Lesbók Morgunblaðsins - 06.10.1963, Blaðsíða 7

Sjá tindinn . . .
. . . skríða skriður, klífa
kletta . . .“ sagði Tómas í sínu
fræga kvæði. Þessi orð áttu
einkar vel við í dag, að baki
lá Jósefsdalur og framundan
VífilsfelL Við ætluðum að
að ganga á fellið, hópur
hraustra ungmenna á öllum
aldri!
Hingað til hafði ferðin geng
ið vel, bíllinn náð alla leið í
Jósefsdal og við komin a.m.k.
tuttugu metra upp í skriðuna
fyrir ofan veginn og þegar far-
in að „líta yfir“ landið með
gleði þess sem hefur sigrað
tindinn. Við blésum ekki úr nös
og lögðum ótrauð í skriðuna á
ný, gengum fimmtíu metra
upp, runnum þrjátíu metra til
baka og höfðum þá bætt við
öðrum tuttugu metrum. Áfram
var haldið, upp, upp, svolítið
niður og svo upp á ný, stundum
á tveimur fótum og stundum á
fjórum. En kemst þó hægt fari,
skriðan þrjózk og þver vildi
reka okkur niður, en við vor-
um ennþá þrjózkari og þverari
og vildum upp og þar kom að
skriðuna þraut og við náðum á
öxl Vífilsfells og gátum nú
leyft okkur að blása úr vinstri
nösinni og líta yfir landið; í
norðri Lyklafell, Grímmanns-
fell og Esja og næst okkur í
austri Sauðadalshnúkar og Blá-
kollur.
Þeim þótti gott að setjast og njóta veðurblíðunnar í G53 m hæð
Þarna blésu þeir úr báðum nösum, undjr tindi Vífilfells
En ekki dugði að dægra hér
ef hinn stolti tindur átti að
sigrast í dag og engir gerðu sér
þetta betur ljóst en strákarnir
(en það eru þeir Runólfur,
Jóhannes og Franklin sem
gegndu því samheiti), en þeir
voru þegar lagðir af stað og
höfðu ekki einu sinni fyrir því
að blása úr nös eins og við hin-
ir. Nú var líka hægt að pjakka
göngustafnum niður án þess að
missa hann hálfan niður í jörð-
ina eins og í skriðunni. Ferðin
sóttist vel upp eilítið hallandi
móbergsklappir og stalla og
brátt áðum við undir klettun-
um í efsta hluta fellsins. Ein-
hver dró upp landabréf og nú
upphófst getraun um fjalla-
nöfn, sem vel hefði sómt sér í
útvarpinu, en eftir samanburð
á landi og korti varð okkur
Ijóst að við sáum dlla leið aust-
ur að Eyjafjöllum, suður í haf
og norður á Draugahlíðar, ja
„landslag yrði lítils virði ef það
héti ekki neitt“
E n tindurinn beið og nú var
skipt liði til að leita uppgöngu
um klettaborgina og auðvitað
voru það strákarnir sem fundu
leiðina og nú var klöngrazt
meðfram klettunum og loks
upp hlykkjótta klettaskoru sem
náði upp úr klettabeltinu. Sum
ir voru kannske örlítið loft-
hræddir, en það mátti jú eng-
inn vita, en nú var greiðfær
leið að efsta tindi. En hvílík
vonbrigði, hér á hæsta tindin-
um blasti við mannvirki, stöp-
ull mikill með koparplötu á
endanum — það höfðu þá ein-
hverjir komið hér áður! Einn
af þeim bjartsýnu kom með þá
tilgátu að „þessu hefði bara
verið fleygt úr flugvél" og
auðvitað hresstumst við heldur
við það og áræddum að skoða
gripinn nánar. Á plötuna voru
grafin nöfn fjalla sem blöstu
við, svo nú þurfti ekki lengur
að þræta um hvort þetta væri
Stóri-Meitill eða Stóra-Reykja-
fell og svo frv. í vestri glamp-
aði á þök höfuðborgarinnar og
Seltjarnarnesið virtist sannar-
lega „lítið og lágt“. Sviffluga
hnitaði hringa yfir Fóelluvötn-
um og Rjúpnadalshrauni og
nokkrir oddfljúgandi fuglar
stefndu norður yfir Myrkur-
tjörn og Torfadalshrygg,
kannske þeir hafi ætlað að
heimsækja Kiljan eða þá Mos-
fellinga. Þokubakki huldi Eyja
fjallajökul að nokkru, Vest-
mannaeyjar voru eins og hálf-
gleymdur draumur úti við sjón
hring og Húsfell, fyrir ofan
Hafnarfjörð, var til að sjá eins
og smáþúfa í hraunbreiðunni.
E n sólin gekk sinn gang,
hádegið liðið og mál að yfirgefa
tindinn, enda orðið hvasst hér
uppi og útlit fyrir rigningu.
Ferðin niður gekk vel, stund-
um of vel, a. m. k. þegar ég
rann á rassinum eina þrjátíu
metra áður en fæturnir komust
aftur í eðlilega notkun. Brátt
vorum við komin aftur niður í
Jósefsdal, sum kannske svolít-
ið þreytt, en við litum stolt til
baka og horfðum til tindsins
þar sem höfuð okkar komust í
a. m. k. 656V2 metra hæð! Við
vorum glöð og reif er við geng
um yfir Ólafsskarð og kring
um Sauðafellshnúka.
Séinna þennan sama dag,
þegar við vorum setzt upp
í bílinn og ókum niður með
Sandskeiði, litum við upp til
Vífilsfells og einn unnandi fag
urra ljóða mælti stundarhátt
„. . . sjáðu tindinn, þarna fór
Úrslit ritgerðarsamkeppninnar ' •
ÍSLAND ÁRIÐ 2013
Þessari skemmtilegu rit-
keppni, sem við boðuðum í
vor, er nú lokið. Dómnefndin
hefur setið á rökstólum og val-
ið úr ritgerðum sem bárust.
Ákveðið var að skipta fyrstu
verðlaunum milli „Kúts“ og
„Tveggja skyggnra" þar sem
þær ritgerðir sýndu báðar
skemmtilegt hugmyndaflug,
hvor á sinn máta. „Kútur“
reyndist vera Jón Axel Egils-
son Hringbraut 110 og „tvær
skyggnar“ þær Ragnheiður og
Svala Karlsdætur Hrefnugötu
♦
Ragnheiður og Svala....
.... meira upp á grín.......
7 Reykjavík. Lesbók æskunnar
óskar þeim til hamingju og
þakkar beim og öllum hinum
fyrir góða þátttöku. Það var
ánægjulegt að sjá hugmynda-
flug ykkar og finna trú ykkar
á framtíðina, en þau sem ekki
hlutu verðlaun, viljum við þó
hvetja til að halda áfram að
skrifa, kannske gengur betur
næst.
Lesbók æskunnar mun birta
tvær beztu ritgerðirnar í næstu
tölublöðum.
Systurnar Ragnheiður (18
ára) og Svala (15 ára) Karls-
dætur, og þær segja:
Þetta var meira svona upp á
grín hjá okkur, eiginlega atti
pabbi okkur út í þetta.
— Einhver sérstök ástæða
fyrir þessu útliti árið 2013?
— Við höfum heyrt hjá eldra
fólkinu um breytinguna síð-
ustu 30 ár og fannst þetta því
trúlegt, en þó að nokkru í grini.
Framhald á bls. 13
Jón Axel Eiglisson .... búskap
ur undir plasthimni.......
28. tölublaS 1963
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 7