Lesbók Morgunblaðsins - 12.01.1964, Blaðsíða 15

Il íkur benda til þess, að
Edward J. Dwight verði fyrsti hör-
undsdökki maðurinn, sem faer að
taka þátt í geimferð. Hann er foringi
í bandaríska flughernum, er alinn
upp í nágrenni flugstöðvar og hefur
frá öndverðu langað til að fljúga.
Dwight höfuðsmaður, sem nú er 29
ára að aldri, fékk æskuvon sína upp-
fyllta 1955, þegar hann öðlaðist
vængjamerkið á treyjuna sína. Hann
hafði gengið í flugherinn tveim ár-
um áður, eftir að hafa útskrifazt úr
Junior College í Kansas City.
En hann lét sér ekki þetta nægja.
Hann varð þotuflugmaður og síðan
kennari í þeirri grein. Jafnframt
stundaði hann loftsiglingafræði við
háskólann í Arizona og tók B.Sc.-próf
árið 1957. Og í fyrra sendi flugiherinn
hann í tilraunaflugnám.
Snemma á þessu ári varð hann
einn af 16 flugmönnum, sem var val-
inn til sérstaks náms með það fyrir
augum að taka þátt í geimferðaáætl-
un Bandaríkjanna. Þetta var enn
einn merkisteinn á braut drengsins,
setm áður sópaði flugvélaskýlin í
sendiferðir fyrir flugmennina, í þeirri
von að fá að „skreppa á loft“ með
þeim.
Nú 6r æfingastöð hans geimferða-
flugskólinn í Mojave-eyðimörkinni í
Kalíforníu. En hann er þar þó ekki
að staðaldri. Vegna náms í líffræði
og líkamsfræði, verður hann að leita
til Texas og útreikninga og hraða-
aflfræði verður hann að læra í
Washington. Hann lærir einnig há-
lofta-siglingafræði og fær æfingar í
áttaþekkingu á miðflóttavélum og
gerviflugvélum.
Þegar þessu námi er lokið, snemma
á næsta ári, tekur Dwight höfuðs-
maður til starfa við geimferðir. Þó
er ekki víst, að það verði sem flug-
maður — því að sumir þessara
manna vinna að útreikningum eða
sem ráðunautar — en drengurinn,
sem langaði alltaf til að fljúga, vonar
það bezta. Lokatakmark sitt segir
hann vera það að stjórna hóp manna,
sem lendir á tunglinu.
Mynd I.:
Ein gerð gerviflugvéla, eins og
Dwight höfuðsmaður notar í Edwards
flugstöðinni. Hún er fest niður í
gólfið og stjórnað með elektróniskum
útbúnaði.
Mynd II.:
Dwight í æfingaflugi yfir eyðimörk-
um Kaliforníu.
Mynd III.:
Dwight ræðir við tvo félaga í stöð-
inni, þar sem æfingarnar fara fram.
Hann er minnsti rnaður, sem nokk-
urntíma hefur verið valinn til geim-
ferðaæfinga, aðeins 5’4”, og vegur
130 pund.

Vinur fanganna
Framhald af bls. 1
fangi var ég sjálf. Aldrei var ég rau»»-
ar fangi í þess orðs venjulegu merk-
ingu. Aldrei var ég innilokuð í fang-
elsi að baki rimla og læsinga. Nei,
þvert á móti var bernska mín og
æska hamingjutímar og heimili mitt
eitt hið bezta á jarðríki. Og samt
fann ég til þess, undir eins í æsku,
að ég var fangi — ekki fyllilega
hamingjusöm, friðlaus syndarinnar
fangi. Svo kom lausnarinn og frels-
aði mig . . . Fangarnir, þessi óláns-
börn samfélagsins, — áttu upp frá
því brennandi samúð mína, hluttekn-
ingu og kærleika. Ég held að það
hafi verið neisti hins guðdómlega
kærleika, sem þá tendraði hjarta
mitt til elsku — ekki til elsku á synd-
inni, heldur á syndaranum".
Og framkvæmd þess, sem hún get-
ur um í lok þessarar lýsingar hófst
mjög fljótlega eftir hugarfarsbreyting-
una. Það vildi svo til, að skráin í hurð-
inni á herbergi Matthildar bilaði. Fað-
ir hennar tilkynnti þetta yfirmanni
fangelsins, sem síðan sendi einn fang-
ann til þess að gera við skrána. Matt-
hildur sat í herberginu meðan hann gerði
við skrána. Hún fann ekki til neinna
óþæginda af því að hafa fangann í ná-
vist sinni, en hún vildi auðsýna honum
svolítinn hlýleik með því að ávarpa
hann nokkrum orðum. Maðurinn leit
upp, þegar hún talaði til hans og hún
sá í augum hans undrun, en jafnframt
einkennilega mikla mildi. Þetta var
fyrsta skiptið sem hún ávarpaði fanga.
Og að hugsa sér, hann var bara eins
og annað fólk!
Hún hafði ekki lengi talað við hann,
þegar hún gat ekki lengur stillt sig
um að segja honum frá því, sem henni
lá mest á hjarta, að hún hefði verið
fangi, en fangi syndarinnar, og að nú
væri hún frjáls, frjáls eins og örn, sem
sleppt hafði verið úr búri. Matthildur
varð svo áköf, að hún gleymdi alveg
hlekkjum fangans og fangabúningi hans.
Þegar fanginn hafði gert við skrána,
sagði hann: „Ungfrúin ætti að koma og
segja okkur frá þessu . . . okkur þarna
yfirfrá. Það er einmitt þetta, sem við
þurfum að fá að heyra“. Um leið og
þau kvöddust, lofaði hún að koma til
fanganna, já, næsta sunnudag.
Svo hóf hún máls á þessu loforði sínu
við föður sinn. Hann sagði ekkert í
fyrstu, en virti fyrir sér hið barnslega
andlit dóttur sinnar og síðan renndi
hann augum sínum um grannvöxnu, 19
ára dótturina sína. Svo sagði hann ofur
vingjarnlega, að þetta gæti hún ekki
látið ske.
„Já, en pabbi minn, ég hefi lofað
þessu“, sagði Matthildur sannfærandi
og horfði í augu föður síns. Hann átti
í nokkurri baráttu andartak, en sagði
svo:
„Fyrst þú hefir lofað því, skaltu
standa við orð þín. En varðstjórinn verð
ur að fylgja þér eftir alltaf meðan þú
ert innan veggja fangeslsins“.
Sunnudagurinn rann upp. Matthildur
fór til fangelsisins. Varðstjórinn og einn
fangavörðurinn voru í fylgd með henni,
þegar hún gekk um fangelsið. í þessari
heimsókn til fangelsisins fékk hún tæki-
færi til þess að tala við fangann, sem
gert hafði við skrána í herbergishurð-
inni hennar. Það varð henni óblandið
gleðiefni að sjá, hversu hann gladdist
við komu hennar. — Þetta var eigin-
lega upphafið að hinni miklu fanga-
starfsemi Matthildar.
IV.
H árinu 1884 var faðir Matthild-
ar settur á eftirlaun. Þá flutti hann al-
farinn frá borginni Vasa, en settist a3
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 15
1. tölublað 1964.