Lesbók Morgunblaðsins - 18.06.1961, Blaðsíða 12

352
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Þorbjörg Árnadóttir
Fegurð náttúrunnar
EF MENN ganga á vit náttúrunnar al auðmjúkum hug og feg-
urðarþrá, opnar hún þeim töfraheima sína smáa og stóra. Og
það eru ekki aðeins hverfular stundarsýnir, er þá birtast, heldur
mótast myndirn'ar óafmáanlega í sál og sinni og geymast ævi-
langt. Höfundur segir um þessar myndir: „Undanfarin tvö ár
hefi eg verið veik og legið í sjúkrahúsum mánuðum saman og
alla sólardagana s. 1. sumar. Á andvökustundum fór eg þá að
hugsa um hið fagra, sem eg hafði séð úti í náttúrUnni. Og þá
komu meðal annars fram þessar þrjár myndir. Vera má að ein-
hver, sem fjötraður er inni vegna veikinda eða annars, geti haft
gaman af að hugleiða þetta“. — Myndirnar eru úr Borgarfirði.
Paradísarlækurinn
E F Þ Ú gengur eftir gamla póst-
veginum, gegnum kjarrið og nið-
ur að ánni, sérðu lítinn skógarstíg
beygja til hægri, skammt fyrir
neðan fossinn. Vel getur verið að
þú farir fram hjá án þess að taka
eftir honum, því að trjágreinarn-
ar teygja sig yfir hann og hylja
hann næstum alveg. En ef þú ert
svo heppinn að finna hann og
þræðir hann áfram spölkorn, þá
kemur þú að undurfögru, skeifu-
löguðu klettagili, sem einhver
hefir gefið nafnið Paradís.
Stígurinn rennir sér niður gilið
og þegar þangað er komið sérðu
blásóleyarnar breiða út krónurn-
ar innan um grænt laufið, og smá-
ekki að jurtir hafa lækningamátt
og safi þeirra er heilsugjafi. Vís-
indin eru farin að gefa þekkingu
frumstæðra þjóða á þessu meiri
gaum en áðuf. Og nú er leitað
lækningajurta um allan heim.
Er þá ekki kóminn tími til þess
að hér á íslandi sé gefin út grasa-
lækningabók, sem byggir ein-
göngu á lækningamætti íslenzkra
jurta?
Á. Ó.
vaxið birkikjarrið angar á móti
þér í brekkunum.
Innst í skeifunni er lítil tjörn
og þegar þú horfir niður í hana
er vatnið svo tært að þú sérð
steinana á botninum og á grunn-
inu við bakkann brúnleita þang-
slæðu, þunna eins og hýalín. Og
á bakkanum er hávaxið gras og
gley-mér-ey og gular sóleyar. En
þó er það merkilegasta eftir.
Á háum klettastalli, fyrir ofan
tjörnina, stendur blómstrandi
reynitré. Það er eins og það vaxi
þarna upp úr berum klettinum,
því að enginn jarðvegur sést í
kring um það. Eg dáðist að því
hvað tréð var beinvaxið og fag-
urt og furðaði mig á hvaðan það
fengi næringu og hvert ræturnar
mundu teygja sig. Og eg hugsaði
um litla frjóið, sem hefir búið um
sig þarna í klettaskorunni og
vaxið og orðið að fögru tré og
vitnar um undramátt lífsins og
skapara síns.
Dálítill lækur rennur úr tjörn-
inni niður gilið og alla leið niður
í á. Hann er tær eins og tjörnin
og eg nefndi hann Paradísarlæk-
inn.
Eg klifraði upp úr gilinu og eft-
ir stígnum, sem liggur að ánni.
En fyrir neðan brekkuna sveigði
eg niður að læknum og lagðist á
bakkann og jós í mig tæru vatn-
inu með lófanum. Eg fór úr skón-
um og sokkunum og baðaði
þreytta fæturna.
Og nú sá eg steinana, sem stóðu
upp úr læknum, hér og þar.
Aldrei hefi eg séð slíka steina.
Þeir voru ekki gráir af vindi og
sól eða svartir af regni og vatni,
eins og í öðrum lækjum. Nei,
þeir voru grænir af mosa. Og í
sumum þeirra sá eg lítil, hvít
blóm eins og jólastjörnur í flau-
elsmjúkum mosanum. En niður
undir ósnum, á dálítilli hellu,
glóði lágvaxin hófsóley og blómstr-
in tvö lýstu eins og augu í grænni
mosasænginni.
Og eg undraðist og sá að allt,
sem kemur frá Paradís er þrungið
lífi, svo að jafnvel steinarnir
grænka og glitra af blómskrúði.
Mosi
Þreytt af sífelldu vélaskrölti og
margs konar hávaða lagði eg leið
mína út úr bjjfginni. Hálfan dag-
inn ók eg í hópvagni eftir ryk-
ugum þjóðveginum, þangað til
við komum að skálanum í hraun-
inu og þar fór eg út.
Eg labbaði í hægðum mínum í
áttina niður að ánni. Bílarnir óku
fram hjá með ofsahraða og
skvettu rykinu framan í mig. Eg
var sárfegin, þegar eg gat beygt
út af akveginum og inn á gamla
póstveginn. Fyrst gekk eg fram
hjá tveimur, snotrum sumarkof-
um og áfram gegnum hraunið og
ýfir gróðursléttuna. Við hana
miðja var stór áburðarhaugur og
súrheysþefurinn angaði á móti
mér.
Handan við sléttuna tók við
hraun og kjarr og sums staðar
gráar mosaþembur. Eg fleygði
mér niður á eina mosabreiðuna
og teygði úr mér og eg fann yl-