
þeir heldu sauðfénu, en í þeim
voru umbrot fyrir hestana. En nú
þurftum við ekki að láta hestana
ryðja braut. Það mátti fara með
þá á eftir og krækja fyrir verstu
skaflana, eða fara yfir þá þar sem
þeir voru lægstir. Gekk nú allt
að óskum og varð mér hugléttara,
því að nú vonaðist eg eftir að kom-
ast með féð lifandi af fjallinu.
Um kvöldið vorum við komnir
á móts við Löðmund. Þar eru slétt-
ur með gisnu grasi o? tjörnum.
Þarna stóðum við yfir fénu fram
í myrkur, en því líkaði ekki grasið
og var mjög óspakt op vildi rása.
Er það og einkenni a sauðfé, ef
það verður mjög soltið. að það
unir verst í haga fyrst í stað. Þegar
myrkur var komið rákum við það
svo inn í Landmannahelli, en fór-
um síðan með hesta okkar í gangna
mannakofa, sem þar var. í kofanum
áttu Landmenn geymda nokkra
heysekki. Eg rpðist á þann stærsta,
en þann átti Oddur bóndi í Lun-
ansholti. Þarna fengu hestamir
ilmandi töðu og urðu heldur fegn-
ir. Við gátum kveikt liós í kofan-
um og hitað okkur kaffi, og fannst
nú sem við værum komnir í ný-
an heim, þar sem allt lék í lyndi.
Sváfum við svo vel og áhyggju-
laust um nóttina.
Mesta hættan liðin hjá
Snemma morguns löpðum við á
stað og gekk ferðalag'ð ágætlega
í fyrstu. En svo kom þíðviðri og
þá heldu fannirnar fénu ekki leng-
ur. Gerðist það nú ragt að leggja
út á þær, svo við urðum nú enn
að láta hestana brjóta því braut.
Þegar við komum vestur í Sölva-
hraun, fór snjór að verða minni
og greiðfærara að því leyti, og er
vestur fyrir Rangárbotna kom,
var þar sama sem enginn snjór.
Stórhríðin hafði ekki nað lengra
en í Sölvahraun.
Nú var haldið suð'jr slétturnar
meðfram Ytri-Rangá, en þá var
farið að halla degi. Þó náðum við
í Stóra Árbug áður en dimmt var
orðið. Þar er góður hagi og þar
ætluðum við að hafa féð um nótt-
ina. Það tók þegar vel til matar
síns og dreifði úr sér, en við stóð-
um yfir því fram í mvrkur. Var
þá komin mikil rigning af austri.
Við fórum þá niður að Merkihvoli,
sem er þar stuttan spöl fyrir
sunnan og tjölduðum þar og heft-
um hestana. Síðan drógum við
okkur í tjöldin, tókum til nestis
okkar og vorum kátir því að nú
heldum við að öllum brautum væri
lokið. En er við vorum að enda
við máltíðina, heyrðum við jarm í
fé og nokkrar kindur rákust á
tjaldstögin okkar. Við hlupum út,
bví að við þóttumst vit.a, að þarna
væri fé okkar komið en gátum
ekkert séð, því að .nvrkrið var
glórulaust og úrhellis rigning. Var
því ekki um annað að gera en bíða
morguns.
Daginn eftir var austan stór-
viðri og rigning engu minni en
kvöldið áður. Við fórum að leita
að fénu. Engin einasta kind var
í góða haganum, þar sem við höfð-
um skilið við þær kvöldið áður, en
nokkur hópur var hjá hestunum.
Þá sáum við, að við höfðum gert
ærið glappaskot, að skiiia hestana
ekki eftir hjá fénu. Það var orðið
svo vant því að elta þá, að það
hefir farið úr haganum til þess að
leita að þeim.
Við smöluðum öllum kindum,
sem við sáum, og rákum svo hóp-
inn til réttar á' Galtalæk. Þar
drógum við úr þær kindur, sem
við áttum ekki, og kom þá í ljós,
að okkur vantaði 12 kindur og þar
á meðal tvær forustukindur, sem
við höfðum treyst á.
Eg bað nú pilta mina að sitja
yfir fénu í haga, en fekk sjálfur
léðan óþreyttan hest og fór að
leita, og leitaði allan daginn, en
fann enga kind. Þetta var slæmur
dagur, og hann dundi a okkur ein-
mitt þegar við vorum nýsloppnir
úr tvísýnunni á fjallinu og komn-
ir til mannabyggða og öllu átti að
vera óhætt.
— ★ —
Héðan af get eg farjð fljótt yfir
sögu. Eg skrapp að Lunansholti til
þess að friðmælast við Odd út af
heyráninu og var það auðsótt mál.
Skaftártungumaðurinn skildi við
okkur á Galtalæk, en við heldum
áfram ferð okkar og fengum versta
hrakningsveður. Féð rakst illa, því
að nú vantaði forystukindurnar.
Þó komumst við til Reykjavíkur
án þess að tapa fleiri kindum. En
þessar 12 töpuðust þó ekki alveg.
Það var réttað á Rangárvöllum
daginn eftir að við fórum þaðan
og þar komu þær og voru seldar
á uppboði gegn greiðslu út í hönd.
Eg fekk andvirði þeirra með góð-
um skilum og affallalaust.
Heim komum við á 15 degi frá
því við lögðum á stað. Engin óhöpp
höfðu komið fyrir, hvorki á mönn-
um né skepnum, og var það talið
furðulegt, eins og við höíðum kom-
izt í hann krappan.
Mig minnir að þetta hafi verið
seinasti sláturfjárrekstur um Land-
mannaleið, því að uop úr þessu
hófst sauðfjártaka í Vík í Mýr-
dal.
Einn af ferðafélögum mínum er
enn á lífi. Það er Kristján Páls-
son í Skaftárdal.
Á. Ó. skráði.