Lesbók Morgunblaðsins - 06.10.1963, Blaðsíða 3

„Justino, segðu þeim að drepa mig
ekki. Segðu þeim að sýna mér misk-
unn.“
„Ég get það ekki. Liðþjálíinn vill ekki
heyra neitt meira um þig.“
„Fáðu hann til að hlusta, Justino.
Segðu honum, að ef hann hafi bara
aetlað að hræða mig þá hafi hann þeg-
ar gert það nægilega."
„Þeir eru ekki bara að reyna að
hræða þig. Þeir ætla að skjóta þig. Ég
fer ekki aftur þangað."
„Bara einu sinni enn. Vittu hvað þú
getur gert.“
„Nei, ég vil það ekki. Þeir drepa þig
hvort sem er og ef ég gæti mín ekki,
þá uppgötva þeir það, að ég er sonur
þinn og'skjóta mig líka.“
„Farðu aftur, Justino. Biddu þá að
vera miskunnsama. Biddu þá bara að
sýna mér miskunn."
Justino hrissti höfuðið: „Nei“.
„Heyrðu Justino, biddu liðþjálfann
að leyfa þér að tala við ofurstann.
Segðu ofurstanum hvað ég er gamall,
varla einnar kúlu virði. Hann hlýtur
að hafa sál, jafnvel þótt ofursti sé.
Segðu honum að miskunna mér, ef
hann vilji frelsa sál sína.“
Justino stóð upp af steinhrúgunni,
sem hann sat á og gekk yfir að hliði
fangagirðingarinnar.
„Jæja, ég skal fara aftur. En ef þeir
skjóta mig líka, hver á þá að annast
konuna mína og börnin?"
„Forsjónin, Justino. Forsjónin annast
um allt. Farðu bara og vittu hvað þú
getur gert.“
Þeir höfðu komið með hann í dögun.
Nú var kominn miður morgun og hann
var enn bundinn við girðingarstaurinn
og beið. Hann hafði ætlað sér að sofa
svolítið, til að róa sjálfan sig, en hann
gat ekki sofnað. Hann var jafnvel hvorki
svangur né þyrstur. Hann kærði sig ekki
um neitt nema að lifa, nú þegar þeir
ætluðu að drepa hann.
Hverjum hefði getað dottið í hug að
þetta gamla mál ætti eftir að koma aft-
ur til sögunnar? Þetta gamla, dauða
mál, sem hann hafði álitið gleymt og
grafið — þetta, að hann hafði orðið
að drepa Don Lupe:
Don Guadalupe Terreros, eigandi
Puerto de Diedra og vinur hans. Sem
hann, Luvencio Nava, hafði orðið að
drepa þess vegna: þ.e. fyrir það að
vera eigandi Puerto de Piedro og fyr-
ir að hafa, þrátt fyrir vináttuna, neit-
að honum um beitiland fyrir nautgripi
sína.
J. _ fyrstu gat hann sætt sig við
það. En í þurrkunum, þegar skepnurn-
ar hans dóu úr hungri, ein af annarri,
og Don Lupe neitaði honum enn sem
fyrr um grasið á enginu, þá var það
sem hann byrjaði að rífa niður girð-
inguna og reka aumingja skepnurnar
sínar á betra haglendi. Don Lupe geðj-
aðist ekki að þessu og lét gera við girð-
inguna, svo að hann, Juvencio Nava,
neyddist til að rjúfa hana aftur. Þann-
ig var girðingin reist á daginn og rifin
um nætur.
Hann og Don Lupe rifust og körp-
uðu. Loks sagði Don Lupe: „Sjáðu nú
til Juvencio, ef þú hleypir einni einustu
skepnu inn í girðinguna mína framar,
þá drep ég hana.“
Og Don Lupe drap ungan uxa. „Þetta
gerðist fyrir þrjátíu og fimm árum“
hugsaði hann með sér — „í marz, vegna.
þess að í apríl var ég uppi í fjöllunum,
á flótta undan lögunum. Kýrnar tíu,
sem ég lét dómarann fá, komu mér
ekki að neinu liði og ekki heldur veð-
setningin á liúsinu mínu, til að kaupa
mig út úr fangelsinu. Jafnvel eftir það
allt héldu þeir áfram að elta mig. Það
var þess vegna, sem ég fór að búa með
syni mínum á annarri jörð, sem ég átti;
Palo de Venado. Sonur minn óx upp
og kvæntist ígnaciu og þau eiga átta
börn.
Ég hélt að ég gæti jafnað þetta allt
með hundrað pesetum. Don Lupe lét
eftir sig ekkju og tvo litla drengi og
ekkjan lézt rétt eftir dauða -hans. Þeir
sögðu að hún þefði dáið af harmi. Svo
tóku einhverjir ættingjar börnin.
E n þorpsbúar sögðu að ég væri
lögbrjótur, sem svara ætti til saka. Þeir
sögðu þetta bara til að hræða mig, svo
að þeir gætu haldið áfram að ræna mig.
í hvert skipti sem ég kom aftur, sögðu
þeir: „Gættu nú að þér Juvencio. Það
eru einhverjir ókunnugir menn komnir
í þorpið.“
Árni G. Eyland:
Og ég lagði aftur á flótta upp í fjöll-
in, þar sem ég lifði á því, sem ég fann,
jafnvel illgresi. Þannig liðu dagar, mán
uðir og ár ... “
l
|
s
ÞINGVALLAVOR
Er vorið sigrar vetrartíð
og vermir svörð í Brattahlíð
ég heyri Drottins hjarta slá
við heiðartjörn og silungsá.
Er holtasóley heim við garð
sér helgar grýttan mel og barð
ég skynja nálægð Guðs og gjörð
er gaf oss hölkna fósturjörð,
sem gaf oss auðnu að eiga hól
fyrir austan mána og vestan sól
við undrin stóru engu lík
um Aðaldal og Breiðuvík.
Hér híður skyldan, líf og ljóð,
vort land og mál, að reynast þjóð,
með trú á gæfu og gróðurnál,
að ganga að starfi um fold og ál.
SEPTEMBER
September kominn, svo er haustið
setzt að í Brattahlíð,
bráðum fer þar um Vellina vetur
og váleg skammdegishríð,
fönnin hylur fallið Iaufið,
fer það sem verða skal,
eitt gengur þá yfir þungbúnar heiðar
og þögulan Skjaldbreiðardal.
★
Samt mun lífið leynast í moldu
þó langt sé til hjartra nátta,
það er sú vissa sem götuna greiðir
og gerir menn örlaga-sátta.
Það birtir að nýju um Bláskógaheiði,
börnin sér leika á hlaði,
sólin fer aftur sinna ferða
um Súlur og Kárastaði.
Og nú höfðu þeir komið eftir hon-
um, þegar hann bjóst sízt við því. Þeg-
ar hann hélt að allt væri löngu gleymt.
og að hann gæti lifað síðustu ævidaga
sína í friði. En nei...
Þessvegna var það erfitt fyrir hann
að gera sér slíkan dauðadaga í hugar-
lund — allt í einu, eftir öll þessi flótta-
ár, þegar hann var búinn að missa allt
sem hann átti.
Konuna sína, til dæmis. Eftir að hún
yfirgaf hann, datt honum ekki svo mik-
ið í hug sem að líta eftir henni. Hann
spurði ekki einu sinni hvert hún hefði
farið eða með Hverjum. Hann lét hana
bara fara og hélt sig fyrir utan þorpið.
Allt, sem hann átti nú eftir var lífið
og hann gat ekki látið þá taka það líka.
Þeir höfðu tekið allt annað, en þeir
gátu ekki tekið líf hans.
En þeir gátu það og myndu gera það.
Þessvegna höfðu þeir komið með hann
fi'á „Palo de Venado, til að drepa hann.
Framhald á bls. 6
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 3
28. tölublað 1963