Lesbók Morgunblaðsins - 25.02.1962, Blaðsíða 4

I Hollywood fylgjast
þœr ekki með fízkusmi
w
riKIÐ hefur borið við, og
margt af því heimssögulegt,
slðan fundum okkar bar saman hér í
blaðinu. Mitt hlutverk er þó ekki að
ræða svo alvarleg málefni, heldur segja
frá og útskýra bjartari hlið mannlífsins.
Einhver umvöndunarsál gæti spurt: „Hví
aettum við að brjóta heilann um pjatt
Og önnur þvíumiík áhugamál?" Svarið
er cinfalt: Hversvegna ætti fólk ekki að
klæðast sér til ánægju með áhuga og
hugkvæmni, úr þvi klæðaburður er orð-
..Zgs*
inn óhjákvæmileg-
ur í lífi siðmennt-
aðra manna? Eða,
ef mér leyfist að
vitna í gamlan
heimspeking: „Það
sem verðskuldar
að vera gert, verð-
skuldar einnig að
vera vel gert“.
Nútímakonan er
hyggin og hefur
Wím lært að draga fram
hið bezta í útliti
sínu með sem mest
'glum árangri og
fminnstri fyrirhöfn.
Hún sóar ekki tíma
sinum í endalausar
mótanir né ástæðu-
lausa snyrtingu.
Sjálfsnostur er ekki
lengur í tízku.
Hún veit, að til
þess að vera vel
klædd, er nauð-
synlegast af öllu
að þekkja sjálfa
sig, kosti sína og
galla, og framar
öllu öðru: Hvaða
kvengerð hún til-
veit ósjálfrátt hvað hæfir
henrú. Sumum komir er þessi eðlishvöt
meðfædd, en aðrar verða að þroska hana
með sér. Hún vísai frá sér með köldu
blóði öJlu því, 3em ekki sýnir hana í
beztu ljósi, jafnvel þótt það sé nýtt frá
Paxís Og dásamlega „chic“. Hún apar
aldrei eftir öðrum konum, því að hún
veit ve! að litir og efni, sem gera hreint
kraftaverk á dökkhærðri, geta orðið sem
koss dauðans fyrir ljóshærða konu.
Eí þér verða mistök á í klæðavali,
skaltu losa þig við flíkina þegar í stað,
hvað mikið sem hún kostaði, og sætta
þig við það sem holla lexíu. Snjall verð-
bréfakaupmaður hér í borginni sagði
mér einu sinni, að lykillinn að ávöxtun
penir.ga væri að vita, hvenær rétt væri
að tapa!
K
klæddar. Ég skal nefna ti dæmis, að
ég heí séð Ginger Jiogers í matsöluveit-
ingahúsi ( sem andstæðu næturklúbba,
þar sem skrautleg föt geta gengið)
skreytta eins og sirkushest, með fjaðra-
skrauti, blúndum og leggingum. Þótt auð
séð væri, að hún hafði haft óskaplega
mikið fyrir að fá tilætluð áhrif fram, var
árar.gurinn allt annað en til fyrirmynd-
ar, fra sjónarmiði tízkufrúnna.
Öunur leikkona, sem ofklæðir sig, er
Joan Crawford. Hún gengur enn í skóm
með öklaböndum — þeir hurfu af sjón-
atsviðinu fyrir 18 árum — dröktum með
axlapúðum, sem miima á fimmta áratug-
inn, eitt sinn sá ég hana skömmu eftir
hádegi í þessum dröktum með risastóran
hatt, sem ef til vill hefði átt við í garð-
veizlu í Buckingham Palace, en sannar-
lega ekki á sólarlausum degi á Madison
Avenue!
4Ð vísu eru þessar tvær konur
orðnar gamlar í hettunni í
kvikmyndaheiminum, þótt þær séu að-

sem enn eru um
tvítugt. En ég
er hrædd um, að
þeir verði að
sleppa íyrir
aldurssakir, eða
réttara sagt
vegna aldurs-
skorts, því að
allir, sem hafa
athugað tízku-
heiminn, era
sammála um, að
konum undir þrí
tugu takist sjald
an að öðlast
verulega glæsi-
legt útlit, og oft
ast nær er það
að finna hjá kon
um yfir fertugt.
En nú er ég komin útfyrir efnið. Það
sem ég vildi leggja áherzlu á, er að nú,
þegar nöfn tízkukónganna, t. d. Balen-
ciaga, Dior og Balmain eru orðin kunn
T1
r
Son/a skrifar: TÍZKAN í NEW YORK
!
SONJA Benjamínsdóttir hef-
ur nú heitið blaðinu að skrifa
fyrir það tízkufréttir öðru
hverju frá New York. Hún er
lesendum Morgunblaðsins að
góðu kunn fyrir skemmtilegar
tízkugreinar, er hún ritaði í
blaðið á árunum 1938—1945.
Skrifaði hún fyrst tízku-
fréttir frá London, síðan frá
París og loks frá New York.
Sonja Benjamínsdóttir er
dóttir Ólafs heitins Benja-
mínssonar, stórkaupmanns,
sem einnig var um skeið
framkvæmdastjóri Eimskipa-
félags íslands, og konu hans
frú Maríu Emelíu Wendel. náms og stundaði nám,
en síðan í Englandi og Frakk
landi. Lagöi hún aðallega
stund á teikningu. Undanfar-
in ár hefur hún verið búsett
í New York og stundað þar
listastörf. Hefur hún og feng
ið góða dóma. Málar hún að-
allega andlitsmyndir.
Sonja er gift Alberto Zorr-
illa, sem er heimsfrægur ar-
gentískur íþróttamaður, er
var sigurvegari á Olympíu-
leikjunum 1928 í 400 metra
sundi, frjálsri aðferð.
Blaðið fagnar því aið
Sonja byrjar nú á ný að
skrifa tízkufréttir og væntir
þcss að þær muni enn sem
fyrst fyrr verða lesendum þess til
Hún fór kornung utan til í Danmörku og Þýzkalandi, fróðleiks og ánægju.
laðandi Og vel að sér í sinni grein, en
nýrristjörnurnar, t. d. Marilyn Monroe
og Kirn Novak hafa heldur ekki minnstu
tilfinningu fyrir klæðum. Svo eru auð-
vitað komnir nýir árgangar af stjörnum,
öllum almenningi hafa flestar konur
orðið fyrir áhrifum af glæsibún-
aði, sc-m þær hafði ekki dreymt um áður,
ogþvíöðlazt miklu betri skilning á eðli
og íilgangi tízkunnar.
AÐUR liðu tvö-þrjú &r uns
tízkunýjungar höfðu seytlað
niður til alls borra manna, en nú er
hafin fjöldaframleiðsla á þeim á sama
misseri. Auðvitað getur ekki verið gam-
an fyrir konu, sem hefur eytt hundruð-
um dala í kjól frá Dior eða Balenciaga,
að sjá hann svo sem fimmtíu dala eftir-
líkingu frá Macy eða Ohrbach hingað og
þangað. Sennilega er þetta ein af orsök-
um þess, að nú eru dýr og skrautofin
efni nýkomin í tízku, sum nýju brókaði-
efnin kosta allt að 75 dölum metrinn
og þéi er ómögulegt að fá 50 dala flík
úr því.
Stutt og laggott: Á vorum tímum hafa
aldrei jafnmargar konur haft aðgang að
svo miklu af góðum og ódýrum tízku-
flíkum og nú. 1(
1ÍZKAN ? New York sem stend-
ur. Alls staðar má líta
brókaði og glit, þykk. skrautofin efni.
Veitinga- og leikhúsdraktir úr flaueli og
satíni, bryddaðar minka-, safala- eða
chmchillaskinnum Chinchilla er mikið i
tízku 1 ár, en chinchillaskinn komu fram.
fyrir 3—4 árum, þegar nokkrar fram-
takssamar konur tóku að bera þau, ann-
að hvort sem jakka eða kápur (sjálfri
finnst mér þau of fyrirferðarmikil í kápu
með fullri sídd) Þróngir, síðir kvöld-
kjólar eru nýnæmi eftir hina stóru
klukkukjóla síðustu ára. Chanel-dragtir
sjást allsstaðar, annað hvort sem dag-
eða kvöldbúningur. (Sú, sem ekki veit.
hvemig Chanel-drakt lítur út, hlýtur að
Ifafa verið að villast í þoku uppi á Vatna
jökli í undanfarin tvc ár!).
Skór með oddmióar tær eru komnir
úr tízku (þeir hefðu aldrei átt að komast
í tízku) og með þwm stilettohælarnir á
götuskóm, en ennþá má sjá mjóa hæla
á samkvæmisskóm. í raun og veru tóku
hir.ar bezt klæddu konur aldrei upp
mjög háa hæla og i.ddhvassar tær til dag
legrar notkunar. Þær gerðu sér grein
fyrir að þeir koma iafnvæginu úr skorð
um. Þverskorin tá nýtur nokkurrar hylli.
fÁRGREIÐSLUR líta út fyrir
að vera einfaldar, en bera öll
merki fagmannsins Enginn, sem vill
hafa orð fyrir að fylgjast vel með tízk-
unni, getur leyft sér að ganga með snar
hrokkið „heimapermanent“-hár. Býkúpu
greiðslan er úr tízku til allrar hamingju.
Síðast en ekki sízt: allir eiga að
minnsta kosti einn kjól fyrir „twist“.
Á þeim er yfirleitt heilmikið af kögri
og ’ausum perlurn, sem líta fallega út
í dansinum.
Ég vona, að ég geti brátt sagt ykkur
einhveriar fréttir af vortízkunni, og
nokkrar athugasemdir um klæðaburð
frú Kennedy.

f;
ONA, sem veit hvað hún er að
gera, kaupir aldrei hatt sitj-
andi, það er augljós glötunarleið, því
að nún getur ekki á þann hátt fengið
yfiriit yfir mynd sína. Hún klæðist aldrei
nemu, sem hún hetur ekki séð aftan frá
og á hlið í vængjaspegli. Séð kona eyðir
venjulega meiru í skó og töskur en kjóla,
ef hún er snoturlega vaxin. En sé vöxt-
urinn vandamál, þarfnast hún ná-
kvæmrar og dýrrar athygli fagmanna.
Með dálítilli hugkvæmni og umhugs-
un geta konur nú á dögum öðlazt fágað
tízkuútlit, sem aðsins stóð örfáum til
boða fyrir tuttugu eða jafnvel tíu árum.
Hvað veldur? Að mínu áliti fyrst og
fremst tjöldaframleiðsla á eftirlíkingum
frá „Grande Couture“ tízkuhúsunum í
Paris. Aftur á móti voru allar venjuleg-
ar konur áður undir áhrifum frá leik-
búningum Hollywood og hamingjan veit
að varla er hægt að kalla stjörnurnar
(mcð örfáum undantekningum, einkum
Merle Oberon, sem er mjög fáguð í
klæðaburði) fágaðar eða glæsilega
g var þrjá sumartíma við
veiðar með Englending-
um, sumarið 1909, 1913 og
1920. Dvalartíminn var 10 vikur
hvort árið 1909 og 1913. Vorum
við þá við Grímsá í Borgarfirði.
Englendingarnir höfðu aðsetur í
húsi veiðimanna, sem þar er. Við
sem vorum aðstoðarmenn þeirra
dvöldum í tjaldi. Sumarið 1920 var
ég einn með Englendingunum við
Sogið, og höfðum
við aðsetur við
Úlfljótsvatni. Þá
sváfu Englending-
arnir í tjaldi, en
ég í hænum. Mat
keyptum við á Úlf
ljótsvatni.
Þessir Englending-
ar voru prestur,
Majendie að nafni,
frá Wales, organisti
hans, Bruton að
nafni og biskupinn
af Aberdeen, Deane
að nafni. Presturinn
hafði tekið Grímsá
á leigu. Hann var
GUÐSMANNAGLETTUR
auðugur og hafði fengið auð sinn við
erfðir. Hann greiddi allan kostnað við
dvöl þeirra félaga hér í sumarleyfi
þeirra. Hinir tveir voru gestir prestsins.
Sumarið 1909 vorum við þrír íslend-
ingarnir sem höfðum þann starfa að
stjana við Englendingana, auk mín Sig-
urður Fjeldsted, bóndi í Ferjukoti, og
Daniel Fjeldsted, nú læknir. þá um ferm.
ingaraldur. Árið 1913 var ég einn með
þeim. Þá var fjórði Englendingurinn í
hópnum, unglingspiltur, Lewis að nafni.
Hann féll í fyrri heimsstyrjöldinni. Að-
eins presturinn og biskupinn voru við
Sogið 1920.
ALLIR voru menn þessir hinir skemmtl
legustu í daglegum háttum og prúð-
menni með afbrigðum. Þeir voru mjög
glaðlyndir, og bar þó presturinn af í
því efni.
Eftir
Sig. Heiðdal
Sigurður Fjeldsted hafði langa reynslu
í þvi að þjóna enskum laxveiðimönnum.
Hann tók það fram við mig þegar fyrsta
daginn, sem við vorum við Grímsá, að
það riði á miklu að vera stundvis og
Framhald á bls. 13.
'4 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS