Lesbók Morgunblaðsins - 18.06.1961, Blaðsíða 16
358
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
BRIDGE
4 K D 4 3
4 742
4 Á G 8 6
* D5
4 Á 10 7 5
V D10 6
4 97
4 KG93
A G 8 2
V ÁK8
4 KD105
4 Á72
V G 9 5 3
4 43 2
4 108 6 4
S sagði 3 grönd. Út kom hjarta, A
drap með drottningu og S gaf. Þetta
var heillaráð, því að annars hefði V
getað komizt inn á HG og spilað
laufi. A sló út hjarta aftur og það
var drepið. Nú kom spaði undir
drottninguna, og A gaf slaginn. Nú
tók S slag á TK og sló út spaða und-
ir kónginn, og þá drap A. Hann sló
svo út hjarta og það var drepið. Nú
var tekinn slagur á SG og síðan
tigulslagirnir þannig að borðið var
inni. Þá kom seinasti spaðinn og þann
slag fær A, en nú verður hann að
spila laufi og S fær tvo slagi í þeim
lit. —
Garðrækt í Skagafirði.
Á öndverðri 19. öld var svo mikil
garðrækt í Skagafirði, að svo mátti
heita að kálgarður væri á hverjum
bæ. Höfðu garðyrkjuritlingar þeir, er
út voru gefnir snemma á öldinni,
komið þessu garðyrkjuuppþoti til
leiðar, einkum sá er Stefán amtmað-
ur Thorarensen gaf út í Kaupmanna-
höfn 1816. Mestur garðyrkjumaður
hér var Pétur prófastur á Víðvöllum,
enda hafði hann oft fengið mikla
uppskeru. Brátt fór samt að bera á
því, bæði hjá honum og öðrum sem
mikið stunduðu garðrækt, að vinnu-
fólki þótti garðamaturinn ólystugur,
LITLIR BYGGINGAMEISTARAR. — Það er erfitt að fást við stóra steina og
brimsorfin björg, enda þótt áhugi og vilji sé nógur. — Myndin er tekin suður
í Tjarnargarðinum, undir hinum volduga skjólgarði sem þar er.
(Ljósmynd: Markús)
einkum gulrófukálið, sem haft var
bæði í súpur og grauta. Má og vera
að sums staðar hafi verið hugsað
heldur mikið um búdrýgindin, og
þess vegna hafi komist óorð á kálið.
En hvað sem því leið, þá fór svo,
að garðræktin eyðilagðist hér hjá
flestum um 1830 og kom ekki upp
aftur til mun fyr en eftir 1850.
(Ólafur Sigurðsson, Ási)
Þessa vísu
orkti Konráð Gíslason prófessor:
Þegar loks vér föllum frá
og förum úr ljósi þvísa,
íslendingar allir þá
yfir oss munu físa,
og enn fremur upp á krít
utan borgargarða,
hlaða oss úr hundaskít
helgan minnisvarða.
Beizk Ironia yfir aðf t
við þeirra mestu menn, s^gxr Bene-
dikt Gröndal um vísuna.
Fyrir 200 árum
Menn ferðast næstum hvergi á
landinu minna en í Gullbringu- og
Kjósarsýslu. Varla nokkur maður
ferðast út fyrir sýslumörkin, og
margir gamlir menn hafa aldrei farið
svo langt. Helzta ferðalagið er til
kirkju, sem getur verið nálægt einn-
ar mílu leið. Á sumrin ríða allir til
kirkju, enda þótt um stutta leið sé
að ræða. í kirkjuferðum er algengt,
að karl og kona tvímenna. Karlmað-
urinn situr að framan og stýrir hest-
inum, en konan situr kvenveg að
baki honum, venjulega í vinstri hlið.
Einkennilegt er, að þessi siður kvað
vera algengur á Englandi. (Ferðabók
Eggerts og Bjama)
Nykur fældur
Þorsteinn Illugason, fæddur um
1760, dáinn 1854, sagði mér frá því,
þegar eg var bam, að á Böggvesstöð-
um í Svarfaðardal, þar sem hann ólst
upp, hefði verið nykur í Pollalæk
þar skammt frá. Tók þá heimilis-
fólkið sig til heilan dag og bar jafnt
og þétt eld í lækinn til að fæla nyk-
urinn burtu, enda varð ekki vart við
hann síðan, og ekki er hann þar nú.
(Séra Jón Norðtaann)