Lesbók Morgunblaðsins - 09.07.1967, Blaðsíða 5

ESA M I GOTT
ab galll né fylgi, beibí
EFTIR ÞORSTEIN ANTONSSON
„l* etta er lítið auðveldara en að
komast inní himnaríki."
„Ég er með borð.“
„Tvær mínútur, Kalli.“
„Leyfðu mér að komast inná gáng-
inn tilþessað hlýja mér, — bara annan
fótinn, blátána, maður; ég er að geggj-
ast úr kulda. — Þessi þríbreiða þarna,
já, með æxlið milli herðanna."
„Er einginn séns?“
„Ég er með passa.“
„Laugardag eftir laugardag þarf mað-
ur að betla af þessum djöflum. Hver
sem ætti einn sjúss!“
„Ég er með passa.“
„Eina minútu, Kalli.“
E g ætla að sitja hérna á gáng-
inum smástund og slappa af og drekka
sénnann. Það er alltaf sama sagan, að
þegar maður er loksins kominn inn,
þá er maður búinn að fá sektarkomplex
eins og hýddur krakki.
Hún hefur stækkað ennþá þvagan
við dyrnar. Dyravörðurinn opnar, og
bráðhugguleg pæja kemur brosandi í
gættina. Hann varnar henni vegarins
með handleggnum. Hún borar sér inn
móti hlýjunni og glaumnum. Skyldi
hann finna hitann frá brjóstum hennar
í gegnum ermina? Hún talar eitthvað
óðamála lágum hljóðum, ýmist við dyra-
vörðinn eða slánalegan náunga innanvið
dyrnar ánþessað glettnislegt brosið
hverfi af andliti hennar. Hún er krínglu-
leit með þunnar varir, frostbitin í kinn-
um, hlátureygð, dálítið lík kanínu. Nú
fellur brosið sem snöggvast af andliti
hennar. Kavalerinn er þagnaður. Það
kemur vandræðaleg þögn. Ef til vill eru
þau að bíða eftir einhverjum. Á bakvið
ólgar þvagan eins og kynlegur djúp-
sjávarfiskur með marga arma, sem veif-
ar pössum. Hún seigir eitthvað lágt
við dyravörðinn og augnáráðið er biðj-
andi; svo hverfur hún útí þvöguna.
„Jr jónn láttu mig hafa einn sénna.
Hann biður varla um passa, fyrst ég er
á annaðborð kominn inn. Þeir afgreiða
stærstu pantanirnar fyrst. Við hinir
verðum að bíða. — Nei, láttu mig hafa
kók í hann. — Þeir græða vist heilan
djöful, þessir þjónar. Nú er bara að
verða ekki svo fullur, að eingin dama
vilji líta við manni. Þarna sitja þær á
bekknum; fín útsala, maður.“
— „Nei, Matti, hæ! Hvað seigirðu?
Hvar ertu með gítarinn, maður? Býrðu
hér?“
„Þú ert á sjónum?“
„Já, blessaður, ég hætti í skólanum
í fyrra. í þann fjanda skal ég aldrei
aftur.“
„Drekkurðu þetta ekki jafnóðum út?“
„Nei, kallinn tollar það alltaf, lætur
mig þó hafa nóg að drekka fyrir.
Heyrðu, ertu einn? Hvar eru Gvendur
og Gúrnrni?"
„Þeir eru hérna. Það er pláss við
borðið hjá okkur. Gvendur er á bílnum
og allt. Kallinn lánaði honum hann í
bíó. Gvendur er alltaf með sömu döm-
unni. Þeir seigja, hún sé komin með
innstæðu.“
Ég stend við barinn, og það er stelpa
við hliðina á mér. Vinkona hennar berst
að með þvögunni. Hún lítur á vinkonu
sína, dökkeygð í rökkrinu, brosir, læt-
ur augun renna í áttina til mín. Rétt
þegar þau eru að koma að mér, taka
þau undir sig stökk útí sal, falla inní
dansandi manngrúann. Ég lyfti glasinu,
fæ mér drjúgan teyg. Augu hennar
hvíla sem snöggvast rannsakandi á mér.
Það er eilítill blóðkeimur af kókbland-
inu. f kríng eru alstaðar augu leitandi
frá manni til manns: dansa? — guð, ég
er svo þreytt, — takk fyrir, — nei, —
já, — tala ekki við naut; — augu, feim-
in og neikvæð, jákvæð og sindrandi,
fljótandi af víni, gleraugu eins og fiðr-
ildi í laginu, alltof feitar mjaðmir,
augnatillit, hlátur og ein setníng eins
og bert hold sem eingist undan snert-
íngu.
„Yesterday all my trouble seem so
far away . . .“
Kirkjuklukkur af rafmagnsgíturum
stíga útúr formi sínu og flæða að mér
á alla vegu með fljótandi krossum og
augum.
„Ertu með dömu?“ spyr Matti.
„Nei, maður verður endilega að drífa
í að dansa. — Þjónn! — Þjónn! — Einn
sénna.“
'Hún er með lítinn kross í keðju
framaná sér að tala við vinkonu sína
og seigir; „Þeir voru að biðja mig um
að færa þeim blómin. Þú veizt. Heyrðu,
þeir voru ekki líktþvíeins góðir.“
„Og gerðirðu það ekki manneskja?
Ég skil bara ekkert í þér.“
„Guð, ég þorði það ekki; stelpurnar.“
„Mig lángar svo í ballettinn. Heldurðu
ég geti ekki komizt þóað ég sé með
þessar lappir? Viltu spurja, ha?“
„Já, veiztu, Gunnsi krútt, ha, þú
veizt, hvað heldurðu, hann ætlar að
komá.“
„Ha?“
„f ballettinn, það vantar sko stráka
í ballettinn.“
Ég býð henni upp þessari, tæmi úr
glasinu, geing svo til hennar og hneigi
mig.
Hún þeigir, gefur sig alla að dans-
inum. Stelpur dansa af meiri innlifun
en strákar. Við rásum út með drykkju
og töffaraskap. Þær dansa. Líkaminn
er túnga stelpunnar. Ég skil ekkert í
því afhverju þær tyggja svona mikið
tyggjó. Þessi er með tyggjó. Nú snýr
hún hliðinni í mig og kjálkarnir á henni
gánga upp og niður eins og á kind.
Það er sjeik. Mjaðmirnar snúast inní
kjólnum, eitt augnablik sléttist úr fell-
íngunum og ávali þeirra kemur í ljós,
svo snúðvéfst hann í vöndul. Hún er í
stuttkjól, vívamaríaskóm, hárið flöktir
dökkt og brosir eins og Móna Lísa.
Rólegt lag. Þá fæ ég þó að koma við
hana. Hún nær mér uppí nef. Ummm
ilmur. Sálin úr mér er milli vinstri lóf-
ans og mjóhryggs hennar, hvergi betra
að vera. Dálítill þóttasvipur á henni, á
allskosta við hvern sem er, ég er bara
í náðinni hjá henni þessa stundina, peð,
bólugrafið peð. Hún er brún þar á ofan.
Ég vildi ég gæti nú verið nógu frum-
legur. Hm, undarlegt þetta loft hér í
húsinu; þarna trónir það uppi eins og
öldúngur, sem kemur að fermíngarbörn-
um í ástarleik, samanreknir bitar, ekk-
ert of, ekkert van, nema ef vera kynni
loftið sjálft. Hvað á ég að seigja? Ef
ég spyr hana, hvað hún heiti, frysti
ég alltsaman strax.
„Ertu að norðan?“
„Ha?“
„Þú tyggur nefnilega eins og þeir fyr-
ir norðan.“
„Einga stæla.“
Hver skrambinn! Þarna fór ég með
það. Nú missi ég hana. Seigðu eitthvað,
seigðu einhvern fjandann, maður!
„Ertu í ballett?"
„Já, hvernig vissirðu?“
„Þú dansar þannig."
„Þú dansar nú ekkert illa heldur.“
Jenka. — Nú skal ég sýna henni: Ég
tek valdsmannslega í aðra hönd hennar
aftanvið hálsinn og byrja að hoppa
bambambambarambaram, allir i röð, —
Allah, sem sagt hagstæð, — aftur fram,
aftur fram. Blá reykjarmóða er komin
uppyfir svoað varla grillir í loftið. Ég
finn úi«ndan mér hvernig bai-mur henn-
ar hefst og hnígur. Skyldi gljá á nefið
á mér?
Ég hneigi mig eins séntilmannslega og
ég get, um leið og við gaungum fram
HAFIB
EFTIR JÓHANN HJÁLMARSSON
Hafið er skrautbúið í dag.
Eg man önnur höf,
aðrar strendur.
Sandurinn var gulur eins og hér.
Svartir klettar
fylktu liði
með polla
fulla af marflóm,
þangi, lifandi gróðri
sjávarins. Morgnar og kvöld.
Stundum var aldan hávær
og hellarnir fundarsalir
mikilla örlaga,
beiskju, tára móður.
Einu sinni fann ég
dauðan skarf í grjótinu,
stoltan fugl loftanna.
Blóð manna og fugla
hefur litað þessa strönd
og allar strendur heimsins.
Það er oft langt til lands,
og farkostirnir veikburða.
Hafið gleymir ekki vinum sínum.
Sumum skilar það líflausum, bleikum
upp í fjöru bemskunnar.
Sandurinn, þar sem þú lékst þér
átti eftir að horfa á þig vamarlausan,
án ástar án söngs
með spyrjandi augu þín
starandi til himins.
Skýin, sem þú skildir aldrei
litu niður til þín.
Hvað hugsuðu þau?
Af hverju komstu
of snemma heim?
9. júlí 1967
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS 5