Lesbók Morgunblaðsins - 02.04.1967, Blaðsíða 5

Hnnn sagði ekkert, þegar hann
kom inn. Ég var að strjúka bezta rak-
hnífnum mínum fram og aftur yfir slípi-
ól. Þegar ég gerði mér grein fyrir hver
hann var, fór ég að skjálfa. En hann
veitti því ekki athygli. í von um að
geta leynt geðshræringu minni hélt ég
áfram að brýna rakhnífinn. Ég reyndi
hann á gómi þumalfingurs og brá hon-
um síðan upp að birtunni. í því leysti
hann af sér hlaðið skotfærabeltið, sem
byssuhylki hans hékk við. Hann hengdi
það upp á snaga í veggnum og lagði
hermannshúfu sína yfir það. Þá sneri
hann sér að mér, losaði um bindishnút-
inn og sagði: „Djöfuls hiti er þetta. Ég
ætla að fá rakstur." Hann settist í stól-
inn.
Mér taldist svo til að hann myndi
vera með fjögurra daga skegg. Fjögurra
daga sem farið höfðu í síðasta leiðangur-
ir.n til leitar að herliði okkar. Hann
virtist hafa roðnað í andliti, sólbrunnið.
Eg byrjaði að útbúa sápuna af vand-
virknL Ég skar fáeina spæni, lét þá í
bollann, bætti sopa af heitu vatni útí
og fór að hræra með kústinum. Sápan
fór samstundis að freyða. „Ég býst við,
að hinir piltarnir í flokknum séu álíka
skeggjaðir." Ég hélt áfram að hræra
sápuna.
„En okkur varð all-vel ágengt, skal ég
segja þér. Við náðum forsprökkunum.
Við komum aftur með nokkra dauða, og
fieiri höfum við, sem enn eru lifandL
SMÁSAGAN
lokuð augun. „Mér væri alveg fyrir-
hafnarlaust að steinsofna hérna,“ sagði
hann, „en það verður nóg að gera á eft-
ir.“ Ég hætti að rjóða löðrinu á hann
og spurði með uppgerðarsinnuleysi:
„Skotsveit?“ „Eitthvað í þá áttina, en
eilítið seinvirkara.“ Ég tók aftur til við
að löðra skeggið á honum. Hendurnar á
mér byrjuðu að skjálfa á ný. Það var
engin leið til þess að maðurinn gæti orð-
ið þess var, og þetta var mér í vil. En
ég hefði heldur kosið, að hann hefði
E g tók rakhnífiinn, opnaði vængja
slíðrin tvö, dró upp blaðið og hóf verk-
ið, frá öðru vangaskegginu og niður.
Rakhnífurinn brást fagurlega við. Hann
h&fði stíft og hart skegg, ekki mjög
sítt, en þykkt. Blett fyrir blett kom
húðin í ljós. Rakhnífurinn sargaði á-
fram með þessum vanalegu hijóðum,
sem hann framleiðir þegar sápulöður
og skeggbroddar safnast á blaðið. Ég
hætti augnablik til þess að hreinsa það,
tók síðan upp slípiólina aftur til að
brýna rakhnífinn, vegna þess að ég er
rakari, sem fer að öllu réttilega. Mað-
urinn. sem hafði haft augun lokuð, opn-
aði þau nú, brá annarri hendinni und-
an dúknum, þreifaði um blettinn á and-
liti sér, þar sem sápan var skafin af,
og sagði: „Komdu niður að skólanum í
kvöld klukkan sex.“ „Sama og um dag-
inn?“ spurði ég með hryllingi. „Það
gæti orðið betra,“ svaraði hann. „Hvað
ætlið þið að gera?“ „Ég veit það ekki
enn. En við gerum okkur eitthvað til
gamans.“ Hann hallaði sér aftur og lok-
aði augunum. Ég nálgaðist hann með
rakhnífinn á lofti. „Er ætlim ykkar að
hegna þeim öllum?" áræddi ég að
spyrja með hálfum huga. „Öllum.“ Sáp-
an var að þorna á andlitinu á honum.
Ég varð að hraða mér. Ég leit út á
götuna í speglinum. Hún var sjálfri sér
lík: matvöruverzlunin og tveir eða þrír
viðskiptavinir staddir þar inni. Síðan
gaut ég augunum á klukkuna: hálfþrjú
ÖO
síðdegis. Rakhnífurinn hélt áfram
stroku sinni niður á við. í þetta sinn
frá hinu vangaskegginu. Þykkt, blá-
svart skegg. Hann hefði átt að láta það
vaxa eins og sum skáld og prestar gera.
Það myndi hæfa honum vel. Fjöldi
fólks myndi ekki bera kennsl á hann.
Það yrði honum mjög í hag, hugsaði
ég, um leið og ég leitaðist við að fara
mjúklega yfir hálsinn. Þarna þurfti
sannarlega að beita hnífnum af snilld,
þar sem hárið, enda þótt mýkra væri,
óx í litlum sveipum. Hrokkið skegg.
Eitt örsmátt hárslíður gæti opnazt og
gefið frá sér blóðperlu. Góður rakari
eins og ég stærir sig af að leyfa aldrei
slíku að henda nokkurn viðskiptavin.
Og þetta var fyrsta flokks viðskiptavin-
ur. Hve marga okkar hafði hann skip-
að að skjóta? Hve marga okkar hafði
hann skipað að limlesta? Það var betra
að leiða ekki hugann að því. Torres vissi
ekki, að ég var fjandmaður hans. Hann
vissi það ekki né heldur hinir. Það var
leyndarmál, sem mjög fáir höfðu vit-
neskju um, einmitt til þess að ég gæti
gert uppreisnarmönnunum aðvart um,
hvað Torres væri að gera í bænum og
hverjar fyrirætlanir hans væru í hvert
skipti, sem hánn undirbjó leitarleið-
angur til að eltast við byltingarseggL
Svo það myndi verða allt annað en
auðvelt að útskýra það, að ég hefði
haft hann bókstaflega milli handanna
Framhald á bls. 14
ANNAO
En brátt verða þeir allir dauðir."
„Hve mörgum náðuð þið?“ spurði ég.
„Fjórtán. Við urðum að fara nokkuð
langt inn í skóginn til að finna þá. En
við jöfnum sakirnar. Ekki einn einasti
skal sleppa frá þessu lifandi, ekki einn
einasti.“
Hann hallaði sér aftur í stólnum,
þegar hann sá mig með sápulöðrandi
kústinn í hendinni. Ég átti enn eftir að
breiða dúkinn yfir hann. Það varð ekki
um villzt, mér var órótt. Ég tók dúk
upp úr skúffu og hnýtti hann um háls-
inn á viðskiptavini minum. Hann var
ekki á þvi að hætta að tala. Hefur senni-
lega haldið að ég væri hlynntur stjórn-
málaflokki hans.
„Bærinn hlýtur að hafa lært eitthvað
af því, sem við gerðum um daginn.“
sagði hann.
„Já“, svaraði ég og herti að hnútnum
við dökkleita, sveitta hnakkagrófina á
honum.
„Það var afbragðs sýning, ha?“
„Mjög góð,“ svaraði ég og sneri mér
við eftir kústinum. Maðurinn lokaði aug-
unum með þreytulegu látbragði og beið
eftir svalandi snertingu sápunnar. Ég
hafði aldrei haft hann svo nálægt mér.
Daginn sem hann skipaði öllum bæj-
arbúum í raðir í skólaportinu til þess
að horfa á uppreisnarmennina fjóra, sem
héngu þar, stóð ég augliti til auglitis
við hann andartak. En lemstraðir manns-
líkamir drógu athygli mína frá andliti
mannsins, sem stjórnað hafði öllu sam-
an, andlitinu sem ég nú var í þann veg-
inn að taka milli handa mér. Það var
ekki ljótt andlit, síður en svo. Og skegg-
ið, sem lét hann sýnast ofurlítið eldri
en hann var, fór honum alls ekki illa.
Hann hét Torres. Torres höfuðsmaður.
Hugmyndaríkur maður, því hverjum
öðrum hefði svo sem dottið í hug að
hengja uppreisnarmennina nakta og efna
síðan til skotæfingar með vissa líkams-
hluta þeirra að marki? Ég fór að bera
fyrsta sápulagið á. Hann hélt áfram, með
EFTIH
HERNANDO TÉLLE5
HERNANDO Télles er Columbíu-
maður, fæddur árið 1908 í Bogota.
Þar hlaut hann einnig menntun sína.
Hann lét mjög snemma til sín taka
í blaðamannaheiminum og er þekkt-
astur á því sviði í heimalandi sínu,
þar eð hann hefur starfað við rit-
stjórnir flestra vinsælustu dagblaða
og tímarita Columbíu. Það var ekki
fyrr en árið 1950, með útgáfu smá-
sagnasafnsins „Cenizas al Viento“
sem nafn hans fór víðar.
Sorglega spaugsamar sögur hans
bera vitni skarpskyggni og hárfínni
nákvæmni í samtíðarmati, og þó
sérstaklega raunsærri angist um
hag hans eigin þjóðar.
ekki komið. Líkur voru til, að margir
úr hreyfingu okkar hefðu séð hann fara
inn. Og að hafa fjandmann undir þaki
sínu leggur manni viss skilyrði. Mér
bar skylda til að raka þetta skegg eins
og hvert annað, mjúklega, varfærnis-
lega eins og á öðrum viðskiptavinum,
leggja mig í líma til að varna því að
dropi af blóði sprytti úr nokkru húð-
slíðri. Gæta þess vandlega að litlir hár-
skúfar leiddu ekki hnífsblaðið afvega.
Sjá um að húð hans yrði hrein, mjúk
og heilbrigð að lokum, svo ekki fynd-
ist fyrir nokkru hári, þegar ég stryki
handarbakiniu eftir henni. Jú, ég var
uppreisnarmaður á laun, en ég var einn-
ig samvizkusamur rakari og hreykinn af
nákvæmni starfsgreinar minnar. Og
þessi fjögurra daga skeggvöxtur bauð
upp á hæfilegt verkefni.
2. apríl 1967
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 5