Lesbók Morgunblaðsins - 09.08.1964, Síða 3

Maðurinn
THOMAS L. MASSON fœddist í
litlum bæ í suðurrtJcjum Bandaríkj-
anna árið 1866. Var í siqlingum með
föður sínum til 27 ára aldurs, er
hann gerðist bókmenntaritstjóri
Life, sem þá var bezta skopblað
Ameríku. Þar gat hann sér slíkan
orðstír, að eigandinn gaf honum
hlut í blaðinu og 36 ára var Mass-
on oröinn aðalritstjórinn. Árið 1922
yfirgaf hann Life, sem tók þá að
síga niður í öldudal.
Síðan vann Masson hjá ýmsum
öðrum blöðum og gaf jafnframt ú t
um skeið ársrit með sfcoplegu efni,
„Tom Masson’s Annual‘c. Hann lézt
árið 1934.
Masson var ekki einvörðungu
'húmoristi. Hann gat einnig, þegar
þvt var að skipta litiö alvarlegum
augum á amerísk þjóðfélagsmál.
Löndum sínum hefur hann lýst
þannig:
„Ameríkumaðurinn er ýmist glað
ur eða hryggur. Þegar hann er glað
ur, hlœr hann að öðrum. En sé
hann hryggur, hlœr hann að sjálf-
um sér
EFTIR
TOM MASSON
Þegar Henry Bilkins kom til
baka, hafði hann verið
dauður nákvæmlega 10 ár. Hann
var sá fyrsti, sem kom til baka sam
kvæmt nýja kerfinu. Það er ekki
vitað, hversu margir hafa síðan
komið til baka, en í þessari sögu er
aðeins rúm tii að ræða um þennan
eina einstakling.
Henry Bilkins stóð á hominu á
F-stræti og Sunset Avenue í sörnu
fötunum, sem hann hafði borið við
jarðarförina fyrir 10 árum. Þau
voru nú oröin dálítið þvældari eft-
ir að hafa legið í fjölskyldugraf-
reitnum allan þennan tíma. Það
var hér, fram hjá þessu götuhomi,
sem líkfylgd hans hafði farið.
Þetta hafði verið íburðarmikil og
virðuleg jarðarför á sína vísu og
einkennzt af aknennri og djúpri
6org, sem sprengt hafði ahar flóð-
gáttir og flætt yfir nærliggjandi
byggðarlög, því að Henry Bilkins
hafði verið maður elskaður og virt-
ur. Hann hafði unnið baki brotnu,
hann hafði eignazt fjölskyldu, hann
hafði látið eftir sig góð efni og
blómstrandi fyrirtæki, og hann
hafði dáið á bezta aldri, svo að þeir,
sem notið höfðu fyrirhyggju hans,
ráðdeildar og leiðsagnar, urðu sjálf
ir að axla þessar byrðar, og þeir
sem elskuðu hann vegna hjarta-
hlýju hans, einlægni og vináttu —
sem kom til baka
svo óvænt reiðarslag. Siðan settust þelf
rólegii- niður og ræddu rnálið.
— Ég á ekki eitt einasta cent í vas-
anum, sagði Henry Bilkins. Við not-
lun ekki svoleiðis, þar sem ég var.
A,
, rthur var nú giftur, og fyrir-
tækið — jæja, fyrirtækið var ekki leng
ur jaifn blómlegt og áður, og hann átti
lítil börn. — En samt sem áður, hann
var gjafmildur í eðli sínu og ekki skorti
hann þær réttu sonarlegu tilfinningar.
— Já, auðvitað, sagði hann og opnaði
peningaka-ssann. Héma eru hundrað
dollarar, pabbi. Það ætti að nægja
þangað til....
Henry Bilkins tók seðlana og braut
•þá vandlega saman. Ýmislegt fór hon-
um að verða betur ljóst.
— Ég skildi þér eftir mestan hlut-
ann af peningum mínum, Arthur.
Þegar svo allur sannleikurinn lá hon
um í augum uppi, reis hann brosandi
á fætur og sagði:
— Láttu mig ekki tefja þig, dreng-
ur minn. Ég er að hugsa um að rölta til
kunningjanna og treysta gömul vináttu-
bönd. En hvernig líður mömmu þinni
annars?
Svipur Arthurs breyttist.
— Mömmu líður ágætlega, sagði hann
með dálitlu af hinni fomu virðingu í
röddinni. En það er kannski bezt, að
þú heimsækir hana ekki, fyrr en ....
Ég meina.... Það er rétt, að ég fylgi
þér. Við getum ákveðið einhvern tíma.
Ég vi-1 gjarna fá ráðrúm til að hugsa
málið.
Henry Bilkins byrjaði hringferðina
hjá gömlu vinunum. Fyrst heimsótti
hanr. Gadsby. Gadsby og hann höfðu
spilað golf saman einu sinni í viku síð-
ustu fimm árin, sem Bilkins lifði. Þarna
endurtók sig sama óþægilega undrunin.
— Ég hefði gjarna viljað leika með
þér síðdegis, en — sérðu — við Perk-
ins þurfum að hittast. Á morgun? Ja,
þá leikum við Hopkins. Kannski ein-
hvern dag í næstu viku?
Biikins yfirgaf Gadsby og heilsaði
síðan upp á Whittier og Dimpleton og
Framhald á bls. 6
allir þeir urðu lamaðir af sorg,
þegar hann féll svo skyndilega frá.
Þ að var þess vegna, sem Henry
Bilkins kom til baka, þegar hann fékk
þá vitneskju, að það vaari mögulegt
samkvæmt þessari nýju aðferð, sem
hinn efnilegi formaður sálvísindafé-
lagsins hafði fundið upp fyrstur manna.
Hann gerði það af skyldurækni við
aðra. Það var ekki minnsta ástæða til að
ætla, að hann hefði það ekki gott, þar
sem hann var, — því hann hafði ver-
ið fyrirmyndarmaður í alla staði. En
þar sem hann vissi, hversu mikið hans
hafði verið saknað, hversu stórt áfall
þao hafði verið, þegar hann hvarf yfir
landamærin miklu, hversu allir höfðu
verið háðir handleiðslu hans og svo
framvegis, þá fannst Henry Bilkins, að
hann yrði að fara þangað, sem skyld-
an kallaði. Og þarna var hann nú kom-
inn.
Hann gekk niður götuna að gömlu
skrifstofubyggingunni sinni, sem nú
hafði fengið nýtt skilti með nafni son-
ar hans. Hann gekk inn um hliðið.
Hann gekk upp tröppurnar. Hann gekk
inn í skrifstofuna. Þar höfðu orðið
breytingar. En hann kom auga á orð-
ið „Einkaskrifstofa", og þar fór hann
inn, áður en nokkur gæti stöðvað hann.
Hann gekk beina leið til elzta sonar
sins.
— Arthur!
— Pabbi!
í augnablikinu komust þeir í tals-
verðar geðsihræringar. Þær voru samt
ekki af þeirri tegund, sem kvenfólki
er svo tamt að sýna, heldur fullkom-
lega í samræmi við sanna karlmanns-
lund og engan veginn óeðlilegar eftir
Draumhvörf
Eftir Svein Bergsveinsson
Ó, lát það vera fyrstan fund,
er faðmlags þíns ég nýt.
Sú hugsun örvar eins og vín
' að eignast þig við fyrstu sýn
— sem líka er hinzt.
Það heldur hver sinn veg.
Við erum jafnan ein vors liðs,
þótt aðrir séu í för.
Við þráðum vin að veita yl
og vissum hann var ekki til.
— Ég sé þitt andlit óglöggt
sem í reyk.
Ég finn þú þokast nær og nær
og nóttin er þitt lín.
Lát snertast brjóstin þung af þrá,
lát þyrsta munna svölun fá.
— Ég vakna um leið og
fæ ég þig í faðm.
(Breytt handrit. — Að stofni til ort í
Kaupmannahöfn, 6.11. 1944.
Berlín, 3. 4. 1964)
I. 26. tbl. 19ö4
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3